Hij zorgt voor het geld, ik voor de kinderen. Onze rolverdeling is traditioneler dan me lief is.

^{*Foto’s door Ayla Maagdenberg}

Leuk huisje hè, op de foto? Dat is ons superleuke tiny house in de Veluwse bossen! We verhuren het ook, kijk gerust op onze site.

De titel is natuurlijk (met opzet) gechargeerd. Ik zorg ook dat er geld binnenkomt en hij zorgt ook voor onze kinderen. Maar alles bij elkaar opgeteld verdient hij wel het meeste van ons tweeën en ben ik het vaakst met/bij de kinderen.

Ik werk drie dagen (verdeeld over vier ochtenden), hij vier dagen. In mijn werk heb ik de luxe dat ik kan aangeven tot hoe laat ik wil werken. Dat is dus uiterlijk tot 13.30 (het vijfde lesuur). want dan ben ik net op tijd om de jongens van school te halen. Dat betekent wel dat ik vaak ’s middags thuis nog wel iets aan werk moet doen, maar dat heb ik graag over voor de luxe van de flexibiliteit die ik ervoor terugkrijg. Dat betekent vaak ook dat ik dan moet haasten en dat het tamelijk stressvol is, daarom haalt mijn moeder ze twee dagen per week van school. Ik kan dan rustig thuiskomen en soms nog boodschappen doen, terwijl zij lekker even bij oma spelen. Ideaal!

Waarom?

Waarom hebben wij voor deze verdeling gekozen? Als je puur naar het geld kijkt, ligt het voor de hand dat ik meer zou werken, want ik verdien meer per uur. Kijk je echter naar het soort werk dat we doen (juf op een middelbare school versus manager bij een koffiebedrijf), dan zijn mijn uren veel makkelijker flexibel en naar eigen inzicht in te delen dan die van hem. Vroeger, toen onze oudste zoon nog kleiner was, werkte mijn vriend vijf dagen. Hij wilde toen heel graag vier dagen werken, maar dat kon destijds niet, pas later, toen onze tweede zoon er ook al was.

Een andere reden is dat ik simpelweg niet meer wil werken. Ik vind mijn werk leuk en zie mezelf dit wel doen tot mijn pensioen, maar ik heb daarnaast veel behoefte aan ‘vrije’ tijd én aan tijd doorbrengen met de kinderen nu ze nog jong zijn en mij (meer) nodig hebben. Lang leve mijn parttime baan dus!

Luxe

Zoals eerder gezegd, leven wij in luxe. We hoeven allebei niet fulltime te werken om toch gemakkelijk rond te kunnen komen en een aanzienlijk bedrag per maand te sparen. We zijn allebei (gelukkig) geen mensen die veel waarde hechten aan geld – al is dat altijd makkelijk gezegd wanneer je er genoeg van hebt. Maar we hebben in elk geval geen dure hobby’s, geven niets om de nieuwste gadgets of verre vakanties en gaan niet vaak uit eten. Wel bestellen we allerlei lekkere producten bij Pieter Pot en koop ik elke woensdag een andere soort brood of koekjes bij de bakker op de markt. Voor mij is dat een luxe, meer heb ik niet nodig. Het leven lijkt soms zo’n ratrace van steeds streven naar meer, meer geld, meer spullen, dat vind ik heel vermoeiend. Genoeg is goed genoeg, dat hoop ik de jongens ook mee te zullen geven.

Traditioneel of ouderwets

Waarom dan toch die ‘traditioneler dan me lief is’ in de titel? Nou, in de ideale situatie werkte mijn vriend nog wat minder dan hij nu doet. Drie dagen in plaats van vier. Dan zouden we alles (het huishouden inclusief koken, de zorg voor de kinderen) echt 50/50 kunnen verdelen. Nu is dat toch meer 70/30.

Maar ja, je kunt niet alles hebben en we hebben het zoals gezegd heel goed. Ik hoop dat mijn zoons later ooit ook vader zullen worden en dat ze het dan niet vanzelfsprekend gaan vinden dat hun partner degene is die minder gaat werken. Die verschuiving is al wel gaande bij mijn generatie, dat vind ik een goede zaak. Ik heb er vertrouwen in dat dit bij hun generatie nog verder geëvolueerd zal zijn, zodat de man niet automatisch de kostwinner is en ook papa’s lekker veel tijd met hun kinderen kunnen doorbrengen. Want dat is voor iedereen het fijnst!