Je kunt zo veel vriendinnen hebben als je wilt. Moeder zijn doe je toch op je eigen eiland.
Het is o zo eenzaam op het eiland van moeders. Daar kun je het volledig niet mee eens zijn, maar zo voel ik dat wel. Je deelt niet álles met al je vriendinnen die ook moeder zijn, echt niet. Op social media zie je óf moeders die het allemaal voor elkaar lijken te hebben, óf moeders die zich zielig kwetsbaar opstellen voor wat extra likes. Weinig tussendoor gevallen, want: als je je even echt heel slecht voelt, weinig slaapt, is het ook lastiger om tijd te vinden voor het updaten van je story’s. Natuurlijk heb je daar dan geen zin in of tijd voor.
Je deelt je ervaringen als moeder wel met je partner, als die er is. Maar zoals Carmen of ik in een van onze eerdere blogs aangaven: er gebeurt zo veel onbewust, er is een gigantische mentalload. De onbewuste to do-list die echt niet altijd uitgeschreven wordt, de to do list die door je hoofd waait als je de was aan het opruimen bent of (nog erger): Netflix kijkt. Wil je echt gaan slapen, bedenk je je opeens dat de BSO nog aangevraagd moet worden voor de vakantie, of dat je nog een activiteit moet bedenken voor het weekend.
Kortom: zulke dingen deel je echt niet allemaal. Je bent wel met jezelf en met je moederzijn bezig, maar er gebeurt nog zo veel meer. En dat is dan ook de reden dat het moederschap voelt alsof je op een eiland zit. Kleine eilandjes, met water eromheen. Moeders die zich bezig moeten houden met het gras op het eiland, want tja, het gebeurt dicht bij, het gebeurt in de woonkamer, in de slaapkamer. Het gebeurt op de plek waar de baby tegen je borst zijn boer wil laten, waar de peuter een driftbui heeft en op de grond gaat liggen. Het gebeurt op het eiland. Natuurlijk is het fijn om buiten het eiland te horen of andere moeders dezelfde struggles hebben. Zeker, dat kan opluchten! En er zit misschien ook wel een partner naast je op het eiland, maar tóch voelt het alsof je er alleen voor staat.
`En daar kan niemand iets aan doen. Net als wanneer je gaat bevallen en je in een bubble komt, niets meer van appjes of instagram berichten wilt weten, kan het eiland je daardoor ook beschermen. Het geeft je een bubbel zodat jij je even kunt focussen op de driftbui, of op de huidhonger van je baby.
Kortom: we moeten ons eiland omarmen, oké zijn met dat onze wereld even klein wordt en het accepteren dat we sommige dingen zelf en eenzaam ervaren. Ons eiland is übermachtig en megabelangrijk voor een klein beetje focus. En dat ik me dan soms echt wel als een eenzame vliegtuigrampoverlever voel met losgeslagen en schreeuwende kleuters om me heen, neem ik dan maar op de koop toe 🙂