Stelling: samen (met je partner) opvoeden is makkelijker dan in je eentje
‘Een relatie is werken.’ Dat is de uitspraak die ik vaak hoor. En of! Daar ben ik het helemaal mee eens. Je hebt in een relatie twee persoonlijkheden, wensen, twee werelden én twee keer een verleden die je bij elkaar moet mixen. Of je nu een huishouden deelt of een LAT-relatie hebt, samen zijn ís compromissen sluiten en overleggen.
En dan heb ik het nog helemaal niet over een relatie mét kinderen. Als partners heb je beiden een andere opvoeding van je ouders gehad en beiden zijn met andere normen en waarden opgegroeid. Om dat met elkaar samen te voegen en er een mooi soepel geheel van te maken, is best ingewikkeld! Of eigenlijk onmogelijk. Ik en M. zijn echt yin yang. Hij brengt rust, kalmte, reinheid en concentratie, ik breng vrolijkheid, een vleugje avontuur en ritme. Wij allebei brengen eigenschappen in ons gezin mee die nodig zijn voor een goede dynamiek. Maar toch merk ik, als M. een weekend weg is (dat merkt hij net zo vice versa) dat het thuis een stuk gemakkelijker gaat allemaal. Op mijn manier, met mijn regels en op mijn tijden/momenten.
Maar als ik dit gemak opweeg tegen het fijne wat samen opvoeden met zich meebrengt: zorgen delen, moeilijke nachten allebei rouleren, samen leuke dingen doen? Nee, dan denk ik toch YES op deze stelling: samen opvoeden is in de basis makkelijker dan in je eentje.
Soms vind ik het heel fijn om alleen met de kinderen te zijn, dus zonder partner. Niet per se omdat dingen dan op mijn manier kunnen gaan (want dat gaan ze meestal toch al – omdat hij veel meebuigt en/of omdat we het erover eens zijn dat dit de beste manier is, wie zal het zeggen? ;)), maar omdat ik dan geen rekening hoef te houden met nog een persoon. Me niet hoef te ergeren als hij treuzelt (hierin verschillen we zeker wel…) en we überhaupt nergens over hoeven te overleggen. Dat maakt het dus makkelijker in mijn eentje.
Maar dat zijn momenten die voorbijgaan, die juist fijn zijn omdat het momenten zijn die voorbijgaan. Als ik bedenk dat ik altijd, elke dag, de enige zou zijn op wiens schouders de opvoeding neer zou komen, zou ik daar niet gelukkig van worden. Niet in de laatste plaats omdat we dan nooit zouden kunnen afwisselen en ik dus nog minder slaap zou hebben. En ook is het fijn om iemand in de buurt te hebben tegen wie je niet met een kinderstem hoeft te praten.
Of opvoeden makkelijker of moeilijker is in je eentje kun je eigenlijk pas zeggen als je beide kanten hebt meegemaakt, en zelfs dan verschilt het per persoon. Dus ik weet het niet, maar ik denk toch makkelijker samen. YES.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
