Lessen van de juf, een ouderavond via Zoom
Digitaal ouderavond via Teams. Wat een gewaarwording. M. en ik kregen de gallerie niet aan, dus de enige die wij steeds in beeld zagen was de juf of degene die praatte. De vorige keer dat ik een blog schreef over de lessen van Kobe zijn vorige juf, was naar aanleiding van een ouderavond in de klas. We mochten in de kring, we mochten een lesje doen van de kinderen. Nu zaten we te wachten tot we Kobe zijn naam hoorden en ons zegje mochten doen. We zochten naarstig (let op, de hele ouderavond), waar de gallerij view was én drukten op het handje als we iets wilden vragen. Alles is anders, dus ook de ouderavond 🙂
Net als de vorige keer heb ik veel geleerd over het reilen en zeilen in de klas. Ik leerde dat Kobe een Kabouter in de klas heeft, die ze mogen wakker zingen en dat ze ’s middags verhalen luisteren met het licht uit en de gordijnen dicht. De juf vertelde over de voorspelbaarheid van de ontelbare liedjes die ze overal voor hebben en de stilte die in de klas heerst tijdens de lunch. Ik zette alle leerpuntjes even op een rij.
- Gewoonte maakt rustig en doet kinderen veilig voelen.
Meerdere ouders gaven aan dat hun kind aardig wat woede aanvallen had. Vooral de ouders van de jongens bij Kobe in de klas. Toen de juf vervolgens vertelde hoe gestructureerd ze in de klas zijn én hoeveel liederen ze zingen rondom een activiteit en hoeveel tijd ze daarvoor nemen, snap ik wel dat kinderen thuis gefrustreerd raken. Bij ons moeten ze snel hun jas aan, stil zijn op momenten dat zij volledig los willen gaan met hun speelgoed. In de klas nemen ze overal de tijd voor en zingen ze de kinderren er doorheen. Alles is bekend, alles gaat in een bekende volgorde en dat is thuis een stuk minder. Wist ik al wel, maar dat het de kinderen ook veilig kon laten voelen, vond ik wel een eye opener.. - Eten in stilte. Met aandacht.
Ze eten in stilte in de klas. Twintig minuten lang. Hier was ik echt van onder de indruk. Thuis probeer ik zelf vragen te stellen en de tijd die ik tussen mijn (werk)dagdelen heb in te vullen met fijne gesprekken, maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. - Aankleden en uitkleden, jassen pakken, is een activiteit op zich.
Kobe doet erg lang over zijn jas en schoenen aantrekken. Hij vergeet waar hij mee bezig was en wordt snel afgeleid. Meestal moeten we op tijd op school zijn, boodschappen doen en simpelweg snel ergens heen. De juf vertelde dat zij van het aankleden een activiteit maakt. Ze neemt waar hoe alle kinderen dit aanpakken en in een verschillende snelheid hun kleren aanhebben. De oudere kinderen die klaar zijn kunnen de jongste helpen en de juf ziet vervolgens hoe kinderen zich hierin ontwikkelen. Erg leerzaam! Kreeg ik maar wat meer tijd voor aankleden thuis 🙂 Ook buitenspelen ziet de juf als losse activiteit, waar de kleuterjuffen veel lering uit kunnen halen. Hoe spelen de kindjes met elkaar, hoe doen ze naar elkaar etcetera. - Soms is het fijn om te knutselen, zonder een doel.
Donderdag is hun bijenwasdag. Dan knutselen ze met bijenwas en daar kan je in principe hele mooie dingen mee maken. Om een voorbeeld te noemen. Kobe kreeg een knutselwerkje in een envelop toegestuurd tijdens de laatste lock down in december. Ik was aan het werk en vertelde hem dat hij in tien minuten tijd iets mocht maken met de bijenwas en dan zou ik raden wat het was. Hij had – ik was enorm onder de indruk – een mannetje gemaakt dat aan het windsurfen was. Maar Lot vertelde dat zij op donderdag de kindjes laat bijenwassen zonder ze een opdracht te geven.Soms laat ik de kinderen gewoon hun gang gaan. Dan maken ze de bijenwas plat en zijn ze bijvoorbeeld verwonderd dat je er doorheen kunt kijken. Of dan is het opééns een sneeuwklokje!
- Verhalen vertellen is zo anders dan het voorlezen van een prentenboek
Waar ik nooit echt bij stilgestaan had, is het laatste wat de juf vertelde. Aan het einde van de dag, vlak voor de kinderen naar huis gaan, doet de juf de gordijnen dicht en vertellen ze een bedverhaaltje aan de kabouter (Dikneus is de naam). De juf doet een kaars aan en vertelt de ene dag sprookjes, de andere dag een ‘stapelverhaaltje’, maar altijd komen de kinderen hiervan tot rust. Ik ga morgen in plaats van Kapitein Onderbroek proberen een verhaal uit mijn hoofd te vertellen 🙂
Al met al was ik erg onder de indruk. Er moeten dus meer gewoontes komen in huis…