Switchen naar een peuterbed was het slechtste idee ooit.

Maar ik kan nu niet meer terug, dat weet ik. Een tijdje geleden kwam ik in Kobe zijn kamer en vond ik die spijlen van dat babybedje toch wat te kinderachtig. Hij werd alweer zo groot dat de kans groot was dat hij er binnenkort uit zou klimmen. Al deed hij dat dus niet. Toch vond ik het tijd worden voor een peuterbed. Kobe praat, Kobe leest zelfstandig boekjes, is vrolijk, slaapt goed. Dus ik vond dat hij er wel aan toe was en kochten we dit bedje van Petit Amélie:

Had ik maar…

“Het leukste bed ooit.” Dat zei ik nog toen hij net in zijn kamer stond, een paar weken geleden nog. Ik meen dat ook nog steeds wel. Er kan leuke versiering omheen gewikkeld worden (zoals cotton ball lights die ook bij Loods5 of via bol.com te koop zijn) en we kunnen leuke kussentjes neerleggen bij het voeteneind, zodat het overdag gewoon gezien kan worden als een bank. En het vult de kamer goed op, aangezien we tot nu toe alleen nog maar een bed hadden staan en schilderijtjes hadden hangen.

SPOILER: het eindigt goed en rustig, maar we hebben over het algemeen wel een heftig weekje gehad:

Dag 1, 2 en 3.
De eerste avond. Kobe leek er oké mee. Hij was vooral gevuld met enthousiasme over het ‘huis’ van een bed en herhaalde wel zo’n 5 keer dat hij een grote jongen was en daarom nu in een groot bed sliep. Een week daarvoor waren we met diezelfde reden met de speen gestopt (lees ook ons andere blog daarover), dus het was een week van de ‘grote-jongen-veranderingen’. Ik zat eindelijk – na 20 minuten – op de bank beneden. normaal gesproken zitten we nadat we Kobe naar bed hebben gebracht, een rustige avond en hoeven we weinig naar boven te gaan. Maar om 20.30 hoorden we opeens een harde bons boven in de kamer. Ik spurtte naar boven om te kijken wat er gebeurd was – gelukkig hadden we geen stapelbed gekocht; hij lag zo’n anderhalve meter verwijderd van zijn bed verbijsterd om zich heen te kijken. Die spijlen hielden hem dit keer niet tegen en hij was, gelukkig niet al te pijnlijk, met dekbed en al uit zijn bed gerold.

Dit hield ongeveer 3 avonden aan. Dat vallen kregen we er al snel – hoe, geen idee. Ik denk zoiets als, gewenning? – uit, maar toen begon er weer een andere uitdaging om de hoek te kijken.

Dag 4.
Meneer wordt om 6 uur ’s nachts wakker. Normaal gesproken kan hij geen kant op en piept hij een paar seconden, maar weet ‘ie al gauw dat het enige wat overblijft is weer te gaan slapen. Nu zag hij om 6 uur letterlijk het licht en besloot zijn bed – met knuffels en al – uit te kruipen en onze kant op te komen. Aangezien wij op zolder slapen en maar een trap verwijderd liggen, zonder een deur ertussen, hoorden wij al bij het uit zijn bed stappen dat er activiteit was en hij iets van plan was. Twee seconden later hoorden wij de eerste tree van onze trap kraken. Al sinds Kobe baby is, hebben wij de regel; NIET bij ons in bed slapen. Daar horen we van andere ouders zoveel horrorverhalen van, dat Kobe dus altijd in zijn eigen bed sliep en slaapt. Dus toen hij boven kwam, zagen wij hier ook niet de behoefte om hem tussen ons in te laten liggen (wat overigens ook totaal niet werkt voor hem), en hebben wij hem weer naar beneden gebracht. Met vriendelijke doch strenge toon hebben we hem toen medegedeeld dat dit niet de bedoeling was van het in zijn grote-jongensbed slapen. We zeiden op een fluistertoon dat hij moest blijven liggen – zonder gezellig te doen – maar vertelden hem ook dat hij een boekje mocht lezen als hij geen slaap meer had. Dat deed hij. Om 7 uur deden we beneden de lichten aan en gingen we ontbijten. Dat vroeg onze kant op komen gebeurde daarna niet meer.

Maar….

Dag 5. De vijfde dag had hij een andere variant gevonden. Om 5.45 nam hij zijn hebben en houwen uit zijn bed mee naar beneden, om zich beneden klaar te maken voor de dag. De dag, die bij ons normaal gesproken pas om 7 uur begint. Tenminste; dat was toen hij nog in zijn oude bed sliep…

Dag 6/7 >> Dit bleef eigenlijk de hele week aanhouden, totdat het huis opeens Kobe zijn levendige fantasie op gang leek te helpen. Lees ook mijn blog over monsters in de tuin hoe ik hem daar afgeholpen heb.

Over het algemeen ben ik nu heel erg content over Kobe zijn slaapgedrag in zijn nieuwe bed. Hij blijft liggen, hij weet waar zijn boekjes liggen die hij vervolgens zelf pakt, loopt niet meer zelfstandig eruit en gaat ondernemen, maar roept ons eerst om 7 uur met: “Mamaaaa, papaaaa, ik ben wakker!’. Goede ontwikkeling dus. Maar het heeft wel echt wat moeite gekost om hem zover te krijgen.

Kortom, zou ik een peuterbed best aanraden, maar net als met het überhaupt nemen van een kind: weet waar je aan begint…