Mijn tweede bevalling. Direct op niveautje 6.
Twee weken voor mijn uitgerekende datum begonnen de nachten met (voor)weeën. Nachten met vijf uur weeën die om de paar minuten kwamen en vervolgens wakker worden zonder babygehuil is redelijk frustrerend kan ik je vertellen. Het idee hebben dat je de volgende ochtend je kindje in je armen kunt sluiten, alle alarmbellen bij ouders, buren, verloskundige en ziekenhuis al aangezet en iedereen moeten teleurstellen met het valse alarm is niet goed voor je mentale gesteldheid.
Toch wéét je. De baby gaat er uit komen. Dat sowieso. Dit hield me op de been. Alleen had mijn lichaam wat meer voorbereiding nodig dan bij de bevalling van Kobe. Dankzij die nachten vol met weeën is mijn bevalling wel gegaan zoals ik hem in mijn komende blog zou willen proberen te omschrijven.
Het begin – de vliezen – 11.30
Na twee strippogingen en drie gebroken nachten vol met sterke maar uiteindelijk niet doorzettende weeën had de verloskundige ook door dat er iets moest gebeuren. Die ochtend, woensdag 27 september had ik een thuisafspraak. Zij zou kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik inmiddels had. Inmiddels liep ik al een paar dagen met een verweekte baarmoedermond en 2 centimeter ontsluiting rond. Die ochtend zat ik al op 3! Die nachten hadden dus wel íéts van werking gehad. Zucht, wat een opluchting! Het kwam er dus op neer dat al die nachten niet voor helemaal niets waren geweest.
Omdat de mond al rijp was en ik dus al ontsluiting had, had de verloskdundige de mogelijkheid mijn vliezen te breken. Met als gevolg dat ik wel binnen 12 uur weeën moest krijgen in verband met infectiegevaar. Er was even twijfel, maar ik heb haar de vliezen laten breken. Dit meisje wilde eruit, dat voelde ik.
De eerste wee. En gelijk een sterke.
De twee uur die volgden waren de langste twee uur van mijn leven. Vooral omdat ik niet wist dat het maar twee uur zou zijn. Het kon natuurlijk ook nog de hele middag duren, maar daar was gelukkig om 2 uur de eerste kreun in mijn onderbuik. Ergens kwam het voorgevoel naar boven dat dat toch een soort start was. Maar ik durfde nog niets te hopen. Zoveel nachten had ik mezelf die hoop aangepraat. Ik was inmiddels een kei in mijn eigen verwachtingsmanagement. Ik zou die avond ingeleid worden als er niets zou starten en ik hield me heel sterk voor dat ik die avond naar het ziekenhuis zou moeten voor wee-opwekkers. Na die ene kreun volgde er een spannende 30 minuten, want de kreunen werden wel langer maar het waren nog zeker geen weeën.
En toen. Na heel wat afleveringen HIMYM op Netflix en oppasgeregel voor Kobe had ik om 2.30 een pittige wee van een minuut. Die op een zogezegde schaal van (wee)richter al op het pijnniveau zat waar ik in de vorige bevalling pas zat toen de weeeën al voor 6 centimeter ontsluiting hadden gezorgd. Erg pijnlijk dus. Vriendlief was thuis blijven werken omdat we toch wisten dat er íéts aan zat te komen. Ik loop na die eerste weeën richting de keuken om Rennies te pakken (ja ja, die maagzuur stopt helaas niet bij een bevalling..) en zit nog geen anderhalve minuut later weer een minuut in de pijn. Zou dit een storm zijn? Zou het steeds sterker worden en doorzetten?
“Als deze pijn nog 20 uur duurt, wil ik medicatie.”
Dat ik deze gedachte hierboven ooit in mijn hoofd heb gehad, vind ik vrij bizar. Ik wil(de) namelijk het liefst zo natuurlijk mogelijk bevallen en heb altijd geloofd in de oerkracht van mijn lichaam. Maar vorige keer duurde mijn bevalling 21 uur en had ik pas aan het einde de pijn die ik nu aan het begin al had. Dus medicatie sloot ik met deze pijnlijke eerste weeën toch maar niet uit.
Een half uur na die eerste wee (en dus best wat weeeën verder) heb ik de verloskundige laten weten dat er iets was begonnen en dat het me fijn leek als ze langs zou komen. Toen was het pijnlevel zeker al gestegen maar omdat ik niet nog een keer iedereen met valse hoop wilde bestoken deed ik erg voorzichtig. Te voorzichtig, want nog geen tien minuten later belde ik haar op met de vraag of ze toch maar snel wilde komen. De weeën deden nu echt wel veel pijn. Vanuit de auto belde de verloskundige mijn vriend nog op om te vragen de koffer en alle spullen alvast klaar te zetten; ‘we hebben straks waarschijnlijk haast richting het ziekenhuis. We moeten gelijk weg.’ Deze opmerkingen waren voor M. de ‘cue’ om zijn laptop dicht te doen en te beseffen dat de bevalling er hoogst waarschijnlijk echt aan zat te komen. En inderdaad, 20 minuten later kwam de verloskundige en zat ik na een check al bijna op 4 centimeter. Het werd nu wel haasten richting het ziekenhuis en de spits begon al snel. De tijd begon te dringen. Ik met inmiddels om de 2 minuten hele hevige weeën kon niet veel meer dan meedeinzen met de handelingen van M. en stapte de auto in. Ik liet me meevoeren richting het ziekenhuis. Maar, elke drempel, elke druk op de rem voelde ik heel intens in mijn baarmoeder. Dus M. moest rustig rijden. Maar ook doorrijden, want wat als de persweeën in de auto starten. Dan zou de baby op de vluchtstrook ter wereld komen. Liever niet;)
Water & Lucht.
Eenmaal in het ziekenhuis besefte ik me pas: de bevalling is echt gestart. We stapten de lift in en anders dan bij de bevalling van Kobe, is het niet midden in de nacht en zijn er ook andere mensen (wakker) in het ziekenhuis. Lift uit, deur door, komen we in de kamer waar ik haar mag baren. Het is dezelfde bevallingsruimte als de kamer waar Kobe geboren is. Wat bijzonder! Het bad is al aangezet en de verloskundige is dan inmiddels ook al binnengekomen. De weeën doen op dat moment al zoveel pijn dat het dichtbij niveau 8 komt van de vorige bevalling. Ik ga heel even in het warme bad zitten maar mijn lichaam is al twee uur een bepaalde vorm van misselijkheid aan het ontwikkelen en het bad maakt dit helaas alleen maar erger. Zodra ik het bad uitstap wil mijn lichaam inderdaad lozen wat er niet hoort. Eigenlijk had ik toen moeten weten dat het einde nabij was. Maar ik kon het nog steeds niet geloven. Ergens was ik nog steeds angstig. Zou het nog kunnen stoppen?
“Dit is niet oké. Dat ze dit vrouwen aan doen is niet oké. Dit mag niet.”
De verloskundige was even weggegaan, maar al snel sommeerde ik M. haar te halen. De pijn werd echt ondraaglijk. De term ‘pijnbestrijding’ was niet meer iets wat in mijn hoofd kwam. Overigens was er niet eens tijd om hiernaar te vragen of de volgende wee drong zich alweer aan. De verloskundige was binnengekomen en vertelde me dat aan mijn geluid te horen ik al aan persen toe was. Ik mocht even gaan liggen en inderdaad: er was volledige ontsluiting. Ik mocht mijn lichaam helpen. JEEJ! Ik kon het eerst niet geloven, want de weeën voelden nog niet heel anders aan. Maar toen ik mee ging doen voelde ik een soort opluchting. De verloskundige vertelde later dat ik zelfs de term ‘genieten’ heb genoemd..
Dit duurde niet lang. Drie keer persen en 9 minuten later kwam ze ter wereld en mocht ik haar aanpakken. Ze ging gelijk huilen. Wat een geweldig mooi en overweldigend moment!!
Daar is ze! En haar naam is:
Vicky Alix
