“Mijn kind gaat dood.” Oh nee, toch niet….
Voor je moeder wordt, neem je je voor de meest relaxte moeder te worden die er bestaat. De moeder die alles van zich af laat glijden zodra er iets gebeurt die achter de stelling ‘je kind moet af en toe ook gewoon vallen en zelf weer proberen op te staan‘ staat en die hem heel gemakkelijk achterlaat bij de crèche. Maar ergens diep van binnen blijven we allemaal moeders (en vaders natuurlijk). Je ziet je kind stuntelig lopen en denkt te weten welke trap hij wel en niet af kan, je denkt precies te weten op welke stoeprand hij met zijn hoofd kan komen als hij voor het eerst op een driewieler zit en vindt die loopwagen toch net iets te wankel.
Op ontdekkingsreis
Natuurlijk ben je bezorgd, dat is iedere ouder en ik ook. De een wat meer dan de ander, maar niemand teveel of te weinig. Je kind is net op de wereld, ziet (nog) geen angsten en jij bent er voor hem om hem te leren die gevaarlijke grote wereld aan te kunnen. Je leert hem gebeurtenissen te snappen en het is lastig om te bedenken waar die grens ligt. Je weet dat kinderen zelf dingen moeten kunnen ontdekken en het is inderdaad zo dat van vallen en opstaan ze enorm veel leren. Maar hoe vaak en hoe ernstig laat je ze vallen. En wanneer geef je ze een hand en help je ze opstaan? En hoe snel? Nou, dat weet ik natuurlijk ook niet. Ik kan ook alleen maar uit eigen ervaring spreken.
Een beetje negeren…
Het enige wat ik weet ik Kobe in ieder geval niet heb gestimuleerd snel te gaan huilen of snel op die hand te rekenen. Natuurlijk houd k hem in de gaten op die enge trap, op de fiets en bij de zandbak. En in mijn ooghoek zie ik hem heus wel vallen en zie ik heus wel dat een kindje hem duwt of dat hij gevaarlijk dichtbij de tafel loopt. Maar ik grijp niet meteen in. Nu kan dat misschien nog, maar hij moet er niet op rekenen dat ik dit zijn hele leven doe. Oppakken, troosten, een hand bieden doe ik ook alleen als ik zie dat hij echt is geschrokken, pijn heeft. Maar de eerste paar minuten kijk ik toe en laat ik hem eerst zelf de situatie op te lossen. Ik laat hem altijd eerst zelf bedenken hoe ernstig het is. Nadenken of het nodig is mama of papa erbij te roepen.
En hij is nu alles behalve een mietje… Al kan dit ook echt wel aan zijn persoonlijkheid liggen, toch denk ik dat ik hier wel een beetje aan heb bijgedragen!
