Project your daughters? Educate your sons!

^{*Foto’s door Ayla Maagdenberg}

Ooit worden mijn kleine jongens grote(re) jongens. Jongemannen die stunts uithalen op de half pipe, die misschien wel een brommer opvoeren of stiekem bier drinken voordat ze de wettelijk toegestane drinkleeftijd bereikt hebben. Jongemannen die bomvol hormonen zitten, verliefd worden en verkering krijgen.

Ik kan me er eerlijk gezegd weinig bij voorstellen. Waarschijnlijk omdat het nog (zo) ver in de toekomst ligt. Maar ik ben me er wel nu al erg bewust van dat er voor mij, als jongensmoeder in een mannengezin, een schone taak weggelegd is bij de seksuele opvoeding. Ook bij de ‘gewone’ trouwens ;-). Maar wanneer het op verschillen tussen de seksen aankomt, ben ik in huis de enige die het vrouwelijke perspectief ervaart en ervaren heeft. Ok, onze poes ook, maar daar kunnen we weinig input van verwachten…

Deze blog ben ik lang geleden begonnen, maar nu voelde ik de urgentie om hem af te maken. Waarschuwing: de toon is vanaf nu een stuk minder luchtig…

Niet eerder kwam de leus Protect your daughters? Educate your sons! zo binnen bij mij. In de docentenkamer op mijn werk ging het gesprek – natuurlijk – over de misstanden bij The Voice. Over seksueel grensoverschrijdend gedrag, over ‘zijn woord tegen het hare’, over vermeende daders en onschuldige slachtoffers. Ik zat met twee collega’s – 1 man en 1 vrouw – aan tafel. Beiden vertelden openlijk over hun eigen vervelende ervaringen in het verleden waarbij iemand te ver ging (gelukkig geen verkrachting, in beide gevallen ging het om een hand die ongewenst op een bovenbeen/borst werd gelegd).

Ook ik heb een aanranding meegemaakt. Het klinkt meteen zo heftig om te schrijven, ik ben aangerand, maar ik wilde het ook eens een keer – juist nu – hardop zeggen (schrijven). Het was op mijn zeventiende in Turkije, waar ik met vriendinnen in de zee zwom. Een onbekende man zwom in onze buurt en verder was er niemand in de zee (wel op het strand). Ik vond het al een beetje verdacht, hij keek ook steeds onze kant op, dus besloot ik eruit te gaan. Er was een vrij sterke stroming waar ik tegenin probeerde te zwemmen, op weg naar het strand, toen hij me vastgreep. Onder water zat hij aan me. Ik raakte gelukkig niet in shock maar heb me verweerd en hem met alle kracht die ik had geschopt en geslagen – daar ben ik tot op de dag van vandaag blij mee, dat hij in elk geval waarschijnlijk wel (in elk geval eventjes) pijn gevoeld heeft – en daardoor liet hij me vrij snel weer los. Ik had het geluk dat ik omringd was door lieve vrienden en vriendinnen die me opvingen, naar me luisterden en er voor me waren. Later schreef ik erover in mijn dagboek. Die twee dingen deed ik destijds vrij onbewust, maar zijn er denk ik wel de reden van dat ik het toen (op mijn manier) verwerkt heb. Ik denk er eigenlijk zelden aan terug. Voor mij was het naar, dat zeker, maar niet traumatiserend.

Neemt niet weg dat het dat voor een ander wellicht wél geweest was en dat het in de eerste plaats al nooit had mogen gebeuren. En wat ik me wél heel goed herinner, is de machteloosheid die ik voelde. Ik kwam rennend en huilend uit de zee, maar had geen idee waar of bij wie ik dit nou zou kunnen ‘melden’. Er was nergens toezicht, ik sprak (en spreek) geen woord Turks, het zou zijn woord tegen het mijne zijn, en ik zag hem overigens toen al niet eens meer want hij was snel weggezwommen. Hij is er, kortom, mee weggekomen, zoals de meerderheid van de mannen die dit doet (of vrouwen – ik heb het over mannen omdat die kans statistisch groter is).

Dit is al duizendmiljoen keer gezegd, maar superbelangrijk om te herhalen: de schuld ligt nóóit maar dan ook nóóit bij het slachtoffer. Voordat ik de zee in ging, had ik met een vriendin selfies gemaakt van ons in bikini. We dansten op het strand, sprongen en renden. Later heb ik wel eens gedacht ‘misschien had ik me niet zo uitdagend moeten gedragen’. Van die gedachte ben ik nu helemaal afgestapt – ik deed niks verkeerd, ik had gewoon plezier zoals een zeventienjarig meisje dat heeft.

Ik wilde hier niet een soort #MeToo-coming out blog van maken, dat is het toch geworden. Maakt ook niet uit. In mijn leven zijn er gelukkig overwegend jongens en mannen geweest die wél luisterden, die precies datgene deden dat ik wilde (en niet meer), die me nooit een slecht maar juist een goed gevoel over mezelf gegeven hebben. Alleen over die mannen gaat de discussie juist niet…

Mijn punt is dat ik er alles aan ga doen om mijn zoons uit te leggen, mee te geven, op allerlei manieren, dat ze zich altijd bewust moeten zijn van de wensen, gevoelens en behoeftes van hun partner op dit gebied. Dat iemand niet tegensputtert maar iets toelaat, betekent niet dat diegene dat ook wil. Er is een grens. Die grens kan soms moeilijk te herkennen zijn, dat wil ik best geloven, maar daarom is het juist zaak ten alle tijden alert te blijven. Dingen bespreekbaar te maken. Niet zelf in te gaan vullen. Je respectvol naar de ander en diens grenzen en wensen toe te gedragen. Als man én als vrouw. Als puber en volwassene. Bij een dronken one night stand en in een relatie. Altijd. Dat zou de norm moeten zijn, dát zou ‘het nieuwe normaal’ moeten inhouden.

Want het is zaak om het om te draaien: als iedereen zijn zonen nou zo zou opvoeden, zouden de dochters niet langer beschermd hoeven worden. Die hoeven niet te leren om ten alle tijden op hun hoede te zijn, hoeven geen lessen zelfverdediging te krijgen, hoeven niet na een feestje zo snel mogelijk naar huis te fietsen met hun mobiel in hun hand geklemd. Want die zouden dan überhaupt niet meer bang hoeven zijn dat iemand iets bij ze doet dat ze niet willen. Precies zoals het hoort dus.

Tot slot een link naar dit treffende spoken word gedicht, dat wat mij betreft exact de spijker op zijn kop slaat. Graag eindig ik dan ook met de woorden van Bab Gons:

als je niet weet hoe het is om in haar schoenen te staan
(…)

vertel dan nooit
wat zij moet doen
wat ze moet dragen
dat ze moet baren 
en hoe zich te gedragen

hoe te bewegen
wanneer te spreken
hoe ze haar lichaam
hoe ze haar leven

maar leer de wereld van haar houden
zo hard dat ze nooit meer achterom hoeft te kijken
zo hard dat ze mag dansen wanneer ze wil
gaan waar ze wil

laat de wereld nu verdomme eens beginnen
hartgrondig van haar te houden