“Babybroertje niet leuk”: hoe is het nu?
Eerder schreef ik al over hoe we Elia probeerden voor te bereiden op de komst van zijn babybroertje. Dat was een wisselend succes. Maar hoe is het nu, nu Noël er echt is?
De eerste twee horrordagen
De titel verklapt het al: de eerste twee dagen waren ronduit horror. Noël werd ’s nachts geboren, Elia sliep overal doorheen (gelukkig!). In de ochtend lieten we hem kijken naar zijn babybroertje. Ik had ergens gelezen dat het beter is als de baby dan in zijn wiegje ligt in plaats van op papa of mama – dit om jaloezie te vermijden – dus zo deden we het. Elia vond het wel interessant en wilde hem wel aaien, en 2 minuten later wilde hij weer met zijn auto’s spelen. Prima, dacht ik.
Minder prima werd het in de loop van de dag en de dag erna. Ik probeerde Elia overal bij te betrekken en hem ook genoeg individuele aandacht te geven, maar het mocht niet baten. Driftbuien om niks werden afgewisseld met huilbuien en veel boosheid, Noël werd met een helikopter op zijn hoofd geslagen (!). Dat vond ik moeilijk om mee om te gaan, ik wilde niet heel boos op Elia worden maar hem wel duidelijk maken dat hij voorzichtig moest omgaan met zijn babybroertje. Dat begreep hij wel, maar aan alles konden we merken dat hij niet lekker in zijn vel zat.
Hij zei ook de legendarische woorden: “Deze niet leuk”. Ik hield mijn hart vast, zou het vanaf nu zo gaan? En, zo ja, hoe kon ik dat dan veranderen?
De omslag
Ik zou graag zeggen dat ik toen een pedagogisch verantwoord plan opstelde dat supergoed werkte, maar de werkelijkheid is dat ik geen idee had wat ik moest doen behalve afwachten en doorgaan met wat ik al deed (hem overal bij betrekken en genoeg aandacht geven).
En toen, op de derde dag, merkten we al verschil. Het ging veel beter. Elia was weer zijn rustige zelf, natuurlijk met hier en daar een driftbui maar niet meer dan normaal ;-), hij toonde weer meer interesse in Noël, kwam hem uit zichzelf kusjes geven en aaien en wilde overal bij helpen: in bad doen, flesje vasthouden. Ook mocht hij Noël voor het eerst op schoot (dat durfde ik eerder niet aan, je geeft een baby toch niet zo snel aan een peuter die hem kort tevoren nog op zijn hoofd geslagen heeft…) en dat vond hij zichtbaar prachtig.
Babybroertje is geaccepteerd
Hij begon toen ook te herhalen wat ik eerder tegen hem zei (“Mama, jij moet voorzichtig doen met babybroertje!”) en bij het wakker worden was het eerste dat hij zei: “Babybroertje is er weer?”. Noëls aanwezigheid werd, kortom, geaccepteerd.
Inmiddels zijn we ruim drie weken verder en kan ik niet anders zeggen dan dat het heel goed gaat. Elia heeft door dat er met Noël weinig te spelen valt en probeert dit dan ook niet, maar hij snapt heel goed dat zijn babybroertje soms ook aandacht nodig heeft en gaat dan – meestal – ook lief zelf spelen. Van enige agressie is geen sprake meer, tekenen van affectie zijn er soms wel. Het grootste gedeelte van de tijd negeert hij hem echter, en dat is helemaal prima. Als ze ouder zijn, gaan ze vast samen spelen. Of elkaar de hersens inslaan. Een beetje van beide waarschijnlijk ;-).