Stelling: een kind moet leren om alleen te spelen

Op Me-To-We lazen wij het artikel ‘Waarom ik weiger mijn kinderen te entertainen’. Over een moeder die, je raadt het al, vindt dat het niet haar taak is om met haar kinderen te spelen.

Zij schrijft daarin onder meer dit:

Ik heb na een lange week werken namelijk helemaal geen zin om te hamertje tikken, of Babyborn te badderen. Bovendien ben ik van mening dat dat mijn taak als ouder ook helemaal niet is. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat mijn kinderen gevoed, gekleed en gewassen worden. Dat ze een paar normen en waarden leren en niet in zeven sloten tegelijk lopen. Maar spelen doen ze maar lekker zelf.

En dit:

Ik houd niet van spelen. En daarnaast heb ik er ook geen tijd voor. Ik moet namelijk werken zodat mijn kinderen kunnen eten en als ik klaar ben met werken en zorgen wil ik dingen doen die ik zelf leuk vindt. Een boek lezen bijvoorbeeld, of Netflixen. Wijn drinken en een goed gesprek voeren met mijn man. Daar heb ik recht op. De tijd die ik voor mezelf heb is schaars en die wil ik dientengevolge niet besteden aan poppetjes van Play-Doh kleien, of het opnieuw inrichten van Barbie’s Dreamhouse. Ik heb dan weliswaar kinderen, maar ik heb ook nog een leven. En de tijd van spelen is in mijn leven ruimschoots voorbij.

Zoals verwacht reageerden wij heel anders op dit artikel. Tijd voor een stelling!

Mijn verbazing en verontwaardiging groeiden naarmate ik dit artikel las. Wat een vreemde visie op opvoeding, en wat een egoïsme. Ik kan me niet voorstellen dat iemand dit meent. Oké, ik heb zelf ook niet altijd zin om voor de honderdste keer hetzelfde boekje voor te lezen of weer met de Toet Toet auto’s te spelen, maar het hoort erbij. Ik vind het wél mijn taak als moeder, net zozeer als mijn kinderen wassen en aankleden. En dan vind ik van alle taken samen spelen overigens nog de leukste ook, dus ik kan me voorstellen dat je plezier in het moederschap afneemt als je deze overslaat.

‘Ik heb er geen tijd voor’ vind ik ook een onzin excuus. Zoals zij het beschrijft gaat het niet om geen tijd hebben, maar simpelweg om geen zin hebben. En dat kan een keer gebeuren, natuurlijk. Maar om je kinderen structureel bij voorbaat al te leren dat mama niet met ze wil spelen, ik kan daar gewoon niet bij.

Verder geloof ik erin dat elk kind alleen leert spelen naarmate hij of zij eraan toe is. Maar de maatschappij is al individualistisch genoeg, laat ze lekker met mama spelen als ze nog klein zijn. Elia is nu net 2. Soms speelt hij een halfuurtje alleen, daarna wil hij weer met mij spelen. En dat vind ik prima.

Dus NO, hij hoeft van mij niet te leren om alleen te spelen, hij zal dat vanzelf leren als de tijd er rijp voor is en tot die tijd lever ik met alle liefde een stukje me-time in om samen met hem te spelen.

Toen Kobe acht of negen maanden oud was, begonnen mijn ouders en die van M. regelmatig een dag op te passen. Ik merkte toen al dat Kobe een totaal ander ventje was na een dag vol in de spotlights versus een dag op de creche waar hij zijn geduld moest bewaren en geen aandacht kreeg. Tenminste, niet continu.

Dat is niets tegen zijn opa’s en oma’s, die horen nou eenmaal veel aandacht te geven. Maar op dagen dat ik vrij was, probeerde ik Kobe wat tijd alleen geven, hem zelf door zijn box laten kruipen of rollen en hem zich dus laten vervelen. De periode dat ik hem alleen kon laten kon ik steeds meer rekken. Totdat ik zelfs even rustig kon gaan douchen, met hem in de box in de woonkamer. Hij was een veel prettiger jongetje op zo’n moment.

Kobe verveelt zich nog steeds niet graag. Nu ook niet, nu hij 2,5 jaar oud is. Maar dat moment van ‘mama, wat kan ik doen?‘ komt wel echt pas na zo’n anderhalf uur zelf spelen. En dat moment wordt steeds langer. Ik ben niet zijn speelmaatje. Natuurlijk geef ik hem wel mama-tijd, natuurlijk lees ik af en toe een boek en doen we samen een puzzel. Ik zal hem nooit negeren. Maar als ik met iemand praat, moet hij geduld hebben. Als ik met iets anders bezig ben, leg ik niet alles opeens opzij om met hem te gaan spelen. Ik ben met mijn dingen bezig, en hij met de zijne. En daar is hij inmiddels fine with. En het is niet dat ik er geen zin in heb, of geen tijd voor heb. Ik heb er goed over nagedacht, doe het heel bewust, communiceer goed naar hem en al lang geleden aangevoeld dat dit goed voor hem is. En wanneer hij over die grens van zelf spelen heen is, ga ik wel iets met hem doen. Vandaar dat ik dan ook ‘YES‘ zeg tegen deze stelling. Voor míjn kind merk ik in ieder geval dat het goed is als hij zich verveelt.

Trouwens. Dit is mijn reactie op de stelling en niet op het artikel. Zij is wel heel erg onaardig met opmerkingen als ‘de tijd die ik heb is schaars’ en ‘het is niet aan mij om babyborn te laten badderen’.