‘Pick your battles’ ja of nee?
Van mijn vriend heb ik de term ‘pick your battles’ geleerd. Wat dit inhoudt? Eigenlijk komt het erop neer dat je per situatie bekijkt of het de moeite waard is er een ding van te maken. Hoeveel aandacht geef je als ouder je kind wanneer het een huilbui heeft? Hoe lang blijf je boos over die duw? Met de gedachte ‘pick your battles’ analyseer je dus de situatie en kijk je hoeveel tijd je eraan wilt spenderen en of een boze bui van jou als ouder het allemaal waard is.
Continu boos zijn brengt de sfeer niet ten goede, maar kinderen – te vaak – over je grens heen laten gaan is waarschijnlijk ook niet positief voor je gezagvoering in huis. Hoe houd je de balans tussen gezellig en streng, hoe vaak zou je pick your battles kunnen zeggen?
De vraag der vragen is vooral; wat is die grens voor jou? Als je pick your battles goed wilt uitvoeren, is het vooral handig om te weten wanneer je dit wel zou willen toepassen en wanneer de bovengrens echt bereikt is. En hierover met je opvoedingspartner op een lijn te zitten. Dus stap 1 lijkt mij hier duidelijkheid over scheppen (voor jezelf en je partner) door het erover te hebben. Dit zodat je samen dezelfde conflicten kunnen mijden op dezelfde momenten. Of zoals wij dat doen; tijdens een krijsbui even naar elkaar kijken en met een klein knikje of knipoog naar elkaar duidelijk maken dat dit een pick your battle moment is.
Iedere situatie weer bekijken..
Wanneer we milder willen zijn over het gedrag van Kobe is steeds wel weer een analyse van de situatie inclusief omgevingsfactoren 😉 We voeren de pick your battles methode vooral in wanneer er veel onrust in huis is. Als Kobe thuis komt na een drukke crèchedag is het logisch dat hij veel energie heeft verloren en moeilijk kan luisteren naar ons. Dan is hij overprikkeld. Als hij dan brutaal doet hebben we bedacht dat we op dat soort momenten iets minder streng zijn. Dit zijn volgens mij ook vaak momenten dat het niet luisteren of het Oost-Indisch doof gedrag, iets minder bewust gaat. Aan Kobe zijn gezicht is prima te zien of hij over zijn max aan prikkels heen zit en we even een oogje dicht moeten doen omdat hij anders al helemaal los gaat. Er is ook vrij duidelijk te zien wanneer hij dingen bewust fout gaat doen en we juist wel op moeten treden.
Ook zijn er momenten op de crèche of in de speeltuin waarbij er andere factoren een rol spelen naast overprikkeldheid. Dat kan bijvoorbeeld een kind zijn dat Kobe continu dwars zit en waardoor hij zich naar gaat gedragen. Soms wordt Kobe hels wanneer een kindje een speeltje af pakt van hem. Je kunt als ouder hier wakker van liggen en het gesprek op dat moment met hem aan gaan hierover, maar je kunt ook beseffen dat een krijsbui en ook een huilend ander kindje misschien niet hét moment is om hem een preek te geven.
Maar hóé pick je je battles dan eigenlijk?
Pick your battles uit zich op verschillende manieren in ons huishouden. De één voor mij beter werkend dan de andere. ‘Afleiding’ werkt hier in veel situaties het beste. Beter dan het maar meedoen in het gedrag, wat hier soms door manlief wordt gebruikt (en ik verder niet de control freak over speel ;)).
Wanneer Kobe verkeerd gedrag vertoont in huis, proberen we hem af te leiden en ervoor te zorgen dat de aandacht van hem even ergens anders heen gaat. Gaat hij met dingen gooien en vraag je of hij mee wil helpen het eten te snijden, dan werkt dat vaak echt wel. Hem vertellen dat hij de tafel mag dekken weer wat minder 😉 Tussendoor probeer ik hem wel rustig te laten weten dat het gedrag dat hij vertoont niet oké is: “Hey Kobe gooien met eten doen we hier niet he?! Zullen we de komkommer gaan snijden? Wil je dit met je eigen mes doen?” Dan ben je dus consequent geweest (gedrag is fout en blijft fout) én gebruik je afleiding om het gedrag te verstoren. Op die manier keur je het gedrag niet goed en stopt het hopelijk meteen.
Voorbeeld 1: Buitengesloten Voorbeeld 2: Op de graafmachine
Op deze foto zie je Kobe die mij Hieronder zat hij op een graaf-
buitengesloten heeft. Ik had heel machine in het winkelcentrum.
boos kunnen doen (we kwamen Geen mogelijkheid dat hij mee
net uit de crèche) maar ik heb wilde. Hij krijste: “Ik wil blijven.”
mijn tong uitgestoken en met Ik ben toen niet boos geworden,
mijn rug naar hem toe voor op maar er stonden op weg naar de
het stoepje gaan zitten. Boos was Hema nog drie ‘attracties’. Hij mocht
hij weggelopen, nu deed hij na 30 in elke machine tot 20 tellen (dat
seconden de deur open… kon hij toen net…). En toen waren we bij de Hema…
Of doen alsof het er niet is.
Onderzoek wijst uit dat aandacht geven aan slecht gedrag er soms voor kan zorgen dat dit aan zou kunnen houden. Juist omdat dit slechte gedrag voortkomt uit een vorm van aandacht vragen vanuit het kind. Aandacht geven aan dit gedrag betekent op dat moment voor het kind dat het werkt. Negeren levert soms interessante taferelen op. Hier in huis gebeurt het soms dat – wanneer we het gedrag negeren en hem dus afleiding bieden – het stopt.*
*De negeermethode is uiteraard alleen te gebruiken wanneer dit gaat om gedrag dat niemand anders (geen andere kinderen) kwaad doet.
Meer aandacht naar positief gedrag levert ook positiever gedrag op. Soms even negeren van dit negatieve gedrag werkt. Of natuurlijk dingen anders formuleren kan ook werken.
Je wilt wel consequent blijven
Hoe kun je consequent zijn naar je kinderen toe en duidelijk zijn over je eigen grenzen als je niet eens exact weet en duidelijk hebt wat die grensen zijn? Kun je wel terecht boos zijn over die ene actie als je niet eens hebt laten weten dat iets niet oké is wat jou betreft?
Toch wel iets om over na te denken m, toch?