Baby’s hier, baby’s daar, baby’s overal. Hoe ik me voel bij de babyboom in mijn vriendenkring.

De meeste van mijn vriendinnen of kennissen zijn ongeveer dezelfde leeftijd als ik, dus begin dertig. De zwangerschapsaankondigingen vliegen me dan ook om de oren. Ik kan op dit moment, maar ook in de afgelopen jaren, gemakkelijk vijf mensen opnoemen die ik persoonlijk ken die zwanger zijn.

Toen ik zelf zwanger was van Elia op mijn 26e, was dat wel anders. Toen kende ik alleen Frederiek. Later, toen ik met Elia naar speelclubs ging en naar meer van dat soort plaatsen waar ouders met baby’s heen gaan, leerde ik meer moeders kennen. De meeste waren echter wel wat jaar ouder dan ik. En dat gaf en geeft helemaal niets. Ik heb niet de indruk dat ik iets gemist heb door als (een van de) eerste in mijn vriendinnenkring moeder te worden, ik vond het juist wel leuk. Weinig ongevraagde adviezen, alles een beetje zelf uitzoeken, prima.

Blij en ontroerd

Als mijn vriendinnen me vertellen zwanger te zijn, ben ik natuurlijk blij voor ze. Dat ten eerste. Want ik weet hoeveel rijker mijn eigen leven is sinds de jongens er zijn, en dat gun ik iedereen, zeker mijn vriendinnen. En zeker diegenen die om wat voor reden dan ook niet ‘zomaar’ zwanger werden. Ik heb zwangerschapsaankondigingen meegemaakt waarbij we elkaar huilend in de armen vielen – in een tijd dat dat nog mocht. Dat waren de mooiste. Maar eigenlijk is elke (gewenste) zwangerschap mooi. Ik denk dat het ontvangen van het blijde nieuws me nu nog meer doet dan wanneer ik zelf geen kinderen gehad of gewild had.

Een vleugje jaloezie

Elke aankondiging of geboorte brengt me natuurlijk ook terug naar de tijd dat mijn eigen kinderen geboren werden. Onderstaande foto’s zijn allemaal genomen in de kraamweek met Noël. Dat is ‘pas’ 3,5 jaar geleden, toch merk ik dat die herinneringen nu al beginnen te vervagen. Wat in dit specifieke geval maar goed is ook, want leven met een huilbaby was niet mijn hobby… Maar los daarvan vind ik baby’s fantastisch. Ze zijn zo klein, zo lief, zo enorm aanhankelijk en knuffelig. De allereerste keer met een baby was alles ook een wonder. Maar ook de tweede keer, toen Noël net geboren was, heb ik de hele nacht naar hem gekeken en aan hem geroken. Ik kon niet geloven dat hij er was, zo compleet en zo hij.

Dat zal ik naar verwachting nooit meer meemaken. En dat is helemaal goed. Maar het was beide keren wél een enorm bijzondere ervaring, een once (of in dit geval twice) in a lifetime experience om te koesteren. Dus ja, wanneer ik hoor dat een vriendin is bevallen, voel ik altijd ook een klein vleugje jaloezie. Maar niet genoeg om toch een derde te overwegen ;-).

Een vleugje leedvermaak

Dit klinkt wat onaardig, en misschien is het dat ook. Maar ergens voel ik ook een beetje leedvermaak. Ik wéét dat kinderen uiteindelijk alleen maar een toevoeging aan je leven zijn (in de meeste gevallen dan tenminste, als het goed is), maar er zitten ook nadelen aan het ouderschap. Zoals een (groot) slaaptekort in de eerste paar maanden.

Misschien is leedvermaak geen goed woord. Ik zit me niet te verkneukelen (wat een leuk woord!) bij de gedachte aan mijn vriendinnen die ’s nachts wanhopig rondlopen met een krijsende baby. Maar ik vind het wél fijn dat zij nu, een paar jaar later, begrijpen waar ik ook doorheen gegaan ben. En waarom ik bepaalde afspraken destijds bijvoorbeeld afzegde, omdat ik zo moe was dat ik van voren niet meer wist dat ik van achteren leefde. Een stukje herkenning en erkenning dus.

Maar bovenal ben ik blij, blij voor elke moeder of vader met een kinderwens die in vervulling gaat.

Baby’s hier, baby’s daar, baby’s overal! 🙂