Mijn Superpower: Soms doe ik het alleen.
Als je mede bloggenoot een artikel schrijft over haar superpower ga je toch nadenken over je eigen situatie. Waar blink ik eigenlijk in uit? Heb ik iets waar ik enorm trots op ben, een superkracht of iets waar ik veel moeite voor moet doen maar goed in slaag? Ik kon op het moment van lezen niets bedenken, totdat ik Vicky zondag op maandagnacht eten moest geven…Even terug naar dat moment:
Vlak voor ik die eerste kreun rond 2.30 hoor komen uit haar babykamer een verdieping lager, word ik rillerig en warm, maar toch koud, wakker. Koorts. Ik kijk naar de linkerkant van het bed en neem een leegte waar. De plek waar M. normaal in bed lag is nu kaal en koud. Ik wist dat dit de eerste nacht op rij zou zijn dat ik juist echt geen keelpijn, hoofdsteken en koorts kon gebruiken. Nooit is hier een goed moment voor natuurlijk. Maar dit is wel een hele slechte timing. Trillend stap ik uit mijn bed en trek ik been voor been de pijpen van mijn joggingsbroek omhoog en gooi ik mijn trui over mijn hoofd. Warme skisokken gris ik uit de kast en trek ik over de onderkant van mijn broek. Rustig houd ik de leuningen vast wanneer ik vol sterretjes voor mijn ogen naar beneden probeer te lopen, de trap af. Vicky begint al een klein beetje te huilen. Nog tientallen seconden of ze is echt aan het huilen. Maar echt veel sneller lopen lukt niet; mijn lichaam werkt niet mee. En haar fles moet zelfs nog gemaakt worden. Gelukkig heb ik voor ik naar bed ging eraan gedacht een schoon flesje, volle thermoskan met afgekoeld gekookt, nu lauwwarm, water en de melkpoeder klaar gezet in de badkamer. Verkleumd kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Ik zie er verracht uit. Maar goed, er moet gegeten worden. Vicky zet al een redelijk geluid op en ook uit de kamer van Kobe hoor ik nu een zacht gezucht en wat uit zijn droom komende woordjes. Ik moet snel zijn. Als hij wakker wordt, zit ik met twee wakkere en waarschijnlijk onrustige kinderen. Dat kan ik al helemaal niet gebruiken. Ik laat het licht in Vicky haar kamer uit, maar kan met het ganglicht precies zien waar ze ligt en pak haar op. Snel, voor ze weer gaat schreeuwen ‘ik heb honger‘, ga ik op de babykamerstoel zitten en stop ik de fles in haar vaag zichtbare mond. Dan staat Kobe slaapdronken naast me en vraagt: “Mama wat ben je aan het doen?” Zucht.
Het landt: M. is naar het buitenland en ik sta er alleen voor de komende dagen (lees: nachten). En nu voel ik me ook nog ziek. Ellende.
Toen bedacht ik me: Iedere moeder heeft deze Superpower.
Daar. Op dat stoeltje, rillerig met Vicky in mijn armen die haar half lauwe (omdat ik geen kracht had om naar de magnetron te lopen) melk opdronk besefte ik me dus: dit wordt de komende dagen/nachten mijn Superpower: ik doe het soms alleen! En dat kan ik. Want het moet. En kinderen kunnen nou eenmaal niet voor zichzelf zorgen. Kobe kleedt zich nog niet zelf aan en Vicky maakt haar flesje niet klaar of verschoont haar poepbroek.
Nu ben ik natuurlijk geen alleenstaande ouder en komt M. aan het einde van de week weer terug. Wat een respect heb ik met de tegenwoordige BAM-ers (Bewust Alleenstaande Moeders) of VVDMZ-ers (Verlaten Vrouwen Die Moeder Zijn) die het allemaal alleen moeten managen. HOE DAN!!?!?!!
Een heel simpele reactie op die hoe-vraag: Je móét wel… Ik denk dat voor elke moeder dat gevoel van ‘het moeten’ wel herkenbaar is.
(De meeste) vrouwen hebben de Superpower dat ze altijd en ongeacht waar ze op dat moment mee bezig zijn, alles uit handen laten vallen om er voor hun kinderen te zijn als zij hen nodig hebben. Om voor ze te zorgen. Vrouwen zijn degenen die het kreuntje van hun kind als eerste opmerken, die aanvoelen dat er iets op de crèche gebeurd is waar hun kind mee zit. Mannen en vrouwen verschillen (in mijn ervaring) toch wel als het gaat om het automatische gevoel in actie te moeten komen voor hun kinderen. Bij mijn man is deze drang iets verder te zoeken.
Laten we op dit ‘moet’-gevoel de stempel ‘Superpower’ op zetten, maar ook één in de evolutie die we kunnen doorgeven aan onze mannen. Mits we deze Superpower maar af en toe durven loslaten en onze mannen af en toe iets durven te laten doen. Het wordt tijd dat veel mannen die ik ken deze Superpower ook gaan ontwikkelen 🙂
Wat is jouw Superpower? Herken je jezelf in mijn blog?