“Het mag van mij, maar papa wil dat niet.” Waarom je niet altijd een team kan zijn.
Laatst wilde Vicky heel graag douchen, op een moment dat het niet per sé nodig was, maar ik zei ‘ja’. M. was toch aan het douchen en tja ik had er niets op tegen. Met een pruillip kwam ze de badkamer weer uit. ‘Ik mag niet douchen van papa, mama.’ Ik had toch naar boven geroepen dat het mocht? M. vond het geen goed idee en Vicky was in de war. Naar wie moest ze nou luisteren? Dat snap ik volkomen. Ik zou het zelf ook niet begrijpen.
Soms ben ik het echt niet met M. eens. Dit komt wekelijks wel een aantal keer voor. En vice versa. Is dat erg? Mogen ouders het soms niet gewoon even NIET met elkaar eens zijn?
Moeten ouders het het echt altijd met elkaar eens zijn?
Tja, het altijd met elkaar eens zijn, dat is een utopie. Dat zou je wel willen. Maar hoe goed je ook kunt bluffen, geen ouder lukt het om zijn kind dat wijs te maken.
Net als in het echte leven is het echt onmogelijk om het overal maar over eens zou zijn. Discussies zijn eigenlijk heel natuurlijk en gewoon. Met meningsverschillen kom je juist verder, ga je beter snappen waarom die ander vindt wat hij/zij vindt. Waarom zouden we dan zo ons best doen om het overal maar (richting de kinderen) over eens te zijn? Wat ik en M. proberen is uiteindelijk niet Kobe of Vicky degene te maken die een keuze moet maken tussen onze twee meningen. We komen er samen uit, met of zonder de kindjes erbij en dat wordt dan de regel of de ja of de nee.
Maar het blijft moeilijk. Natuurlijk wil ik dat de regels helder zijn en dat Kobe en Vicky eigenlijk van tevoren al aanvoelen of weten wat we zouden antwoorden.
Ik denk dat dit de handvatten zijn die ik zelf het komende jaar meeneem in mijn achterhoofd:
- Zo lang je rustig uitlegt dat papa en mama anders over iets denken, maar uiteindelijk tot één conclusie komen, is het allemaal oké lijkt me.
- Als wij als stel onze normen en waarden duidelijk op papier zetten, dan worden dingen nóg duidelijker; Waar staan we écht voor, wat vinden we belangrijk en waar liggen verschillen? Wat wil je allebei je kinderen meegeven en voor welke is het minder belangrijk dat je op één lijn ligt?
- Ik neem me voor om mijn gezag meer te delen. Als ik nee heb gezegd tegen Kobe, moet ik M. hier duidelijk over informeren. ‘Ik heb net Kobe verteld dat hij dit niet mag, dus als hij aan jou vraagt….’
- Open minded blijven is key om een meningsverschil tot rust te kunnen brengen. Ik neem me voor om open te staan voor M. zijn ideeën en meningen. Ik leer Kobe en Vicky graag dat ‘agree to disagree’ soms voorkomt en dat je respect moet hebben voor de manier hoe de ander een situatie bekijkt. En hoe het soms zijn vruchten afwerpt als je af en toe een stap naar elkaar zet i.p.v. verder van elkaar vandaan.
Hoe doen jullie dit thuis? Ben benieuwd!