Wat niemand je vertelt over het leven na je bevalling.

^{*Foto’s door Ayla Maagdenberg}

Van de week was ik op kraamvisite bij een vriendin die haar eerste kindje heeft gekregen. Terwijl baby B. dronk en op haar lag, vertelde ze dat ze het best wel heftig vond allemaal. Het herstel na de bevalling en ook het leven daarna, met een baby. Ze vertelde over de lichamelijke ongemakken waar ze nu (2,5 maand later) nog last van had en over hoe haar dagen bestaan uit met haar zoon op de bank zitten en hem ellenlang rechtop houden (dat ken ik…), met af en toe een pauze om naar de wc te gaan.

“Daar hoor je niemand over,” zei ze.

En dat is zo. Het is iets waar ik me met name na mijn eerste bevalling heel erg over verbaasde. Bij zwangerschapsyoga, maar ook bij de voorlichting in het ziekenhuis en in gesprekken met verloskundigen, wordt de bevalling vaak als eindpunt gezien. En in zekere zin is het dat natuurlijk ook: je bent 9 maanden (of wat minder lang) zwanger, je zet een kind op de wereld en dan begint je nieuwe leven. Een leven waarvan je je simpelweg geen voorstelling kunt maken totdat het zo ver is.

Toch zou ik pleiten voor realistischere of in elk geval meer informatie over die uitdagende periode vlak na een bevalling. Zo had ik bijvoorbeeld nog nooit over kraamtranen gehoord, totdat ik ineens vanuit het niets een huilbui kreeg. En zo wist ik niet van tevoren dat hechtingen ertoe kunnen leiden dat je niet normaal meer op een stoel kunt zitten en dat je als gevolg daarvan hele dagen met bevroren maandverband rondloopt. De vriendin in kwestie vertelde me dat zij ook bevroren maandverband in haar beha droeg, tegen de stuwing. Dat laatste heb ik nooit gedaan (wel een borstverband om), maar daar gaat het niet om.

Het gaat erom dat je na de bevalling niet vrolijk wegwandelt met een maxi cosi onder de arm, maar dat je vaker wel dan niet nog dagen (soms zelfs weken) kampt met onplezierige klachten. Vergelijk het met een operatie: daar moet je ook van bijkomen. Een bevalling is iets natuurlijkers, maar desalniettemin ook ingrijpend. En ja, natúúrlijk ben je ook blij met je kindje en zou je alles nog honderd keer over hebben voor hem of haar, maar dat neemt niet weg dat het écht pittig kan zijn. Kan dus, hoeft niet. Dat verschilt per bevalling, per vrouw en per baby. Zo kon ik na mijn tweede bevalling ‘gewoon’ zelf opstaan en gaan douchen. Ik kwam daar redelijk ongeschonden uit. Maar dat is denk ik meer geluk dan de norm.

Het maakt ook niet uit wat de norm is. Het maakt wél uit dat er blijkbaar een soort verborgen, zwart randje aan het hele bevallen & daarvan bijkomen gedeelte zit je niet weet totdat je er middenin zit. En dan kan het ineens heel heftig zijn.

De reden dat je hier zo weinig vanaf weet of dat moeders er weinig over praten, is volgens mij tweeledig. Enerzijds kun je je bij het leven met een baby toch niet echt iets voorstellen, totdat die baby er eenmaal is. Dus voor die tijd gaat die informatie misschien verloren of denk je ‘het zal allemaal wel meevallen’. En ten tweede denk ik dat er nog altijd een taboe rust op toegeven dat het niet allemaal rozengeur & maneschijn is. Precies zoals ik eerder schreef in de blog Iets te klagen? Ondankbaar. Gaat alles goed? Onrealistisch.

Want nee, het is niet alleen maar mooi en fijn. Een bevalling niet, een baby niet, en een kind ook niet. En ja, het is mogelijk om heel veel liefde te voelen en tegelijkertijd pijn, wanhoop of verdriet. En dat maakt je in geen enkel opzicht een minder goede moeder of een minder sterke vrouw.