Met de kennis van nu terug naar toen. Dingen die ik achteraf anders had willen doen.

Een vriendin van ons is onlangs bevallen van haar tweede kindje, haar prachtige zoontje. Natuurlijk zorgde dat bij mij voor een trip down memory lane, terug naar de bevalling en kraamtijd van Noël en, in bredere zin, terug naar mijn beginjaren als moeder. Ik zit natuurlijk nog steeds middenin die beginjaren :-), maar ben nu toch al 4,5 jaar verder. Als ik met de kennis van nu terugkijk naar toen, wat had ik dan anders gedaan?

1. Een groter leeftijdsverschil?

Deze met een vraagteken. Het ideale leeftijdsverschil bestaat niet, zoals ik al eerder schreef. Alles heeft zijn voor- en nadelen. Nu, achteraf, ben ik blij met de twee jaar die er tussen mijn zoons zit. Maar toen, toen ik (veel) thuiszat met een huilbaby en een peuter die nog veel hulp en aandacht nodig had, heb ik best vaak gedacht ‘hadden we nog maar een jaar (of twee) langer gewacht’.

Nu is het leven niet maakbaar en ben ik achteraf wél heel blij met het relatief kleine leeftijdsverschil, maar dat begin was gewoon heel pittig. En ik denk dat het minder pittig was geweest als Elia bijvoorbeeld niet twee, maar vier jaar was geweest en al naar school ging. Maar ja, ik had van tevoren ook niet kunnen weten dat Noël een huilbaby zou zijn. Als hij net zo’n makkelijke baby geweest was als Elia, dan was het allemaal ook een stuk minder heftig geweest. Terugkijkend met de kennis van nu, weet ik het eerlijk gezegd niet. Ja, ik ben nu superblij dat ze hele dagen samen spelen, dezelfde interesses hebben en bijvoorbeeld samen op zwemles kunnen, maar wellicht hadden ze ook zoveel gespeeld als er wel meer jaar tussen zat. Ik vind dit een hele moeilijke!

2. Meer naar mijn onderbuikgevoel luisteren

Al heel gauw, in de tweede week van zijn leven, viel me op dat Noël wel erg veel huilde. Aangezien het enige vergelijkingsmateriaal ik had een baby was (twee jaar eerder) die eigenlijk vrij weinig huilde, dacht ik aanvankelijk dat dit dan wel ‘normaal’ huilgedrag zou zijn. Bovendien had ik ook minder tijd om continu direct op het gehuil te reageren, omdat er ook een peuter rondliep.

Lang verhaal kort: Noël bleek een huilbaby en niet voor niets, want hij had last van verborgen reflux. Toen hij een halfjaar oud was, begonnen we met medicatie en sindsdien ging het bergopwaarts. Achteraf denk ik: had ik maar niet van alles ‘aangenomen’ en was ik maar eerder op mijn strepen gaan staan bij de huisarts / het consultatiebureau. Had ik maar getwijfeld aan de ‘experts’ in plaats van aan mezelf. Nogmaals: een stuk makkelijker praten achteraf dan op dat moment.

3. Me minder zorgen maken

Ja, nogal een inkoppertje hè deze, en herkenbaar denk ik ook voor veel ouders. Je maakt je zorgen, ook al weet je rationeel best dat dat niet nodig is, of althans niet in die mate. Samen met de enorme verantwoordelijkheid die erbij komt wanneer je opeens de zorg over zo’n klein, kwetsbaar wezentje hebt, komen de zorgen. Hij heeft vandaag niet zoveel gedronken, zou er iets met hem zijn? Hij huilt al een halfuur, waar zou hij last van hebben? Zijn luiers zijn erg leeg vandaag, zou hij aan het uitdrogen zijn? Hij voelt wel erg warm, zou hij koorts hebben?

Met een pasgeborene ben je continu bezig dingen te controleren en uit te sluiten. Nu mijn zoons vier en zes zijn, maak ik me zoveel minder zorgen! Ook als ze ziek zijn, denk ik ‘komt wel weer goed’. Dat is een veel prettigere houding, zowel voor jezelf als voor je kind, dan dat voortdurende gepieker. Achteraf had ik me dus minder zorgen willen maken, al denk ik niet dat dat echt mogelijk geweest was ;-).

4. (Nog) Meer uit handen geven

Ik vind zelf dat ik dit al best ‘goed’ gedaan heb, door veel hulp van mijn moeder te aanvaarden. Zij is echt degene geweest die me door dat eerste jaar met Noël heen gesleept heeft. Mijn vriend hielp natuurlijk ook – maar werkte ook gewoon vijf dagen.

Tegelijkertijd was (en ben) ik niet heel goed in het uit handen geven van mijn kinderen, tenzij het echt niet anders kan (omdat ik moest werken bijvoorbeeld). Achteraf denk ik: had ze gewoon een dagje extra naar de crèche gebracht. Ja, dat is duur, maar het had mijn leven echt wel een stuk relaxter gemaakt. Ik had de Carmen van vier jaar geleden die ‘vrije dag’ gegund. Dan had ik bij kunnen slapen of gewoon de hele dag kunnen lezen of wat ik dan ook wilde, terwijl de jongens daar écht niet slechter van geworden waren (en ikzelf dus wel beter).

Achteraf is alles makkelijk praten. Ik heb het geluk gehad een echte roze (blauwe) wolk ervaren te hebben na de geboorte van mijn oudste zoon. Dat was een cadeautje. Het eerste (en tweede, maar vooral eerste) jaar met twee zoons was heel pittig, daar had ik niet voor getekend als ik dat geweten had. Maar voor Noël zou ik het dan wél weer allemaal opnieuw over hebben. Dus ja, uiteindelijk loopt het leven zoals het loopt en heeft het vrij weinig zin om spijt te hebben van dingen uit het verleden. In plaats daarvan kun je beter vooruitkijken naar de toekomst, en die toekomst? Daar heb ik heel veel zin in! 🙂