Soms zou je hem willen slaan. Maar toch doe je het niet.

Er zijn momenten in dit huis dat het (willen) slaan erg dichtbij is. Kobe kan soms het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Terror kan ik zo’n situatie wel noemen. Dan is hij gespannen of moe en kan hij om het minste geringste gaan gillen, slaan, trekken, duwen, spugen. Op de momenten dat ik haast heb, erg moe ben of hem gewoon in bed wil hebben omdat het daar tijd voor is (en omdat ik dat zeg), kan ik dit niet altijd hebben. En papalief doet lekker met me mee. De ruimte in ons hoofd is beperkt en vult zich in de loop van de dag met discussies ’s ochtends over ontbijt, gesprekken met je manager op het werk en bijna ongelukken op het fietspad in Amsterdam centrum. Bij wijze van spreken. In ieder geval, gebeurt er genoeg op zo’n dag om zo’n 80/90% van de ruimte te vullen. Wanneer het einde van de dag bij ons thuis zich aanbreekt en Kobe heeft een drukke dag achter de rug (ook zijn prikkelniveau is dan erg hoog), kan het nog wel eens voorkomen dat het slaan me nader staat dan het optreden. Toch lukt het me – tot nu toe – om deze drang weg te slikken.

Maar mag het dan soms wel?

Ieder zijn eigen regels in huis. Maar in principe is het verboden om je kinderen te slaan. Ik zie op straat zo af en toe een situatie voorbij komen, waarin een ouder inderdaad aan een bepaalde max zit en overgaat op het lichamelijk ‘mishandelen’ van zijn of haar – vaak – peuter. Het ‘eruit slaan’ van stout gedrag en het hiermee bang maken van kinderen zien we natuurlijk terug in vroegere sprookjes en in onder andere veel liedjes van Sinterklaas (“wie stout is de roe”). Het is niet voor niets zo dat er in Nederland pedagogische opvoedingskeuzes zijn gemaakt in de voorlichting naar ouders toe en het is wat mij betreft een goede zaak dat slaan hier geen onderdeel meer van is. Het valt nu onder de term ‘mishandeling’. Slaan betekent namelijk dat je je communicatief niet sterk genoeg kan maken en dat je zelf je emoties niet onder controle hebt. Verbaal kun jij dus als ouder niet uitleggen waarom een bepaald gedrag niet oké wordt bevonden. Wanneer jij als ouder dat voorbeeld geeft, gaat het kind het overnemen en denken dat je andere kinderen wellicht ook zou mogen slaan wanneer dat kind iets stouts doet bij jou.

Je geeft je kind de boodschap mee dat slaan oké is en dat is het niet.

Tel tot 10..

Even tot tien tellen is zo gedaan, maar kan meer doen dan je denkt. In een moment surpeme handel je meestal uit reflexa. Een boze reflexa kan een hand bevatten. Wanneer je dan eventjes tot tien hebt geteld en nog een paar keer adem hebt kunnen halen, gun je je hoofd een extra her-denkmoment en dit kan het verschil maken tussen een mishandeling  en een goed gesprek tussen kind en ouder.