De wanhoop nabij. Vier jaar onderbroken nachten and still counting.
Wat is dat toch? Hoe komt het dat we een zoon hebben die een erg goede slaper is, die we eigenlijk vanaf ongeveer tweejarige leeftijd zelden zien ’s nachts en die nu – op zijn zesde – ook helemaal alleen in slaap valt zonder ook maar 1 kik te geven, terwijl die andere zoon er een potje van maakt?
Toegegeven: het ging een tijdje beter. Zo goed zelfs dat ik de blog met als hoopvolle titel De dag die je wist dat zou komen. Doorslapen na 3,5 jaar? schreef. Toen al met een vraagteken erachter, want ik had blijkbaar een vooruitziende blik.
We zijn een halfjaar verder. Er zijn pieken geweest (hij verbrak zijn record in een week waarin hij maar liefst acht nachten achter elkaar doorsliep) en er zijn dalen geweest. Zoals een paar nachten geleden, toen hij een uur lang keihard schreeuwde. En waarom? Jan mag het weten. Hij werd ofwel boos wakker, of hij werd boos omdat er niet snel genoeg iemand naar hem toekwam.
Gissen naar redenen
Naar de redenen waarom hij dan zo vaak wakker wordt ’s nachts en waarom het hem niet lukt om vervolgens weer zelf in slaap te vallen, kunnen we alleen maar gissen. Misschien heeft hij jeuk van muggenbultjes. Misschien is hij bang omdat hij alleen is. Misschien voelt hij zich in de steek gelaten. Misschien wil hij liever spelen dan in zijn bed liggen. Misschien is hij boos dat hij in zijn bed ligt. Het kan allemaal en hij is te jong om zelf een verklaring te kunnen geven. Maar het is hoe dan ook wél heel vermoeiend. Voor ons, als ouders (Elia slaapt gelukkig door al het geschreeuw heen), want ook als 1 van ons naar hem toegaat, kan de ander niet door zoveel lawaai heen slapen. En voor hemzelf ook, dusdanig dat hij laatst zelfs overdag op de kinderopvang in slaap viel. Dat terwijl hij al geen middagdutje meer doet sinds hij 1,5 jaar is…
Wat nu?
Blijkbaar zijn zowel mijn vriend als ik nogal ‘laissez faire’ als het op dit punt aankomt. Een tactiek hebben we niet, behalve dan dat we zo’n beetje om de beurt naar hem toegaan. Natuurlijk hebben we wel van alles geprobeerd: boos worden versus superlief zijn, water geven, tillen, tussen ons in leggen, beloningskalenders met stickers. Het leek even te baten, nu weer niet. Ons eerstvolgende idee is om hem samen met zijn grote broer in één kamer in een stapelbed te leggen. Dit heeft mij zelf altijd al leuk gevonden, ook omdat het praktischer is met naar bed brengen. Nu houd ik wel een beetje mijn hart vast, want ik vind het zielig voor Elia als die elke nacht wakker wordt van zijn kleine, schreeuwende broertje.
Uiteindelijk is het denk ik een kwestie van wachten. Wachten op geluk, want sommige kindjes zijn van nature betere slapers dan andere. En wanneer Noël naar school zal gaan (nog maar 2 maanden!), zal hij automatisch meegaan in dat ritme van eerder opstaan en zal hij hopelijk dan ook vaker doorslapen. Duimen jullie mee?