Stelling: een vijfjarige kun je prima alleen buiten laten spelen
Op zich heb ik met buitenspelen totaal geen probleem. Zeker niet waar wij wonen. De straat is relatief rustig (al moet je wel uitkijken) en onze tuin is groot genoeg. Dus alleen buitenspelen kan hier prima. Maar toch is er iets wat knaagt. Een enge man die over straat loopt om kindjes van de straat te plukken? Tja, dat zijn vaak wel verhalen die onder de uitzonderingen behoren, maar tóch… Het zal toch net jouw kind zijn.
En hoe goed je je kind ook instrueert, je zal maar net iemand hebben die zo overtuigend overkomt. Of die je kind een verhaal aanpraat die hij/zij toch gelooft. Is het niet de potentiële ontvoerder, dan zijn het de DHL-busjes wel die langs ons huis scheuren. Juist omdat het rustig is en je het als kind minder verwacht, zou het kunnen dat er juist iets gebeurt.
En toch denk ik dat je je kind het vertrouwen kan geven om op straat te spelen. Zeker vanaf vijf, al ligt het ook wel aan de persoonlijkheid. Vicky rent zo de straat op, is echt nog niet met haar omgeving bezig (net als Noël dus), terwijl Kobe.. nee nu ik eraan denk is Kobe eigenlijk ook nog wel heel dromerig.
Ik ben er nog niet over uit. voorlopig spelen ze hier alleen voor ons huis op straat, in onze tuin en lopen ze af en toe naar vriendjes hier vlakbij. Maar echt zelf naar de hockeyclub laten gaan? Waar de enige speeltuin hier is in de buurt? Nee, misschien toch nog even een paar jaartjes wachten. Overall denk ik dat er veel factoren meewegen of je je vijfjarige alleen naar buiten laat: persoonlijkheid, omgeving (moeten ze over een drukke weg ja of nee) en moment. In de ochtend zijn de kindjes nog best scherp, maar einde dag zijn ze moe en laten ze het verkeer vaak voor wat het is. Dan loop ik wel even met ze mee. Een magere YES dus op deze stelling.
Pfoe, ik vond dit wel een dingetje hoor. De eerste keer dat Elia en Noël samen (zonder mij) naar een veldje 1 straat verderop gingen, moest ik echt de neiging onderdrukken om na 1 minuut al te gaan kijken waar ze bleven en of het goed met ze ging. Die dag was niet eens zo lang geleden, maar nu, met het mooiere weer en met het buurjongetje dat nu ook alleen buiten mag spelen, heb ik het/ze meer losgelaten.
Ik moet zeggen dat ik dit makkelijker vond dan vooraf verwacht. Ze zijn dan ook altijd samen, want Noël vertrouw ik nog niet 100% in zijn eentje. Natuurlijk zijn er regels: ze mogen tot dat betreffende veldje en niet verder en als er iets is, moeten ze direct naar huis komen. Dat laatste hoefde ik er eigenlijk niet eens bij te zeggen, want dat doen ze automatisch.
Soms komt er iemand huilend terug omdat die is gevallen is, soms moeten we met z’n allen terug omdat de bal kwijt is, maar meestal gaat het gewoon goed en blijven ze ook uit zichzelf nooit heel lang weg. Een kwartier is denk ik de max tot nu toe. Ik denk dus YES op de stelling, mits je als ouder je gezonde verstand gebruikt en duidelijke afspraken erover maakt met je kind. Het ene kind is het andere niet, als je op een boerderij woont kom je vanzelf verder dan in het centrum van Amsterdam op zeshoog etc. Maar al met al, yes, het is ook goed om een kind steeds wat meer verantwoordelijkheid en (daarmee) vertrouwen te geven.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
