Nul verplichtingen en nooit haast. Wat ik (nu al) mis aan de lockdown.

Dat ik goed ging op de lockdown(s) is geen geheim. Ik schreef daar al eerder de blog Lang leve de lockdown over. Dat de lockdown voor mij relaxter was dan voor menig ander persoon heeft met verschillende dingen te maken. Bijvoorbeeld met het feit dat ik een introvert ben die sowieso heel graag alleen is en zichzelf zelden verveelt. Wanneer alle externe prikkels dus wegvallen, ben ik eigenlijk op mijn best. Niet per se op mijn productiefst trouwens, maar wel op mijn rustigst.

Bovendien kon ik tijdens de tweede lockdown ‘gewoon’ naar mijn werk (want: speciaal onderwijs en examenklassen), waar het ook een stuk rustiger was dan normaal gesproken. Win-win. En mijn vriend was ook veel thuis en vrij, waardoor we de zorg over de kinderen fijn konden verdelen zonder dat het een van ons te veel werd.

Het gewone leven hervat

Sinds een paar weken is het min of meer gewone leven (met mondkapjes op school en anderhalve meter afstand en reserveren voor dingen) weer begonnen. Op mijn werk zijn alle leerlingen en collega’s weer fysiek aanwezig. Vergaderingen vinden deels nog wel online plaats, omdat we niet met zoveel mensen in een ruimte mogen zijn. Maar verder ziet mijn werkdag er grotendeels net zo uit als voor Corona. En de kinderen (meervoud ja!) gaan vijf dagen per week naar school. Hoera. En ik kan weer hockeyen! Op zich allemaal goed en fijn nieuws. Toch merk ik nu al dat ik bepaalde dingen van de lockdownperiode mis…

Ontspannen ochtenden

Met als eerste punt het ontspannen opstarten in de ochtend. Terwijl ik dit typ is het zondag 9 uur ’s ochtends. Ik heb vanmorgen al al mijn lessen van deze week voorbereid, studiewijzers aangepast en de ouderavondpresentatie afgemaakt. De kinderen spelen ondertussen in pyjama (nou ja, Elia heeft zijn ninjapak aan…) op het speelkleed. Af en toe komen ze naar de tafel lopen op een hapje van hun half opgegeten boterham te nemen of een slokje water te drinken. En dat is prima. We hebben alle tijd, hoeven nergens om een bepaalde tijd te zijn en als ik klaar ben met typen, ga ik mijn boek lezen. Ik houd van zulke ochtenden. En nu heb ik dat ineens nog maar twee keer per week in plaats van zeven keer. Dat valt vies tegen.

Familietijd

Tijdens de lockdown en zomervakantie zijn we vrij veel met zijn viertjes geweest. En ook lekker vaak in ons vakantiehuisje. Een luxe, want dan kon mijn vriend bijvoorbeeld ook met ze gaan voetballen terwijl ik kookte. Nu hij weer gewoon naar zijn werk gaat, komt hij pas thuis wanneer het eten ongeveer op tafel staat. Dan kook ik dus terwijl de jongens hier ook zijn. Helemaal prima natuurlijk, en absoluut niet meer zo stressvol als dat ooit was, maar ook niet 100% ontspannen zoals eerst. Overigens was het ook wennen dat ik nu weer een soort boodschappenplanning moet maken omdat ik niet meer dagelijks naar de supermarkt kan (of wil) lopen.

De lockdownperiode bracht ook stress met zich mee, vooral door de onzekerheid. Dat mis ik absoluut niet. Net als het feit dat de sportschool dicht was en ik soms online les moest geven. Toch kan ik alles bij elkaar opgeteld wel stellen dat ik goed ging op een (langere) periode met zeer weinig prikkels.