Stelling: het is oké om een voorkeur te hebben voor een bepaald geslacht

Ik wilde eigenlijk liever een meisje.

There, I said it.

En ja, ik wéét dat ieder kind een wonder is, en ik weet ook dat er vrouwen zijn die geen kinderen kunnen krijgen hoewel ze dat heel graag willen. Maar ik vind het zo gekunsteld om te doen alsof ik zelf geen enkele voorkeur had. Want die had ik wel. Net als ik een voorkeur heb wanneer iemand me vraagt te kiezen tussen cola en fanta (fanta), of tussen een film kijken of een boek lezen (een boek): ik wilde liever een meisje.

Ik heb al een meisjesnaam in mijn hoofd sinds ik een jaar of vijftien ben, ik ben zelf een meisje dus ik heb het idee dat ik meisjes beter begrijp, en het lijkt me fantastisch om iemand (een mini-me!) rokjes en jurkjes aan te kunnen doen.

Daar wil ik best voor uitkomen. Dit doet echter geen enkele afbreuk aan mijn liefde voor Elia. Toen de baby een jongen bleek te zijn, dacht ik niet ‘wat ontzettend jammer’. Hij ‘voelde’ immers al aan als een jongen, en ik vind het nu superstoer om jongensmama te zijn :-). Maar een voorkeur vind ik dus geen kwestie van ondankbaarheid. Een voorkeur hebben is oké: YES! Maar teleurgesteld zijn is nooit oké.

Over het algemeen vind ik dat je blij moet zijn dat het je gegund is om een kind te krijgen. Vruchtbaar zijn en het hele zwangerschapstraject ingaan vind ik al een wonder op zich – ook al ‘overkomt’ het vele miljoenen vrouwen jaarlijks. Ik denk dat van zoiets simpels als het geslacht je uiteraard je voorkeur mag uitspreken. Dus ook voor mij is dit een YES. Maar teleurgesteld zijn over het geslacht van je kind vind ik niet echt oké.

Bij Kobe wist ik 95% zeker dat het een jongen zou zijn. Ik was met beide mega prima, maar mijn lichaam schreeuwde ‘jongen’. Ik zou erg gek hebben opgekeken als de foetus toch geen piemel bleek te hebben.