Waarom ik mijn kinderen vegetarisch opvoed (en waarom ik daar na 2,5 jaar nog steeds achter sta)
Ik eet al een flink aantal jaar geen vlees. Ik weet niet meer precies hoeveel jaar, maar ik weet wel dat het een keuze was die ik heel bewust nam, ook al was ik nog jong, en waar ik ook nog steeds 100 % achter sta.
Het is niet zo dat ik vlees niet lekker vind. Integendeel, ik herinner me van vroeger dat ik echt kon smullen van iets simpels zoals een tartaartje (ja echt!) of een hamburger. Maar ik ben ook een grote dierenvriend. En ergens begon het in mijn jeugd steeds moeilijker te verantwoorden tegenover mezelf om de keten van dierenmishandeling (want dat is het in de meeste gevallen, laten we daar niet omheen draaien) in stand te houden. Redenen om vegetarisch te gaan eten waren (zijn) er heel veel en hele overtuigende (vind ik).
Wie er interesse in heeft maar niet zit te wachten op mensen die je iets willen opleggen – want daar word ik zelf ook alleen maar rebels van – raad ik van harte het boek van Safran Foer aan, Eating Animals (Dieren eten).
Toen Elia geboren werd, heb ik er bewust voor gekozen om hem thuis ook vegetarisch op te voeden.
Waarom?
Omdat ik de normen en waarden die ik belangrijk vind aan hem door wil geven, dat is de belangrijkste reden. Verder: omdat het makkelijker is en omdat ik ervan overtuigd ben dat een evenwichtige, vegetarische levensstijl minstens net zo gezond is als het eten van vlees. Op de crèche of bij opa en oma thuis eet Elia wel (eens) vlees, zoals worst op zijn brood. Hij vindt dat lekker en ik heb daar geen moeite mee. Maar thuis ga ik niet speciaal voor hem vlees aanschaffen en klaarmaken.
Wat eet hij dan?
Hij eet geen vlees, maar verder heel gevarieerd. Net als ikzelf dus. Bij het avondeten eten we soms een vleesvervanger, maar vaak ook niet. Wat we wel heel veel eten, zijn groenten. Elia is gek op groenten. Zijn favoriete groenten zijn: sperziebonen, snijbonen, bloemkool en broccoli. Courgette, aubergine en champignons eet hij ook, niet zo snel ‘los’ maar wel door bijvoorbeeld de pastasaus. Maar ook rauwe groenten als paprika, komkommer, tomaatjes, wortels en olijven gaan erin als zoete koek. Er zijn dagen dat hij geen macaroni of vegaburger wil, maar wél een halve bloemkool eet. Dat is nu, met 2.5 jaar, ik weet niet of het zo zal blijven maar in elk geval heeft hij de eerste tijd van zijn leven al heel veel groenten binnen.
Verder eet hij overdag dus wat ik ook eet. Om maar wat te noemen: boterhammen met kaas, pindakaas, appelstroop, jam, smeerkaas, vegetarische ham (die koop ik voor hem), pannenkoeken, tosti’s, gebakken of gekookt ei, ontbijtkoek, rijstwafels, crackers, soepstengels, rozijntjes, yoghurt en fruit. Naast groente eten we ook vrij veel fruit, ik denk dat Elia wel aan de drie stuks fruit op een dag komt. Zijn lievelingsfruit is: banaan, appel, peer, aardbei, druiven, sinaasappel en mandarijn. Mango eet hij ook, maar daar smult hij minder van. Hij drinkt thuis altijd water of melk. Heel soms krijgt hij een glas limonade, maar dit is eerder uitzondering dan regel en komt gemiddeld zo’n 2 van de 7 weekdagen voor.
Komt hij niets tekort?
Nee. Hij groeit goed, is zelden ziek (ik kan me de laatste keer dat hij ziek was niet eens herinneren, even afkloppen) en heeft evenveel energie als iedere andere peuter. Opvallend vind ik dat hij ook nooit zelf om vlees vraagt. Als ik hem vraag wat hij wil eten, noemt hij meestal iets dat we vaker eten, zoals pasta of aardappels. Ook wanneer hij ergens is waar wel vlees is (zoals bij opa en oma thuis), verkiest hij dat niet boven iets anders. Ik geloof erin dat het met eten net zo werkt als met televisiekijken: hoe groter het aanbod, hoe groter de vraag. Meer in het algemeen weet Elia dat hij niet zomaar limonade of een koekje krijgt, dus vraagt hij er ook bijna nooit om. En áls hij er dan een keertje om vraagt, wil ik het hem best geven.
Is dat niet zielig?
Ik vind dat niet zielig, nee. Een gezonde leef- en etensstijl is volgens mij juist iets heel waardevols en ik beschouw het als mijn taak als ouder om dat aan Elia mee te geven. Het is ook niet zo dat ik hem dwing tot het eten van iets, ik laat hem juist heel vrij daarin. Tegelijkertijd geef ik hem geen ongezonde alternatieven: als hij geen boterham wil eten, krijgt hij ook geen koekje. Maar dat lijkt me vanzelfsprekend. Bijkomend voordeel van hier bewust mee bezig zijn is dat ik zelf ook min of meer verplicht gezond eet: ik wil niet zelf chocola gaan zitten eten en hem niks geven, dus dat doe ik dan ook niet. Ik merk dat ook bij mezelf mijn innerlijke vraag naar bijvoorbeeld chocola en zoete drankjes afneemt omdat het aanbod afneemt. Een win-win situatie!