Stelling: pas als je baby geboren is, kun je zeker weten welke naam bij hem past
Ergens vind ik het wel leuk, maar ook een tikkeltje zweverig, wanneer ouders wachten tot hun kind geboren is voordat ze het een naam geven. Als je niet weet wat het wordt, gaat het natuurlijk vanzelf zo. Alhoewel ouders volgens mij dan vaak 1 jongensnaam en 1 meisjesnaam klaar hebben liggen, dus welke naam het dan wordt, hangt puur af van het geslacht, niet van de persoonlijkheid.
Ik vind het mooi om een kind een naam te geven die bij zijn persoonlijkheid past. Maar… een baby heeft nog zo weinig persoonlijkheid. Het lijkt me heel moeilijk om dat als basis te nemen. Ik heb wel eens gelezen van ouders die een naam hadden, en toen de baby geboren werd, dachten: ‘deze naam past niet bij hem/haar’. Als je zoiets ervaart, lijkt het me alleen maar zinvol en goed om die naam dan niet te geven. Andersom, dus weten welke naam wél bij iemand past zonder dat je vooraf een top drie of zoiets gemaakt hebt, lijkt het me supermoeilijk. Voor mij had het althans beide keren niet gewerkt. Ik vind het proces van een naam uitzoeken heel leuk, en ik wil mijn kind een naam meegeven die ik mooi vind. De namen van mijn zoons passen perfect bij ze, omdat dat nou eenmaal de naam is die ze sinds hun geboorte hebben. Hadden ze een andere naam gehad, dan had ik die ongetwijfeld ook perfect vinden passen. Het kind past zich als het ware aan aan de naam en vice versa. Voor mij dus een NO op de stelling, maar ik kan me ook voorstellen dat er ouders zijn voor wie dit – de naam pas kiezen wanneer de baby er is – wél goed werkt.
Grappig detail: in Mexico is het nog steeds vrij gebruikelijk dat kinderen de eerste paar dagen naamloos door het leven gaan. Zij worden dan simpelweg ‘de baby’ genoemd, totdat er een naam komt. Die naam kan dan zelfs na een tijdje weer veranderen (!).
Hmmmm ik heb hier een tweestrijd. Bij Kobe hadden we zijn naam in de zomervakantie uitgezocht. We wisten het geslacht, net zo goed konden we hem al een naam geven. Onder andere om een gevoel te krijgen bij welk persoontje in mijn buik zit. Na een korte tijd voelde het jongetje in mijn buik ook écht als een Kobe en zo kwam hij er dus ook uit. Zonder twijfelgevoel. Dit was simpelweg Kobe. Zo ging het bij Vicky ook, al hadden we die naam echt al in de eerste drie maanden van mijn zwangerschap bedacht. Aan die naam konden we dus zelfs nog langer wennen.
Wel kan ik me helemaal voorstellen dat ouders die op het laatste moment een naam bepalen, die überhaupt over die naam twijfelen, dat zij op het moment dat de baby ter wereld komt denken: “Nee, dit is niet zijn naam.” Kennissen van ons hebben de eerste en tweede naam ná de geboorte omgewisseld, omdat ze dat toch passender vonden. Dat was wel een momentje “… is geboren!” en toen twee dagen later: “O, nee ze heet toch …!” Bij de gevallen dat je zelf dus twijfelt kun je wellicht een selectie namen bedenken en dan pas na de geboorte een definitieve keuze maken.
Mijn tweestrijd is nog niet klaar. Enerzijds denk ik dat je het pas écht voelt, of de naam bij het kind past, op het moment dat de baby geboren is. Anderzijds is het dus ook een kwestie van wennen. Toch ga ik voor de NO op deze stelling, ik denk overall dat het eerder zo is dat je lang genoeg moet wennen aan de naam i.p.v. dat de naam wel of niet bij de baby past. Als je twijfelt? YES, wacht dan even met je baby aangeven tot je zijn of haar gezichtje ziet en de baby de eerste paar dagen hebt meegemaakt en maak dan een beslissing :).
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
