“Ik ga op mijn eigen kamer spelen.” Over privacy en 6-jarigen.
Afgelopen week zijn we verhuisd. Naar de Utrechtse Heuvelrug. Later vertel ik meer in een blog over de kinderen en hoe zij het verhuizen vonden en hoe zij alles hebben ervaren. Onze buren hebben heel toevallig (!) twee kinderen in de leeftijd van Kobe en Vicky. Ons buurmeisje zit in Kobe zijn klas en afgelopen week was er zelfs al een playdate. Toen ik aan het werk was, hoorde ik de twee naar boven strompelen, de trap op.
De deur ging niet dicht, maar ik hoorde ze wel giechelen, met Pokémonkaarten spelen, met Kobe zijn elektrische trein spelen en aan zijn bureau zitten. Allemaal in Kobe zijn kamer. Helemaal niet erg natuurlijk, want superleuk dat ze samenspelen, maar wanneer moet je er iets mee? Wanneer is het handig om erbij te gaan zitten en wanneer kun je het gewoon loslaten?
Kan het überhaupt kwaad? Ik heb een beetje zitten luisteren en het bleef onschuldig. Ze gingen geen doktertje spelen of vuur maken of iets anders schadelijks…
Eigenlijk vind ik dit wel stellingwaardig; hoeveel privacy geef je je eigen zesjarige? Natuurlijk help ik hem als ouder om de ‘gastvrouw’ te zijn en ze speelgoed aan te bieden of ideeën te geven en spelletjes klaar te leggen bijvoorbeeld.
Al met al denk ik dat het prima kan, het spelen op hun eigen kamer. Toen we in onze stelling reageerden op ‘Een kind van vier jaar heeft geen eigen privacy nodig,’ zei ik dit:
Kobe betast zichzelf af en toe. Dat deed hij vaak op de bank, maar laatst heb ik aangegeven dat hij dat zelf in zijn kamer wel mag doen maar niet als er mensen bij zijn, vind ik het niet meer oké om hem in de gaten te houden. Ik heb aangegeven dat hij in zijn kamer alleen is en dus privacy heeft (hij snapte dat ook), en dan vind ik het zijn grens overgaan als ik een camera op heb gericht neerzet. Dus nog steeds NO, ik vind dat kinderen onder de vier nog geen privacy nodig hebben. Boven de vier daarentegen verandert dat…
Nog steeds sta ik hier volledig achter. Met een klein beetje afstand luisteren naar de dingen die ze zeggen en ze helpen als ze iets nodig hebben, maar niet in de kamer gaan zitten om ze in de gaten te houden.
Dus, buurmeisje wees welkom. Kobe veel plezier. Als je snapt wat het is om verliefd te zijn en bezig bent met fladderige vlinders in je buik die graag naar buiten willen, dan ga ik hier nog wel eens goed over nadenken…