Stelling: je schamen voor je kind is je schamen voor jezelf
Haha tjonge wat een oudje deze stelling. Zelfs nog met ons oude lettertype erboven. Die ik minder mooi vind dan de huidige, maar Frederiek vindt de huidige mooier. Wat jullie?
Ok, terug naar de stelling. Waar we op kwamen toen we een gesprek hadden over hoe je je als moeder soms schaamt voor je kind. Ik moet zeggen dat ik dat stadium inmiddels wel voorbij ben. Natuurlijk, soms doen mijn zoons iets waarvan ik denk SERIOUSLY moet dat nu? of Doe éven normaal, maar tegenwoordig kan ik dat vrij makkelijk loslaten omdat ik weet dat íeder kind zulke momenten kent. En omdat ik zelfverzekerd genoeg ben om te vertrouwen op mijn eigen reactie op zulke momenten. Ik denk meteen terug aan die keer dat Noël een enorme driftbui had in de supermarkt en een dame ‘verdrinken die hap’ mompelde. Ik schaamde me toen helemaal niet voor mijn kind of voor mezelf. Hooguit had ik plaatsvervangende schaamte voor die vrouw, die blijkbaar zo’n kreng was dat ze het nodig vond dit te zeggen.
Kinderen kennen geen schaamte. Dat is er trouwens ook de reden van dat ze veel sneller een (nieuwe) taal leren dan volwassenen, omdat ze niet bang zijn fouten te maken. Daar zouden wij als ouders, maar ook als volwassenen, wel wat van mogen leren. Schaamte is meestal namelijk een tamelijk nutteloze en destructieve emotie.
Dus… YES, wanneer je je schaamt voor (het gedrag van) je kind, schaam je je eigenlijk voor (de fout in opvoeding van) jezelf. Dikwijls onterecht dus! En NO, dat zou écht niet nodig hoeven zijn. Tenzij je kind een kleine terrorist is misschien, dan moet je maar even bij jezelf te rade gaan…
Deze kwam ik nog tegen. Dit is een gouwe ouwe. Deze stond er namelijk in voor, let op… 2016!
De stelling is oud, maar verre van onbruikbaar. Bijvoorbeeld: Ik ben in de speeltuin en wil graag weg. Vicky wil nog even spelen en ik vertel haar al voor de tweede keer dat we gaan. ‘Maar nu echt…!’ Terwijl dit in mijn hoofd al de laatste twintig minuten heb voorbereid, is dit voor Vicky onverwachts. Het is voor haar het perfecte moment om op de grond te gaan liggen en te schreeuwen: ‘Ik wil nog niet naar huis!’ En ja, ik schaam me dan niet alleen voor haar gedrag, maar echt voor mezelf. Haar reactie is in principe een opvolging van mijn opvoeding. Is het niet?
Ik schaam mezelf op dat moment enorm. Maar toch twijfel ik of dat terecht is. Kinderen hebben op de meest verkeerde momenten een huilbui, daar kan soms geen opvoeding tegenop. Je kind kan zich op sommige momenten zodanig heftig gedragen, dat je dit niet allemaal op jezelf kunt gooien. Ik denk dat als je het hebt over GEVOEL, dan YES, als je je voor je kind schaamt, schaam je je eigenlijk voor jezelf, want hoe mijn kind doet, daar heb ik voor gezorgd, hij hoort bij mij. Maar als je het hebt over hoe het zou moeten zijn, dan is mijn reactie op de stelling NO, je hoeft je niet altijd maar te schamen voor jezelf, als je kind iets geks doet.