Een nachtje weg met mijn kleuter. Avonturen sparen en herinneringen maken.

Nog voordat hij überhaupt geboren werd, had ik al zo’n idyllisch beeld ervan in mijn hoofd (ik had nog veel meer idyllische beelden – sommige realistischer dan andere ;-)): als mijn zoon zes jaar zou zijn, zou ik hem meenemen voor een nachtje weg naar een hotel.

Het leek toen nog zo enorm ver weg dat ik me eigenlijk niet kon voorstellen dat dat moment er echt zou komen. Dat ik ooit tegenover hem zou kunnen zitten in een restaurant en dat we dan gewoon gezellig zouden kunnen kletsen zonder dat hij ongeduldig werd. Maar goed, hij werd dan toch echt zes jaar, dus tijd om het goede voornemen waar te maken! Ik neem jullie mee op onze minireis :-).

Toen ik hem vroeg of hij met de trein wilde of met de auto, was de keuze snel gemaakt: de trein moest het worden. Maar niet te lang, want – zo luidde zijn argumentatie – hij vindt vooral in- en uitstappen leuk. Maar ook een beetje spannend, te zien aan zijn blik en de handjes op zijn oren ;-).

Daar zitten we dan. Voor mij lang geleden dat ik überhaupt met het OV ergens heen ging (ik denk zeker wel een jaar) en ik kreeg het meteen weer benauwd van het mondkapje. Maar dat mocht de pret niet drukken want Elia glunderde de hele reis. In totaal zaten we 2 keer 10 minuten in de trein met 1 overstap. De tweede trein was een intercity waar we bovenin konden zitten – dat was helemaal een feestje!

Ons hotel! Uitgekozen op locatie (pal naast het station van Zaandam), uiterlijk (hoe leuk zijn deze gekleurde huisjes!) en faciliteiten (een zwembad). Elia was meteen enthousiast. Ik ook.

We hadden een kamer op de tiende verdieping, met uitzicht op het station. Dat was echt geluk hebben, want Elia heeft veel tijd doorgebracht met uit het raam kijken naar alle treinen. Verder was de kamer mooi schoon, ruim en met alle gemakken die je in een hotelkamer mag verwachten.

Vrij snel na aankomst was het al tijd om te zwemmen. Daar kwamen we natuurlijk (deels) voor, dus gelukkig was er nog plek. Vanwege Corona moest je namelijk reserveren om te zwemmen. Uiteindelijk hadden we een uur lang een zwembad voor ons alleen :-).

Tijdens het uurtje zwemmen gebeurde nog een mega mijlpaal: Elia zwom voor het eerst ‘los’ in het diepe! Dus zonder mij krampachtig vast te houden. Dat was nogal een ding, waar ik later een uitgebreidere blog aan zal wijden. Het was in elk geval superleuk!

Na het zwemmen was het tijd voor een spelletje Bunny Hop, dat ik met dit doel had gekocht in de kringloopwinkel voor 75 cent. Het bleek een schot in de roos, we hebben het in totaal tijdens ons nachtje weg zeker tien keer gespeeld (…). Verder was het natuurlijk ook tijd voor mezelf om te ontspannen, dus las ik een boek terwijl Elia tegen zichzelf speelde. Dit doet hij overigens wel vaker en is ideaal.

Niet onze beste foto, maar wel een mooi moment om vast te leggen: hier zaten we op een terras van een pizzeria. We speelden Bunny Hop (alweer….) terwijl we wachtten op onze pizza’s.

Omdat het mooi weer was, liepen we nog een rondje door het centrum van Zaandam, waar Elia het vooral leuk vond om steeds over allerlei bruggetjes te lopen. We haalden voor een euro ook nog een raketje bij de Hema.

Toen was de avond al voorbij en eindigden we op een of ander underground techno feest waar we tot in de late uurtjes dansten… maar niet heus. Misschien kan zoiets over een jaar of twaalf wel gebeuren ;). Nu lazen we samen een boekje en gingen we rond 21.00 allebei slapen. Heerlijk!

Ontbijt! Voedzaam en gezond ;-). Een kleutermaag is gauw gevuld zullen we maar zeggen. Na de (koude) stukken pizza en de appel, paste de croissant er niet meer bij. Die is later uiteraard nog wel opgegeten.

Toen de lunch wat gezakt was, was het alweer tijd om te zwemmen! Voor het eerst in mijn leven hoefde ik dus niet per se mee het water in (heb ik nog wel gedaan later), maar kon ik ook vanaf de kant toekijken. Top!

Hierna was het mijn idee (natuurlijk) om te wandelen naar een kringloopwinkel. Ik had eerlijk gezegd meer protest tegen dit plan verwacht, maar de kleuter liep zonder morren mee. Onderweg oefenden we links en rechts door blind op Google Maps te vertrouwen, die vanuit mijn broekzak aanwijzingen gaf. Het was bijna 2 kilometer lopen, maar Elia hield het goed vol.

In de kringloop vonden we drie T-shirts voor hem, een trui (met poezen!) voor Noël en een dun jasje voor mij. In totaal betaalde ik er 6 euro voor, dus gemiddeld € 1,20 per stuk – een mooie deal. Drie keer raden welk shirt Elia’s lievelings is…

2 kilometer teruglopen, uitchecken, en lunchen bij Bagels en Beans. Ik wist niet dat je daar ook een bagel met hagelslag kon bestellen, maar dat was een schot in de roos. Terwijl we wachtten op ons eten speelden we – surprise, surprise – Bunny Hop.

Na de lunch lopen we nog even de Primark in om de tijd te doden voor de trein komt, maar daar word ik al gauw heel ongelukkig van. Ik zie dit keer vooral het verhaal achter de kleding, de erbarmelijke arbeidsomstandigheden en de fast fashion-verslaving waar ik tot mijn grote vreugde van genezen ben. Tijd om naar huis te gaan! Allebei voldaan stapten we op de trein terug. Dit keer vond Elia het al minder spannend.

En, hoe was het nou? Ik vond het fantastisch, leuker dan ik me van tevoren had voorgesteld. Ik kan de komende weken echt geen Bunny Hop meer zien, maar wat heb ik intens genoten van alle kleine dingen die we samen gedaan hebben: dansen in de lift (waar muziek klonk), ‘stiekem’ op avontuur door de gangen van het hotel, kletsen in bed, hand in hand door Zaandam wandelen. Ik werd er bij vlagen bijna emotioneel van. Dat dit mooie, geweldige jongetje gewoon mijn zoon is. Dat dat zo normaal voelt, maar eigenlijk, als je erover nadenkt, enorm bijzonder is. Het was een ervaring die ik elke ouder zou aanraden. Thuis zijn we natuurlijk ook wel eens met zijn tweeën (niet zo vaak), maar dan is er ook altijd nog de was die opgevouwen moet worden of de keuken die wacht op een schoonmaakbeurt. Hier waren we echt allebei vrij. En dat was heerlijk!