Waarom ik opzie tegen mijn tweede bevalling. En waarom het bij mijn eerste niets interesseerde.
2014. Mijn buik was niet zo dik, ik bewoog mezelf op een roze wolk, werd niet echt erkend als zwangere toen ik van Kobe zwanger was. Men stond niet op in de tram. Ik moest mijn winterjas op een grove en overdreven manier opzij schuiven, mijn houding veranderen om ervoor te zorgen dat er plek werd gemaakt voor me. Dit resulteerde dus ook in het feit dat ik me niet zo zwanger voelde. Omdat veel van mijn vrienden nog niet aan een kindje toe waren – en eigenlijk ook nog zijn – had ik naast mijn lichamelijke verborgenheden ook nog eens de neiging om te doen alsof ik de wereld nog aan kon. En dus vond ik eigenlijk ook dat ik geen pufcursus, yogales of tips nodig had voor de bevalling. Dat vond ik gewoon. ik kon dit aan. Ik deed het wel even. ‘Miljoenen andere vrouwen doen dit toch ook?’
Ik ging er doorheen. Of wat kan ik beter zeggen: ik sloeg mezelf door die bevalling heen. Omdat ik me eigenlijk alleen had ingelezen op internet en in een groot bevallingsboek, wist ik dat ik niets onder controle hoefde te hebben. Ik zou wel zien wat er ging gebeuren en dat deed ik ook. Ik liet mijn lichaam het werk doen en bracht mezelf in 28 uur tijd van eerste onderbuikkramp tot laatste perswee en een blote Kobe op mijn borst. Het ging allemaal vrij soepel en vanzelf. Eigenlijk ging mijn bevalling volgens het boekje.
Regen genoeg dus voor anderen mij te vertellen: “Oh maar dan gaat deze vast minstens zo soepel.” Maar zo voel ik dit dus niet. Juist omdat het de vorige keer zo goed ging en ik er niet veel mee bezig was geweest, heb ik nu een referentiekader. Ik weet hoe het kan. Maar ik heb nog steeds geen idee of dit überhaupt slechter kán. Vandaar dat ik toch een stuk gespannener ben over bevalling nummer twee. Het enige wat er nog te behalen valt is een voordeeltje in de tijd. Minder tijd voor die hele dag als aanloop naar het échte werk. Daarom heb ik vriendlief meegesleurd naar een cursus; een bevallingscursus. De tips die ik hier heb opgepikt. Hier werd ik rustig van.
* Zorg voor een fijne thuissfeer zodra je weet dat de weeën zich opdringen.
* Probeer voor zo weinig mogelijk ‘actie’ te zorgen. Adrenaline zorgt ervoor dat het nét allemaal wat langer duurt.
* Het is prettig als er oppas geregeld is voor je andere kleintje, mocht die er zijn.
* Suikers zorgen voor adrenaline
* Afleiding is goed. Te gefocust zijn op je weeën, timing hiervan, zorgt voor een wachtkamer gevoel. Dit betekent: Adrenaline, wat je juist buiten die wachtkamer probeert te houden.
* Tijdens de eerste paar uur van je bevalling, probeert je lichaam alle onbelangrijke stoffen eruit te werken. Wel handig is dus dat je vanaf de eerste wee al licht verteerbare dingen eet. Zuivelproducten kun je beter vermijden (dit blijft het langst in je maag zitten).
Wat zouden jouw perfecte tips zijn?