Stelling: vragen naar iemands kinderwens is onbeleefd

‘Willen jullie geen kinderen?’

‘Heb je wel eens gedacht om aan kinderen te beginnen?’

‘Wanneer komt de tweede?’

Zomaar wat vragen die vele vrouwen waarschijnlijk wel eens gekregen hebben of zullen krijgen. Of die onbeleefd zijn of niet, hangt volgens mij helemaal af van de situatie. Met al mijn goede vriendinnen heb ik gepraat over mijn kinderwens, ook (ver) voordat het überhaupt een realistische mogelijkheid was. Omdat het een leuk en belangrijk onderwerp is. En zolang alles goed (= naar wens) gaat, zijn gesprekken hierover ook alleen maar leuk. Maar als het niet goed gaat, en je bijvoorbeeld ongewenst kinderloos bent, of (veel) moeite hebt met zwanger raken of zijn, kunnen dergelijke vragen enorm pijnlijk zijn. En eigenlijk is het ook wel een beetje gek om naar zoiets persoonlijks te vragen.

Als mijn goede vriendinnen me een van bovenstaande vragen stellen, vind ik dat helemaal prima. Ik ben en zou er altijd volledig open over zijn, al is dat in mijn geval ook niet echt moeilijk want het is (twee keer) zo gegaan als ik wilde. En als ik er om wat voor reden dan ook niet over zou willen praten, dan zou ik dat zelf aangeven en dan weet ik zeker dat zij dat begripvol en met respect op zouden reageren. Maar… dan heb ik het dus wel over mijn écht goede vriendinnen. Mensen die wat verder van me af staan, hoef ik niet per se alle ins en outs over mijn kinderwens of het proces ernaartoe mee te delen. Als een relatief onbekende het aan me zou vragen, zou ik dergelijke vragen dus wél onbeleefd (kunnen) vinden. Maar als het mensen zijn die dichtbij me staan, zou ik het eerder onbeleefd vinden als ze er nooit naar zouden informeren! Dus tja… wat is mijn antwoord op de stelling dan? Ik neig toch naar NO. Informeren is oké, als je maar aanvoelt aan wie en op welk moment je de vraag stelt… zoiets.

Vaak genoeg heb ik meegemaakt dat iemand aan me vroeg of ik kinderen wilde. Vijftien jaar geleden maar ook nu nog. Vijftien jaar geleden was de vraag niet zo beladen. Als je 18/19/begin twintig bent denk je er niet over na en is het meer een toekomstvraag, een fantasie, zou je ooit..

Nu kijk ik diegene aan: “huh ik heb al kinderen.” Dan word ik dus heel jong geschat. Én ik heb dus al kinderen. Voor mij is het meer een beledigende vraag, dan een emotioneel beladen.

Er zijn ook vrouwen die mijn leeftijd zijn en er heel hard mee bezig zijn. En waarbij zo’n vraag dus heel gevoelig ligt.

Hoe dan ook, kun je maar het beste voorzichtig met deze vraag omgaan. Je kúnt de vraag stellen, mits je dichtbij iemand staat en het onderwerp opduikt. Maar zonder dat je iemand (goed) kent en weet wat er speelt (of wat er mist), vind ik het een ongepaste vraag. YES dus op deze stelling.

Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben: