De roze (blauwe) wolk. Hij bestaat. Ik heb hem meegemaakt.

Onlangs was ik bij een vriendin op bezoek. Haar dochter wordt bijna 1. We hadden het over een andere vriendin die net bevallen is en die het momenteel best zwaar heeft. Ik zei dat dat er ook een beetje bij hoort – na een bevalling en in je kraamweek ben je nou eenmaal niet op je best, want je bent uitgeput en hebt ook nog lichamelijke ongemakken. Mijn vriendin had het over haar eigen kraamtijd. “Die roze wolk waar je wel eens over hoort, die heb ik ook nooit meegemaakt hoor,” zei ze.

Toen ging ik bij mezelf na: heb ik die befaamde roze wolk wel eens meegemaakt? Hoewel zoiets moeilijk beoordelen is achteraf – en zeker zes jaar later – denk ik toch van wel!

Met Noël zeker niet. Die was namelijk een huilbaby, wat kwam doordat hij verborgen reflux had (zo ontdekten we pas na vier maanden). Hij huilde heel veel, sliep weinig/slecht, en was gewoon absoluut geen tevreden baby. Tel daarbij op dat ik destijds ook al een tweejarige peuter had rondlopen en je kunt je voorstellen dat er van wat voor wolk dan ook weinig sprake was. Behalve een onweerswolk dan misschien. Die kraamtijd valt dus af.

Maar dan blijft er nog eentje over. Een kraamtijd waarvan ik me natuurlijk niet alles meer precies herinner, en die ik mogelijk achteraf rooskleurig inkleur dan toen ik er middenin zat. Ik herinner me trouwens niet alleen maar hoogtepunten hoor. Zo weet ik ook nog heel goed dat ik voortdurend rondliep met bevroren maandverband (…) omdat de hechtingen pijn deden, en zo weet ik nog heel goed hoe mijn vriend me een keer wakker belde om te vertellen dat de baby lag te huilen. Al een tijdje. Dat had hij gezien door de webcam. Ik had het niet gemerkt, want ik was zó moe dat ik er doorheen sliep (!). Dat is me overigens maar één keer overkomen, maar heeft wel veel indruk gemaakt.

Maar toch herinner ik me vooral een warm, positief gevoel. Ik herinner me nog heel goed hoe alles zó ontzettend goed klopte toen hij geboren werd – ik wist meteen: dit wilde ik. Iemands moeder zijn. Zijn moeder zijn. Gedurende mijn hele verlof waren we samen. Mijn vriend ging weer aan het werk zoals dat gaat, mijn moeder kwam af en toe helpen, maar we waren vooral met zijn tweetjes.

En ik genoot. Van elke interactie, van alle geluidjes, van de eerste lachjes. Het hielp hierbij enorm dat Elia een hele chille baby was. Daar doe je volgens mij verder niets aan als ouder, dat is gewoon een kwestie van geluk hebben. Hij is nu nog steeds een chille kleuter – hij is chill geboren :-). Hij sliep goed (na een week of zes wel 6/7 uur achter elkaar), huilde weinig, dronk goed en was best makkelijk. Ik realiseerde me dat toen niet echt, pas achteraf, toen ik vergelijkingsmateriaal had.

Ik nam hem overal mee naartoe. Deels omdat ik geen keus had (want hem achterlaten bij een oppas toen hij nog zo klein was, was voor mij geen optie), deels omdat ik dat wilde. We liepen urenlang met de kinderwagen of de draagzak, gingen samen zwemmen, op vakantie naar Centerparcs etc. Wanneer hij sliep (want dat deed hij dus goed!), had ik genoeg tijd over om bijvoorbeeld aan zijn fotoboek te werken, kleertjes op Marktplaats te zetten of te lezen. Ik herinner me goed dat ik me geregeld ook verveelde en hoopte dat hij binnenkort weer wakker zou worden.

Er kwam (verspreid) relatief veel visite, en dat vond ik alleen maar gezellig. Ik was als een pauw zo trots en wilde hem maar wat graag aan de hele wereld laten zien.

Dus ja, ondanks dat er ook heftige momenten waren, kan ik zeggen dat ik de eerste paar maanden thuis met mijn oudste zoon fijn vond. Echt een cadeautje. Net als de roze (blauwe) wolk, die ik dus wel meegemaakt heb. Eén keer.

*Foto’s door Ayla Maagdenberg