Overeenkomsten tussen een bevalling en een halve marathon. En hardlooptips.

In december 2020 kocht ik hardloopschoenen. Niet met een specifiek doel voor ogen, maar meer omdat ik wist dat de #NoBuyChallenge eraan zat te komen (t/m ten minste juli 2021 geen kleren – en dus ook geen schoenen – voor mezelf kopen). Dat opgeteld bij het feit dat Corona de wereld nog lang niet uit is en sporten in de sportschool of in een team er voorlopig niet in zit, leek het mij verstandig (en oké, ook ‘wel leuk’) om dan maar weer het hardlopen op te pakken. Na vier maanden trainen, rende ik begin mei – op de dag dat mijn opa overleed – mijn eerste halve marathon ooit. 21.15 kilometer in gemiddeld 6:32 per minuut.

Hardlopen is saai

Ja. Dit ga ik niet ontkennen. Zéker als je lange afstanden rent, is het gewoon best wel saai. En eentonig. Vind ik dan. Kijk, even lekker buiten ertussenuit zijn in je eentje vind ik heerlijk, maar na een uur denk ik wel: het is mooi geweest. Gelukkig ga ik vaak samen met een vriendin, of anders met mijn goede vrienden Nelly Furtado en Enrique Iglesias op de mp3-speler. Maar feit blijft dat ik (veel) minder saaie sporten ken. Het is dat ik redelijk competitief ben (ook in competitie met mezelf dus ;-)), anders was ik nooit tot de 21 km. gekomen.

Hardlooptips voor beginners

Nou, heb ik jullie al helemaal enthousiast gemaakt om (ook) te beginnen? Dan komen hierbij mijn tips. Let wel: ik ben absoluut geen expert, meer iemand met een redelijk goede basisconditie door jarenlang hockeyen die op een dag besloot dat de halve marathon een mooi doel zou zijn om naartoe te werken.

• Hou het leuk. Dit is voor mij altijd het belangrijkste geweest en ik ga dan ook tijdens het rennen maar ook ervoor en erna na: vond ik dit leuk? Natuurlijk is niet elke kilometer leuk (want: saai, zwaar, warm enz.), maar zolang je er plezier aan beleeft (aan het grote geheel dus) is het goed. En zo niet, dan hou je er toch lekker mee op. Want dan ga je het toch nooit lang volhouden (ik tenminste niet).
• Luister naar je lichaam. Altijd superbelangrijk, ook tijdens een bevalling. Tijdens die laatste kun je alleen niet terug of stoppen, ook niet als het echt pijn begint te doen. Bij hardlopen is die keuze er gelukkig wél, dus maak daar gebruik van. Spierpijn of af en toe een steek hoort erbij, maar het moet geen continue lijdensweg zijn.
• Over die steken gesproken: leer jezelf een goede, diepe ademhaling aan. Nog een overeenkomst met bevallen: die ademhaling gaat je echt helpen. Ik heb een paar keer meegedaan met die ademfilmpjes van The Ice Man Wim Hof. Niet dat je dit nu meteen kunt gebruiken tijdens het hardlopen, maar je wordt je in elk geval wel bewuster van hoe je ademhaalt. Doe dat dus ook vooral rustig (bijvoorbeeld 3 stappen in – 3 stappen uit).
• Bouw het langzaam op. Een goede tip waar ik me zelf niet bepaald aan houd – ik ben daar te ongeduldig voor. Ik denk dan: ‘als ik 7 kan, kan ik ook wel 10. Als ik 10 kan, kan ik ook wel 12. Als ik 12 kan, kan ik ook 15’. Enzovoorts. Het bleek wel waar (in mijn geval), maar beter is om langzamer op te bouwen en vaker bepaalde afstanden te oefenen of af te wisselen (bijvoorbeeld een snelle loop met een intervaltraining).
• Ga niet vlak na het eten hardlopen. Nogal een open deur misschien, maar wel een beginnersfout die ik wel eens maakte. Tegenwoordig ga ik het liefst ’s ochtends, zo rond half 10. Dan eet ik daarvoor, rond 8.00, een bakje cornflakes en dat was het. Dat werkt voor mij goed.
• Loop voor en tegen jezelf. Er zullen altijd mensen zijn die sneller of beter rennen dan jij. Maar net zo goed zijn er mensen die langzamer lopen. Dat is allemaal oké – het is geen wedstrijd. Of hooguit een wedstrijd tegen jezelf.

Wat ga ik nu doen?

Mijn zelfbepaalde doel (een halve marathon lopen) zit erop. Wat nu dan? Geen idee. Ik heb niet per se de ambitie om dit vaak te herhalen of om een snelheidsrecord te vestigen – daarvoor vond ik het te saai en te zwaar tegelijkertijd ;-). Ik denk dat ik me vanaf nu ga focussen op een snelle 10 kilometer. Dat kost me dan ook ‘maar’ een uurtje en zo blijf ik het leuk vinden (zie tip 1).

Hoewel ik dus een semi-fanatieke hardloper ben, kan ik toch niet zeggen dat het echt ‘mijn sport’ is. En dat is ook prima. Wat ik er wél heel mooi aan vind is dat het (net als bevallen, daar gaan we weer) vooral mentaal is. Op een gegeven moment heb je de conditie. Je kunt wel flinke afstanden lopen, maar dat wil niet zeggen dat het dan ineens makkelijk is. Er is ook flink wat mentale kracht voor nodig, des te meer omdat je alle motivatie uit jezelf moet halen. Er zijn geen teamgenoten of instructeur, je kunt niet scoren, je hoeft geen pasjes te onthouden. Je doet het helemaal zelf. Net als…

juist: bevallen.

_{Nog een kleine noot voor mensen die zeggen dat een halve marathon hetzelfde is als een bevalling: dat mocht je willen. Hoewel er dus wel overeenkomsten zijn, is bevallen om zoveel redenen heftiger en zwaarder. Maar je krijgt er wel meer voor terug!}