Stelling: als je kind uitgenodigd wordt voor een kinderfeestje, moet hij gaan
Mijn eerste vraag na het lezen van deze stelling, was: waarom zou een kleuter niet naar een feestje willen? Eén reden kan zijn omdat hij (voor het gemak even een hij) zich niet fijn voelt bij grotere groepen en veel liever speelt met één kindje alleen. Dit is dan waarschijnlijk een herkenbaar verschijnsel (toch Carms? ;)). Een andere reden kan zijn dat dat er kindjes op het kinderfeestje komen die hij niet leuk vindt.
Wanneer hij zegt dat hij niet wil gaan, dan kan ik me voorstellen dat je hem in eerste instantie toch wilt stimuleren om te gaan. Als dit vaker voorkomt zul je hem waarschijnlijk ook van tevoren al ‘in masseren’ dat het feestje er aan zit te komen, zodat hij hier langzaam aan kan wennen. Je benoemt de voordelen en je benadrukt hoe goed bevriend je bent met dat vriend(innet)je.
Als ouder weet je toch goed of 1) je kind het na een paar minuten (als jij weg bent) toch wel naar zijn zin heeft, of 2) dat hij als hij tegenzin voelt, het hele feestje treurig in een hoekje blijft staan.
Als jouw kind zich vaak als no. 1 gedraagt zou ik zeggen; zet hem af en ga weg. Heb vertrouwen dat het ook deze keer weer goedkomt. Bij no. 2 kun je nadenken over alternatieven. Heb het met je kind erover dat het wel leuk is dat hij gaat (want grote vriend(in) … is jarig!), maar stel voor dat je er bij mag blijven? Of vertel dat je er aan het begin bij bent en op een gegeven moment (bij de taart, dan is er afleiding), wel weggaat. [Of zoals ik nu lees, de oplossing van Carmen hieronder].
Een deel van mij zegt; als je hem dit soort gezamenlijke feestjes laat blijven ontwijken, zal het misschien altijd lastig blijven. Aan de andere kant lijkt het me niets om je kind iets te moeten verplichten wat op een groot drama eindigt, terwijl het eigenlijk heel leuk zou moeten zijn. Het is tenslotte een feestje.
Overall denk ik; als je alles hebt geprobeerd en alternatieven hebt aangeboden en je kind nog steeds heel duidelijk tegen je zegt (of schreeuwt/krijst) dat hij niet wil gaan en je weet dat je kind daar een hele vervelende dag aan over zal houden, dan zou ik zeggen: NO, als je kind niet naar een kinderfeestje wil gaan, houd hem dan lekker thuis. Het zou toch een leuke happening moeten zijn 🙂
Exact voor dit dilemma stond ik vorige week. Mijn oudste zoon (net 6) was uitgenodigd door klasgenootje P. voor haar feestje. Maar hij wilde niet. Naar eigen zeggen omdat ‘geen van zijn vrienden kwamen’, maar volgens mij had het er ook iets mee te maken dat hij het gewoon erg/te spannend vond.
Want ja, zijn ‘diehard’ vriendengroepje van 5 jongens zou inderdaad niet komen, maar het is niet zo alsof hij met die andere kinderen die wél zouden komen nog nooit gespeeld had. Twee ervan wilde hij zelfs wel eens hier thuis uitnodigen. Kortom: ik vond dat hij moest gaan. Omdat het onbeleefd is een uitnodiging te weigeren en omdat ik zeker wist dat hij het – als hij er maar eenmaal zou zijn – hartstikke leuk zou hebben.
Eerst probeerde ik trouwens ook nog een beroep te doen op zijn inlevingsvermogen, zo van “P. zou het echt superjammer vinden als je er niet was”, maar dat deed hem niets ;-). Uiteindelijk heb ik met hem afgesproken dat hij wél zou gaan, maar dat ik dan ook mee zou gaan (en dan na een tijdje weer weg). Daar kon hij zich wel in vinden. Puntje bij paaltje hoefde ik toch niet mee en ging hij – vrolijk! – in zijn eentje naar de verjaardag.
Maar als hij echt, echt, echt niet gewild had, om redenen die voor mij overtuigender waren dan degene die hij opvoerde, dan had hij van mij niet gehoeven. Want ik vind het ook heel belangrijk dat hij leert zeggen wat hij wel en niet wil, en dat wij als ouders dan naar hem luisteren. NO op de stelling.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
