Brief aan mijn tweede kind: ‘Het spijt me niks’
Lieve, mooie, kleine Noël,
Wat ben ik blij dat je er bent. En wat ben ik blij dat ik jouw mama mag zijn. Je bent zo mooi, zo uniek, zo jij. Hoe je je linkerhandje naast je gezicht houdt wanneer je drinkt. Hoe je linkeroortje iets kleiner is dan je rechteroortje. Hoe je het plotseling op een krijsen zet wanneer je honger hebt, en net zo snel weer stil bent als je gevoed wordt. Je bent zo anders dan je grote broer. Veel pittiger (nu al), je laat meer van je horen, waarschijnlijk ook omdat dat moet. Omdat ik niet elke seconde naast je wiegje naar je sta te kijken.
Je hoort vaak dat ouders zich afvragen of ze voor een tweede kindje ooit net zoveel liefde kunnen voelen als voor een eerste. Ik heb me dat nooit afgevraagd, ik geloofde het wel. En het blijkt inderdaad zo te zijn.
Wat ik me wél vaak heb afgevraagd, is of mijn band met jou heel anders zou zijn dan mijn band met je grote broer. En het antwoord daarop is ook ja. Wat jij en ik hebben is niet meer, niet minder, maar wel echt anders. Ik voel me anders als moeder (relaxter, zelfverzekerder), en kan daarom ook met andere ogen naar jou kijken. Ik kan meer van je genieten dan ik toentertijd van je broer deed. Dat heeft niks met de hoeveelheid liefde te maken, maar ik beleef jou veel bewuster. Ook omdat ik nu, op dit moment, sterk het gevoel heb dat je mijn laatste bent. Het gaat daarom ook zo ontzettend snel, ik zie je letterlijk met de dag groeien.
Ik heb me wel zorgen gemaakt van tevoren. Twee kleine kinderen, hoe zou dat zijn? Zou ik dat wel aan kunnen? Zou ik ooit nog 1 minuut tijd voor mezelf hebben? Zou je grote broer niet enorm jaloers op je worden? En zou ik me niet voortdurend schuldig voelen tegenover 1 van jullie? Dat laatste was mijn grootste angst.
En die angst bleek, gelukkig, ongefundeerd. Het spijt me niet als ik je grote broer even moet laten huilen omdat ik jou aan het voeden ben. Het spijt me ook niet als hij drie afleveringen Brandweerman Sam achter elkaar kijkt zodat ik even tijd voor jou heb. Andersom spijt het me ook niet wanneer jij een tijdje alleen in je wiegje om je heen ligt te kijken. Het spijt me niet dat je grote broer geen borstvoeding gehad heeft en jij wel. Het spijt me niet dat ik soms hulp moet inschakelen van ouders, vrienden of familie. Het spijt me niet dat ik je je vitamines niet braaf op een vast moment van de dag geef, maar gewoon wanneer ik eraan denk. Het spijt me niet dat ik ’s nachts niet 10 keer opsta om te kijken of je nog ademt. Het spijt me niet dat ik geen 100 foto’s per dag van je maak of dat ik nog niet aan je fotoalbum begonnen ben.
Want jij bent, samen met je grote broer, het beste dat me ooit is overkomen.
Het spijt me niks dat jij er bent.