Stelling: je moet je kind soms uit zijn comfortzone halen (of hij wil of niet)
Ja, ik zat naarstig naar een Pasige stelling te zoeken toen ik op dit concept uit 2019 stuitte :).
Kobe en zijn vriendje L. waren afgelopen donderdag een partijtje voetbal aan het spelen. L. had een vrije trap en schopte de bal in de tuin van de buren. Ze wilden heel graag dat ik de bal zou gaan halen, maar ik vond dat ze dit zelf moesten doen. Kobe stond twijfelend bij de deur van onze buren. Ik zag aan hem dat hij het wel wilde, maar mega spannend vond. Die ‘hallo meneer wat heeft u daar?’ instelling van toen hij drie was, is hij in de afgelopen jaren verloren. Ik zei tegen Kobe dat ik een stukje met hem mee zouden lopen maar dat hij het echt zelf moest doen. Ondanks zijn angst deed hij het. Ik stimuleerde hem om het tóch te doen. Maar hem verplichten als hij zwetend of huilend bij de stoep van de buren staat? Nooit! Vicky die berg afduwen met haar loopfiets ook al zegt ze herhaaldelijk dat ze het niet durft? Nee, ook nooit!
Kobe en Vicky zijn allebei nieuwsgierig en avontuurlijk. Ze doen best snel dingen die nieuw zijn en staan hier wel open voor. M. en ik proberen zo goed mogelijk aan te voelen of ze iets willen proberen en pushen hen dan lichtelijk out of die comfortzone. We merken al snel wanneer ze het niet prettig vinden en proberen soms uit te leggen waarom het misschien spannend is, maar waarom ze het wel kunnen proberen. Of we geven een handje, lopen een stukje mee (zoals hierboven) of staan langs de zijlijn.
Maar pushen of ze nou willen of niet? Nee dit lijkt me geen goede strategie. NO dus op deze stelling.
In het leven, zelfs in dat van jonge kinderen, zijn er bepaalde dingen die moeten gebeuren. Of je dat wilt of niet. Je moet naar school, je moet (soms) naar het kinderdagverblijf, je moet leren zwemmen. Bij de meeste kinderen verloopt dit allemaal vrij automatisch. Met soms een traan hier en daar bij het afscheid, maar niets onoverkomelijks.
Bij Noël gaat het tot nu toe ook zo, die vindt de meeste ‘nieuwe’ dingen of activiteiten die op zijn pad komen alleen maar leuk. Of eventjes spannend, maar de tweede keer al niet meer. Elia heeft vaak wat meer (zeg maar gerust: héél veel meer) tijd nodig. Het duurde weken voordat hij ook maar enigszins rustig in zijn eentje in de klas (groep 1) kon achterblijven. Zwemmen vindt hij doodeng. Daarom zit hij ook nog niet op zwemles. Maar hij wordt wel bijna zes, dus binnenkort ga ik hem toch maar vast op de wachtlijst – die er inmiddels vast is – zetten. En dan zal ik hem (met een baksteen in mijn maag) daarheen brengen. Omdat sommige dingen, zoals zijn eigen veiligheid in het water, belangrijker zijn dan wat hij zelf op dat moment wil.
YES op de stelling – maar alleen in die gevallen dat jij het als ouder echt nodig vindt om dit te doen.