Slaaptraining: wat werkte wel en wat niet?
Kobe slaapt inmiddels de hele nacht door. Als een roosje. Toen hij vijf maanden oud was wist ik hem eindelijk zover te krijgen dat hij van 19u ’s avonds tot aan de ochtend erna 7 uur door sliep. Nu nog steeds. Met onze nieuwe aanwinst – dochtertje Vicky – sta ik aan de vooravond van heel wat slapeloze nachten. Dat weet ik. Ik zit eigenlijk al middenin #teamnosleep. Maar ook is dit weer hét moment waarop de grote investering begint: de ‘slaaptraining’. Ik zit daar nu dus middenin en door het uit te schrijven hoop ik jullie mee te nemen in deze heftige periode van vaak wakker zijn, veel discipline hebben, soms weinig aan jezelf denken en durven tegen veel adviezen in te bewegen.
Ik weet dat veel ouders alles op verzoek doen en dat ze meebewegen in hetgeen hun kind wil en waar hij om vraagt. Iedereen moet vooral doen waar hij zich prettig bij voelt. Een kind gaat sowieso doorslapen wanneer hij daaraan toe is. Forceren kun je het absoluut niet. Maar ik was en ben zo’n ouder die het wel nodig vind om haar kind wat ritme aan te leren en dus het proces van het hem bekend maken met het dag- en nachtritme, iets te versnellen.
Dit wil absoluut niet zeggen dat de dingen die ik heb geprobeerd, bij ieder kind werken. Ik merk nu al bij Vicky dat ik andere dingen uit de kast moet halen dan bij Kobe en dat bepaalde moves veel beter werken of juist helemaal niet. Daarnaast denk ik ook dat er kinderen zijn die écht bij #teamnosleep blijven horen en waarbij training weinig zin heeft, omdat ze ergens last van hebben of om andere redenen. Toch vond ik mijn hele (niet-) slaapervaring reden genoeg om wat van mijn ervaring op papier te zetten. Misschien heb ik handige tips voor aanstaande moeders of juist herkenbare uitdagingen waar de mama’s onder ons ook mee struggelen.
Wat bij ons werkte.
- STILTE
Alle voedingen na 22/23u heb ik als nachtvoedingen gegeven. Dus weinig tot niet praten, ‘ongezellige’ houding hebben tegenover Kobe, alleen verschonen als het écht nodig is en de kamer zo donker mogelijk houden. Zo bleef Kobe slaperig ’s nachts en vergat hij na een tijdje wakker te worden voor 7 uur. - RITME
Hier zijn veel ouders het niet mee eens die alles op verzoek doen. Toch heb ik wel hard geprobeerd er een ritme in te krijgen en Kobe (en nu Vicky) wakker te maken op het moment van etenstijd! Jaaa het werkt (bij ons). Baby’s hebben natuurlijk al een soort natuurlijk ritme van om de 3 uur en het is goed daarin mee te bewegen. Maar na een aantal maanden was ik er wel klaar mee om dit ook ’s nachts door te zetten, zeker toen ik weer ging werken. Vandaar dat ik het op deze manier heb aangepakt: ‘savonds gaf ik hem – en geef ik nu Vicky – standaard om 22u/22.30 de avondvoeding (als we naar bed gaan). En om 7 uur start voor ons de dag, ook al hebben wij het laat gemaakt; uitslapen bestaat hier even niet, zeker niet in die beginmaanden. Ook al had Kobe nog om 6.00 een nachtvoeding gehad, toch maakte ik hem standaard elke dag om 7u wakker om zijn biologische klok een handje te helpen. Ook bij Vicky probeer ik dat dus nu te doen.
Maar je merkt het zelf toch ook? De meeste mensen krijgen ergens tussen 18 en 20u ’s avonds trek in avondeten en tussen 7 en 9u ’s ochtends in ontbijt. Dit komt omdat wij onszelf dit eetritme hebben aangeleerd. Baby’s staan volgens mij nog maar aan het begin van die herkenbare eetmomenten en ik geloof erin dat wij ze kunnen helpen bij het maken van dit ritme. Vandaar die vaste momenten rondom de nacht. Overdag doe ik er wat losser over (lees: ik snap echt geen reet van de overdag eet en slaapritmes van baby’s :’)). - EETTIJDEN
Ik probeer de meeste mililiters melk overdag te geven. Kinderen schijnen volgens het voedingscentrum zelf te kunnen aangeven wanneer ze genoeg hebben, maar je kunt ze vast wel een klein beetje sturen. Ik maak de dag- (vooral de avond en ochtend) voedingen iets uitgebreider (toch nog een beetje borst of een beetje fles aanbieden). Als je de fles geeft, is het advies dat je in de eerste maand moet uitgaan van 150 ml keer lichaamsgewicht per 24u, tweede maand 140ml en zo verder. Hier kun je daar meer over lezen. Met borst is dit uitrekenen natuurlijk lastig, maar je kunt zelf proberen zoveel mogelijk voedingen overdag te geven. Dan maar wat minder uren tussen de voedingen in. En dan hopelijk zingen ze het ’s nachts steeds iets langer uit.
Nog even een mythe onthusseld: baby’s kunnen niet in één keer doorslapen. Hun maagje is maar zodanig groot dat ze simpelweg maar een maximum aan melk per keer aan kunnen. Dit betekent dat ze niet anders dan minimaal één keer wakker moeten worden ’s nachts om te eten. Deze wetenschap gaf mij erg veel rust om de nachten niet als te heftig te zien. Pas na ongeveer twee maanden zijn baby’s in staat om meer overdag te kunnen eten en vandaar het ’s nachts langer uit te kunnen zingen. - RITUEEL
Ik heb geprobeerd moeite te doen voor het aanbrengen van een herkenbaar ritueeltje bij het naar bed brengen. Baby’s snappen natuurlijk nog niets van een boekje. Maar het feit dát je ze voorleest vlak voordat ze gaan slapen (bijvoorbeeld vlak na de voeding van 19u) en rustig worden van jouw stem, werkte hier al goed. Ik heb dit zelf bij Vicky nog niet uitgeprobeerd. Bij Kobe begon ik hier na 2/3 maanden mee en dit doe ik nu nog steeds. Kobe kan nu nog steeds écht niet in bed gaan liggen zonder verhaaltje.
- (GOEDE) ASSOCIATIES
Baby’s hebben geborgenheid nodig. En ik wilde die bij Kobe continu geven. Veel ouders – waaronder wij bij Kobe aan het begin ook – geven die geborgenheid door hele avonden met het kind in de draagzak of op hun borst op en neer te bewegen. Of zelfs auto te gaan rijden of buiten met de kinderwagen te gaan wandelen. Bij Kobe was dit extreem pittig omdat hij in de eerste maand aan het schommelen op de borst gewend raakte en hier niet zo snel vanaf kwam; het ‘op de borst in slaap vallen syndroom’ ;). Dus mocht je nog op tijd zijn; probeer ze vlak voor het slapen gaan in bed te leggen (of waar je ze ook wilt laten slapen) en ze toch geborgenheid en aandacht te blijven geven. Behalve natuurlijk als je het je toekomstige zelf erg lastig wilt maken. Zodra ik Vicky op haar matrasje (bij ons in bed óf in haar eigen kamertje) leg probeer ik haar zoveel mogelijk te laten weten dat ik er nog precies zo ben zoals toen ze op mijn borst lag. (Soms lig ik dan echt met de bovenkant van mijn lichaam over het bed heen gehangen hoor…). En zodra ze ook maar het idee had dat ik weg was, ren ik terug de trap op en wijs ik haar snel op mijn aanwezigheid door zachtjes tegen haar te praten. De eerste avond dat ze in haar bedje lag moest ik nog 15 keer terug en nu na anderhalve week is dat nog maar twee keer.
Waarom deze move en waarom werkte deze uiteindelijk? In de eerste weken dat ze op deze aarde zijn, denk ik dat we baby’s aan het helpen zijn de wereld van slaap en wakker zijn te leren kennen. Als wij ze het beeld geven dat het in slaap vallen gepaard gaat met lekker warm bij mama op de borst, dan leren ze dat écht niet zo snel meer af. Tenminste, Kobe was daar wel echt aan gewend. Dit geldt overigens ook voor kinderen tussen je in leggen in bed of gewoon in de huiskamer in slaap laten vallen etcetera. Alle dingen die voor ouders op dat moment erg fijn zijn (want het is handig, je hoeft niet heen en weer te lopen, het is gezellig, je geeft geborgenheid). Maar geloof me: je gaat er later nog heel veel moeite mee krijgen deze associatie eruit te halen! Dus voor je toekomstige zelf is dit enorm de investering waard! Geborgenheid kun je ook prima geven vlak voordat je ze in bed legt (in je eigen of hun eigen kamer). En het 15 keer per avond heen en weer lopen wordt heel erg snel minder. Hoe jonger de baby is, hoe sneller ze associaties maken. En dus hoe sneller het makkelijker wordt.
Wat ook werkte maar eigenlijk niet echt ‘goed’ advies schijnt te zijn.
- DE SPEEN
Ik heb bij Kobe (en doe dat nu ook bij Vicky) een speentje gebruikt bij het rustig worden in het eigen bedje. Vervolgens probeerde ik de speen er vlak voordat ze in slaap vielen eruit te halen. Vaak mislukte dit en vielen ze toch met hun zuigbehoefte in slaap. Deze tip zou ik graag willen geven (zonder speen gaan slapen), maar is mezelf nooit gelukt… Kobe en Vicky hebben dat zuigen gewoon nodig. En als het daardoor mij lukt om ze in hun eigen bedje in slaap te krijgen, dan houd ik dat er gewoon in hihi (maar is dus niet echt een goede to – do). - HET WIEG & SSSSHHH EFFECT
Ook dit is niet iets wat in de standaard boeken staat als advies, maar bij mij/ons werkt het wel. Zodra ik Kobe in bed legde en nu doe ik dit bij Vicky ook, probeer ik haar matras nog de bewegingen te geven van toen ze nog op mijn borst lag. Daarbij de continue toon ssshhhh helpt haar om in slaap te komen. Die ssshhhh omschrijf ik maar als de ruis die zij ook in de baarmoeder hoorde en maakte ze kalm. Zodra het in bed leggen wat beter ging, heb ik het ‘sssshh’-en afgebouwd en ben ik steeds sneller weggelopen van het bed en hoefde ik dus steeds minder terug te komen en deze energievretendie dingen uit te voeren. Maar ik heb bij Kobe heel wat avonden moeten sssh-en en moeten wiegen. Je krijgt er sterke bovenarmspieren van hoor hihi. - OVERDAG
Overdag neem ik Vicky overal mee naartoe en slaapt ze in de draagzak of in de kinderwagen. Dit druist ook tegen alle adviezen in. Het schijnt beter te zijn om haar ook overdag in haar kamer in het donker te laten slapen. Maar dan kan ik dus nergens meer heen, want ze slaapt VEEL! Ik bedacht me dus dat ik haar een dag- en nachtritme kon aanpraten door haar overdag gewoon met de winden mee te laten gaan (overal mee naartoe en veel buitenlucht) en ’s avonds en ’s nachts in het donker in haar kamer te laten slapen. Dit werkt(e) voor ons dus erg goed 🙂
Wat voor ons niet werkt(e).
- LATEN HUILEN
Nee, ik kreeg er kippevel en enorm veel verdriet van om dit te doen. Dit moet je als ouder maar kunnen, want het versnelt het proces wel naar het schijnt. Ik heb het nooit gekund. Ik gaf Kobe en geef Vicky liever het idee van veiligheid en geborgenheid door ze het vertrouwen te geven dat ik in de buurt ben, dan dat ik ze op zo’n jonge leeftijd laat huilen. Natuurlijk kun je op een bepaalde leeftijd (+ 6 maanden ofzo?) horen als het een aandachtshuiltje is en ze even laten huilen, maar als een baby pas een paar weken of maanden oud is, vind ik dit zelf niet echt oké eigenlijk. - SLAPEN TUSSEN ONS IN
Ook dit is iets wat bij ons nooit heeft gewerkt, wat we bij Kobe een paar weken hebben volgehouden, maar wat we bij Vicky maar een week hebben gedaan. Wij werden hier onrustig en flink geïrriteerd van, waren naar tegen elkaar overdag en dit was niet echt bevorderlijk voor de sfeer overdag. Het leek ons dus ook niet goed voor Kobe en Vicky zelf om dit geforceerd in stand te houden, alleen maar omdat ‘iedereen zegt dat…’.
Tja, wat ik eerder al zei; ieder kind en iedere ouder is anders. Hoe je met je kind omgaat en ze laat slapen is aan jou. Volgens mij is het jouw taak als ouder om naar je gevoel te luisteren en proberen je kind te leren begrijpen. Proberen zelf na te denken wat je kind prettig vindt en goed te luisteren hiernaar is denk ik het beste wat je kunt doen. Bovenstaand zijn mijn ervaringen, maar deze heb ik alleen maar vergaard door te proberen, proberen en nog meer te proberen.
Wat zijn jouw ervaringen met het slapen van jouw kindje?