Voor de tweede keer bevallen: hoe kijk ik daar nu tegenaan?
Onderstaand bericht had ik getypt 1 dag voordat Noël geboren werd. De uiteindelijke bevalling was honderd keer mooier en beter dan ik ooit had durven dromen, en het bevallingsverhaal heb ik inmiddels ook gedeeld maar voor nu is het leuk om alvast terug te kijken op mijn gedachtes van tevoren…
Binnenkort (ja echt binnenkort, over uiterlijk een week of 4 maar waarschijnlijk eerder!) moet ik er weer aan geloven: bevallen.
Het kan alleen maar beter
Wie mijn eerste bevallingsverhaal gelezen heeft, weet dat ik nou niet bepaald een relaxte bevalling had – voor zover die al bestaan. Het duurde lang, was dodelijk vermoeiend en leek in weinig opzichten op hoe ik het wilde. Natuurlijk heb je als puntje bij paaltje komt weinig te willen en moet je maar zien hoe het gaat, maar een mens mag dromen toch? 😉
Mijn bevalling ‘overkwam’ me toen vooral. Het ene moment stond ik nog te werken, het volgende moment braken mijn vliezen. En dat met 36 weken. Volkomen onverwachts dus. Enerzijds wel prettig (ik had immers ook nooit tijd gehad om me er van tevoren druk over te maken), anderzijds is me ook een deel verlof ‘ontnomen’ en heb ik bijvoorbeeld ook nooit zelf het babybedje voor het eerst mogen opmaken. Ik klaag verder niet, want ik kreeg er de mooiste zoon voor terug die bovendien helemaal gezond was, maar ik ben wel blij dat ik dit keer wat langer zwanger mag zijn. Deze tweede zwangerschap vind ik veel beter te doen dan de eerste, en voor de bevalling koester ik eenzelfde hoop: het kan alleen maar beter…
Beter voorbereid
Nu heb ik veel meer het gevoel dat ik er klaar voor (en klaar mee) ben. Ik vrees bovendien liever het bekende dat het onbekende: ik wéét dat het veel pijn gaat doen, maar ik weet ook dat het uiteindelijk allemaal goed komt, zo goed zelfs dat ik het nog een keer zou doen ;-). Ik weet verder ook dat het lichaam zelf weet hoe het moet persen, dat de natuur haar werk zal doen, en dat die baby er nou eenmaal uit moet. En ik kijk natuurlijk heel erg uit naar het moment dat ik ons tweede zoontje mag vasthouden, ik kan letterlijk niet wachten!
Al met al voel ik me dit keer, in elk geval mentaal, beter voorbereid. Ik doe al weken aan zwangerschapsyoga, alle kleertjes liggen gewassen en wel klaar, het wiegje is opgemaakt, ik weet precies wie ik moet bellen en wanneer als de weeën beginnen. Het is wat overdreven om te stellen dat ik er zin in heb, want wie heeft er zin in zoveel pijn? Maar de nieuwsgierigheid is – althans, op dit moment nog – groter dan de angst.