Je wilt toch gewoon een goede, lieve, fijne, niet-zeurende, me-too ontwijkende, volwassen jongeman op de wereld zetten.

Dat wil je natuurlijk wel. Een man die lief is voor zijn vrouw of partner, een man die volwassen is, niet zeurt bij het minst geringste pijntje. Een man die zijn roekeloze middelbare scholier/studentjaren achter zich heeft gelaten. Een man die zijn arm om de rug van iemand anders kan leggen en diegene kan beschermen. Een man die zich kwetsbaar mag voelen en af en toe een traantje mag laten, die zijn gevoelens niet verstopt. Eentje die ook nog eens zijn eigen centen kan verdienen, ervoor open staat om eventueel huisvader te worden, maar hard werken en carrière maken mag natuurlijk ook nog steeds. 

We willen een man op de wereld zetten die stevig in zijn schoenen staat, maar niet té stevig of arrogant. Een man die zijn handen thuislaat en aanvoelt of hij (bijna) te ver gaat en zijn mond houdt naar vrouwen als hij graag een seksuele opmerking wil maken. 

Hoge lat

Jeetje, wat leggen we de lat voor onze zoons toch hoog… Vind je niet? Er zijn zo veel tegenstellingen in bovenstaande intro, dat ik me alleen maar kan voorstellen dat Kobe in een soort identiteitscrisis moet gaan komen. Net als andere jongens/mannen die nu opgroeien. 

Je wilt zo veel en je hebt zo weinig controle erover. Ik zou natuurlijk vooral graag willen dat Kobe zich prettig en gelukkig voelt op deze wereld. Welke sporten hij ook kiest, welke werkplekken hij ook graag zijn carrière wel of niet wil maken, maar ook voor welke partner (of juist helemaal niet) hij later gaat. 

We hebben het tegenwoordig heel veel over meisjes, over hun kansen, gelijkheid, lonen, maar ook over hoe ze worden behandeld door mannen. Maar de vergrootglazen gaan vooral naar hen en niet naar jongens/mannen. En ook niet naar hoe ouders hun jongens kunnen begeleiden in het leven. 

Is daar een cursus voor?