‘Ik ben moeder van een baby met reflux. Wat is jouw SuperPower?’
Onderstaand plaatje kent iedereen toch?
Ik ben mama van een prematuur én van een baby met reflux. Maar ik voel in beide gevallen totaal niet de behoefte om dit te benadrukken. Integendeel zelfs: waarom zou je dat willen doen? Zoals ik het zie, is er al genoeg competitie van moeders onderling en heeft elke mama haar eigen struggles.
Dat gezegd hebbende, ga ik toch een stukje schrijven over Noël en over zijn verborgen reflux. Niet omdat ik vind dat ik het zo zwaar heb, niet omdat ik mezelf een schouderklopje wil geven over hoe ik het doe, maar gewoon, zodat andere moeders die zich hierin herkennen er misschien iets aan hebben.
“Baby’s huilen nu eenmaal”
Het begon allemaal toen Noël ongeveer twee weken was. Misschien was het al eerder begonnen, maar was het mij niet opgevallen door de hectiek van de kraamweek en voor de eerste keer borstvoeding geven enzovoorts. Vanaf die tweede week begon mij wel iets op te vallen: hij huilde wel heel veel. Nu was mijn enige referentiekader een kindje dat met 6 weken doorsliep en vrijwel nooit huilde, dus aanvankelijk dacht ik: dit zal dan wel normaal babygedrag zijn.
In de weken erna werd het echter erger. Dacht ik aanvankelijk nog dat het wel ‘normaal’ zou kunnen zijn, daar bekroop mij nu toch wel sterk het gevoel dat er iets met hem was. Dagen waarin ik letterlijk uren bezig was met wiegen en rondlopen, waren geen uitzondering. Ook slikte hij vaak heel vreemd, alsof hij ergens in stikte (soms zelfs een uur nadat hij al gedronken had). Omdat het drinken zelf wel prima ging, had ik geen idee wat het probleem was. Maar ik begon inmiddels wel te vermoeden dat dit niet ‘normaal babygedrag’ was.
Op een middag belde ik de huisarts. Noël had die hele ochtend alleen maar gehuild (en dan bedoel ik dus echt zo’n 4 uur achter elkaar). Ik mocht langskomen. Ze keek Noël – die eenmaal daar aangekomen stil was, zul je net zien – helemaal na en kon niks vinden. Ik zal nooit vergeten wat ze toen zei: Baby’s huilen nu eenmaal.
Bedankt lieve verpleegkundige
Aan die huisarts had ik dus helemaal niks. Toen ik het probleem van het vele huilen en gekke slikken even later op het consultatiebureau aankaartte, werd ik wél direct serieus genomen. Een lieve verpleegkundige gaf me de tip om zijn melk te verdikken met johannesbroodpitmeel. Ze gaf me ook een folder over huilen, haar kaartje, zelfs haar eigen mobiele nummer en drukte me op het hart om te bellen zodra ik het even niet meer zag zitten. Ze luisterde echt naar wat ik te zeggen had, en was super empathisch in het erkennen dat het zwaar kan zijn. Ze kwam precies op het juiste moment.
In de folder stond dat baby’s van 6 weken gemiddeld 1,5 uur per dag huilen. Hoewel dat ‘maar’ een gemiddelde is, ging er toen bij mij wel gelijk een lampje branden. Noël huilde in de verste verte niet 1,5 uur per dag, maar eerder zo’n 5 uur per dag (en nee, dat is niet alleen mijn perceptie, ik heb het getimed).
We begonnen met zijn melk verdikken, en zagen vrijwel direct resultaat.
De zon achter de wolken
Het ging beter met hem, ineens zagen we een andere Noël. Een jongetje dat ook af en toe rustig en ontspannen wakker kan zijn (!), een jongetje dat kan lachen. Alsof we een glimp opvangen van de échte Noël, van hoe hij is wanneer hij goed in zijn vel zit. “Het is alsof de zon achter de wolken doorbreekt,” zei de babydaddy. En zo is het.
Is nu dan alles opgelost? Nee, zo’n feestje is het ook weer niet. Noël heeft nog steeds last van reflux, er zijn dagen dat hij wel honger heeft maar ook keihard gaat huilen zodra hij slikt (zo intens zielig!) en dat hij op een hele dag maar 300 cc drinkt (hij mag een liter…), en er zijn genoeg momenten waarop ik met hem mee wil huilen omdat het niet lukt om zijn pijn weg te nemen, en er zijn dagen waarin we vier keer gaan wandelen omdat de draagzak de enige manier is om hem te kalmeren. Hij wil nooit in de kinderwagen en alle ‘activiteiten’ (op het speelkleed, in de wipstoel) houdt hij maar eventjes vol.
Maar over het algemeen zit er zeker een stijgende lijn in. Dagen dat hij 5 uur huilt zijn nu een uitzondering, hij kan 8 uur achter elkaar slapen ’s nachts (halleluja!) en sinds ik hem zichzelf in slaap laat huilen gaan de slaapjes overdag ook veel beter. Ja, hij heeft een gebruiksaanwijzing en nee, ik spreek niet met vriendinnen af in een café met hem erbij zoals ik met Elia wel deed, maar de zon achter de wolken… die zien we steeds vaker.