Elia die is jarig (1) en dat vieren wij… niet

Ei, ei, ei, en we zijn zo blij
want Elia die is jarig en dat vieren wij
niet

En dan is het zover: je oogappeltje, je eerstgeborene, je voor-altijd-kleine-jongen wordt 1.
Wat een mijlpaal!

Toch kozen wij ervoor om zijn eerste verjaardag niet te vieren. Of, beter gezegd, niet in de conventionele zin van het woord ‘vieren’. Er was geen uitnodiging. Er waren geen gasten. Er waren geen grote cadeaus (wel wat kleine). Er werd niks ‘anders dan anders’ gedaan.

Waarom?

Ik ben uitgegaan van Elia, en van wat hij het liefste zou willen. Hij is een vrij verlegen kindje, en ik weet zeker dat ik hem met een (grote) groep mensen om hem heen geen plezier doe. Als hij zou mogen kiezen, zou hij de dag willen doorbrengen met pappa en mamma buiten. Dus dat is precies wat we gedaan hebben. Niet op zijn verjaardag zelf, want die was op een dinsdag (we moesten toen allebei werken – hij is gewoon naar de crèche geweest waar ze het overigens wel gevierd hebben), maar het weekend ervoor.

We hebben het ‘gevierd’ in het Flevopark. Er was een cupcake en een kaarsje (naar die eerste werd niet omgekeken). Verder was er een speeltuin, en veel knuffels en kusjes van pappa en mamma. Thuis kreeg hij een simpele toren van bakjes waar hij tot op de dag van vandaag heel veel mee speelt, en verder was alles gewoon zoals een normale dag in het weekend.

Natuurlijk zijn later in de maand nog opa’s en oma’s langsgekomen, maar een echt feest is er nooit geweest. En dat vind ik helemaal prima zo. En Elia ook. Als hij 2 wordt en minder verlegen is (of niet) en meer begrijpt, zullen we het misschien wat ‘grootser’ vieren (kleiner kan dan ook niet…). Maar dat zien we dan wel weer. Voor nu paste dit perfect bij ons alle drie. En als Elia er later naar vraagt? Dan hebben we altijd de foto’s nog ;).