Kleurwedstrijden en salamistelers. Wat ik me herinner van toen ik zelf zes was.
*Foto’s door Ayla Maagdenberg
Herinneringen. Het blijft een fascinerend iets. Hoe kan het dat ik me sommige dingen van toen ik zes was (even oud als Elia nu is) nog heel helder voor de geest kan halen, haast alsof ik ze gisteren meegemaakt heb, terwijl andere dingen me niet eens vaag bekend voorkomen wanneer ik er een foto van zie? Ik weet het niet, maar ik vind het wel leuk om eens terug te kijken naar mijn drie ‘grootste’ herinneringen uit groep 2/3. Ik ben heel benieuwd wat Elia’s herinneringen over zo’n twintig jaar zullen zijn!
1. De kleurwedstrijd die ik niet won
Dit is denk ik sowieso de levendigste herinnering uit mijn kleutertijd. Ik zie zelfs de betreffende kleurplaat nog voor me! En hij eindigt ook een stuk positiever dan de omschrijving doet vermoeden. Het ging als volgt: we zaten in groep 3 en er was een kleurwedstrijd georganiseerd door de juf met als thema Sinterklaas. Dus wij allemaal ons best doen om die kleurplaat zo mooi mogelijk in te kleuren. Ik zat naast H., mijn allerbeste vriend, die overigens nu nog steeds een vriend is :-). H. had de hele lucht pikzwart gemaakt door heel hard op zijn potlood te drukken. De felle kleuren van de Pieten kwamen daardoor mooi uit, dat zag ik als zesjarige ook al ;-). Hij won de wedstrijd en zijn tekening werd opgehangen aan een lintje midden in het lokaal. Ik was een beetje jaloers, maar dat verdween als sneeuw voor de zon toen H. zei dat ik de kleurplaat wel mocht hebben. Hem kon het verder weinig schelen – toen ik deze herinnering aan hem vertelde, wist hij niet eens over welke kleurplaat ik het had! Grappig hoe die dingen gaan…
2. De salamistelende ‘vriendin’
In groep 2 en 3 had ik een ‘vriendin’ die wat ouder was dan ik. Zowel in leeftijd als in gedrag. Ze had niet bepaald een goede invloed op me, maar daarover later meer. De vriendschap is overigens daarna bekoeld, hoewel we nog wel tot en met groep 8 bij elkaar in de klas zaten. Toentertijd was zij trouwens al erg bezig met jongens en lippenstift, terwijl ik nog flippo’s verzamelde. Ja, het contrast was groot. Hoe dan ook, dit meisje was nogal dominant. En ik… niet. Zo kwam het dat we op haar aandringen vaak van lunch ruilden. Zij wilde haar kleffe boterhammen met pindakaas niet (ik ook niet), maar had het wél gemunt op mijn boterhammen met salami. Dit was dus op mijn zesde, toen ik nog wel vlees en vis at. Daar ben ik zo’n acht jaar later mee gestopt. Ik was niet zo happy met de ruil, maar durfde dat niet te zeggen, met als gevolg dat ik vaak met lede ogen toekeek hoe zij mijn lunch opat. Uiteindelijk kwam hier vanzelf een einde aan toen mijn moeder besloot smeerkaas op mijn boterhammen te doen :-).
3. De bonbons van de juf
Nog een herinnering met ‘vriendinnetje’ D. in de hoofdrol. De juffen hadden bij een verjaardag een doosje met gekleurde bonbons gekregen. Wij, de kinderen, kregen iets anders. Het doosje met bonbons stond op het bureau van de juf, voor in de klas. In de pauze gingen D. en ik naar binnen (ik weet niet meer waarom). D. kwam toen op het idee om stiekem een bonbon uit het doosje te stelen. En dat op haar vijfde hè! Of misschien was ze wel zes. Hoe dan ook, geen haar op mijn hoofd die daaraan gedacht had. Maar ik durfde geen ‘nee’ te zeggen, of ik wilde me stoerder voordoen dan ik was, kan ook. In elk geval pakken wij allebei een bonbon en stoppen die snel in onze mond. Ik heb er niet eens van genoten, zo snel slikte ik hem door. En schuldig dat ik me voelde! Na het buitenspelen kwam de juf er – natuurlijk – achter dat er bonbons misten, en moesten we allemaal met onze mond open in de kring zitten. Dat maakte ook zóveel indruk op mij. De spanning, de adrenaline, het schuldgevoel… voer voor een blijvende herinnering.
Wat mij opvalt aan mijn levendigste herinneringen, is dat ze allemaal gaan over dingen die ik op school met leeftijdsgenootjes/de juf meemaakte. Ik heb veel minder levendige herinneringen aan bijvoorbeeld uitstapjes met mijn moeder, terwijl ik die zeker ook heel vaak maakte. Ik ben benieuwd of Elia zich later ook weinig van mij en veel (meer) van zijn vrienden herinnert. Ik denk het eigenlijk wel, en dat vind ik ook leuk. Het bewijst maar weer dat je als ouder soms écht niet zo belangrijk bent als je zelf denkt ;).