1 jaar moeder: de diepte- en hoogtepunten
Inmiddels is Elia 1. Dat kleine mannetje is al een jaar op deze aardbol, en ik ben al een jaar moeder.
Wat waren de diepte- en hoogtepunten?
Er waren alleen maar hoogtepunten. Ik vind ouders die zeggen dat alles leuk is altijd een beetje ongeloofwaardig. Een leven – met of zonder kind – bestaat uit goede en minder goede dagen. En dat is maar goed ook, want dan weet je de hoogtepunten tenminste te waarderen (en te herkennen :)).
De dieptepunten:
- De bevalling. Geen extra uitleg meer nodig.
- De krampjes in de kraamweek en de week erna. Zo zielig. En niks aan te doen behalve blijven rondlopen, blijven wiegen en Infacol blijven geven op hoop van zegen.
- Alle keren dat hij ziek was (koorts, de zesde ziekte, verkouden). Ten eerste kan hij natuurlijk niet praten dus moet je maar zien te ontdekken wat het probleem is. Gelukkig is dit vaak gauw vastgesteld, maar dan komt stap twee: wat moet je ertegen doen? Wat voelde ik me machteloos om hem zo te zien, maar met veel drinken, heel veel dragen (in de Tula) en een zetpil hier en daar kon ik hem toch een beetje helpen tot het weer over was.
- De poepluiers waarbij de poep uit de luier kwam + de keren dat er over me heen geplast werd.
- De 8-maanden sprong. Natuurlijk niet het eerste sprongetje dat we meemaken, maar wel de ergste (in mijn ogen). Wat vond ik die heftig. Van mijn doorgaans zo zoete, lieve en rustige jongetje was niks meer over, hij was veranderd in een kleine draak die alleen maar wilde jengelen, boos werd om niks, niet wilde spelen en/of slapen en continu aandacht wilde. Heel, heel vermoeiend en om helemaal gek van te worden. Gelukkig kreeg ik na een week of twee ‘mijn’ baby weer terug.
- De driftbuien. Die begonnen hier zo rond de tiende maand en houden sindsdien aan maar in mindere mate en met meer (of een duidelijkere) reden. Nu wordt hij bijvoorbeeld boos als hij iets niet mag, toen werd hij boos om van alles: als we gingen eten, als we niet gingen eten, als hij in bad moest, als hij naar bed moest, als we thuis bleven, als we naar buiten gingen…
De hoogtepunten
- Verlof. De kraamweek ging in een soort roes aan me voorbij, en tijdens mijn verlof verveelde ik me vaak, maar als ik erop terugkijk was dat eigenlijk een topperiode: de hele dag in pyjamashirtje (het was hoogzomer) op de bank hangen, nog helemaal verliefd op mijn pasgeboren kindje… Het goede leven.
- Naar hem kijken als hij slaapt.
- De eerste lachjes en geluidjes. Zo rond de 3 maanden vond ik Elia op zijn leukst: hij begon echt contact te maken (oogcontact en ook ‘oe’-geluiden) en zijn wereld was ineens een stuk groter dan ervoor. Tegelijkertijd had hij ook nog dat hele kleine baby-achtige over zich (en was hij makkelijk te tillen, ook niet onbelangrijk).
- Onze eerste vakantie (naar Centerparcs, jaja). Samen met hem het zwembad ontdekken en erachter komen dat uitstapjes met een baby helemaal niet zo’n gedoe zijn – niet als je naar een babyvriendelijk park gaat althans.
- De eerste hapjes. De courgette werd weliswaar een week lang uitgespuugd, maar uiteindelijk dan toch geaccepteerd, en daarna ontdekte hij dat hapjes eten eigenlijk best wel lekker is.
- De eerste keer rollen / zitten / kruipen / staan / stapjes zetten / los lopen.
- Samen spelen en ontdekken wat hij allemaal al kan (blokjes ergens indoen of opstapelen, stekkers uit het stopcontact trekken…).
- Samen dansen op muziek.
- Samen boekjes lezen.
- Met hem naar de ‘kruipclub’ en zien hoe hij telkens minder verlegen wordt en telkens beter zelf durft te spelen, ook als ik niet heel dichtbij hem ben.
- De eerste keer bewust ‘mama’. ♥