Er is altijd wel iets te compenseren.
Een vriendje van Kobe is op bezoek. Ik ben boven aan het werk en beneden klinken prachtige pianogeluiden. De vader van Kobe’s vriendje vertelt me bij het ophalen hoe goed zijn zoon piano speelt. In zijn ogen zie ik hoe graag hij wil dat zijn zoon hierin slaagt, hoe graag hij vertelt hoe goed hij dit kan.
Er is altijd iets van jezelf wat je wel of niet terugziet in je kind. Of iets in jezelf waarvan je vindt; dit moeten mijn kinderen anders hebben. Is dit gedachte echt zo erg? Ik ben zo benieuwd hoe dit bij ons (bij M. en mezelf) zit..
Dat de vader van het vriendje van Kobe zomaar trots is op zijn zoon en dat ik er niets achter hoef te zoeken is natuurlijk ook mogelijk. Maar ik geloof dat er altijd zoiets achter verschuilt. En dat mensen dat niet eens beseffen, niet altijd. Er zijn veel dingen die je of in je leven nu of in je leven van vroeger niet hebt gehad, die je kinderen wel wilt meegeven. Maar natuurlijk gebeurt het ook dat je iets zelf hebt gemist en daarom dat éxtra aanzet thuis.
Daarom zet ik graag eens op een rijtje wat ik mogelijk te compenseren heb. Bewustzijn is de helft van de oplossing, zeg ik altijd maar zo. Misschien kom ik wel achter dingen die ik al compenseer richting Kobe en Vicky.
Wat heb ik (mogelijk) te compenseren?
Haha, het feit dat ik hier heel lang over na moest denken, is een goed teken lijkt me.
- Mezelf niet goed durven uitspreken – geen idee waar dit bij mij vandaan komt, maar als ik in een groep iets moet presenteren of als er iets gebeurt waar ik geen voorstander van ben, klap ik dicht. Nee, iemand zal maar naar mijn mening luisteren, dat kan natuurlijk niet 😉 Ik zie dit als een goede en gezonde compensatie. Natuurlijk wil ik dat Kobe & Vicky zich wel durven uitspreken. Ik geef ze ruimte om te praten en ruimte om hun mening te geven én te formuleren.
- (On)afhankelijk – Vroeger kon ik rekenen op hulp van mijn ouders. Dat waardeerde ik enorm en nog steeds natuurlijk 😉 Wel probeerde ik – toen ik op de middelbare school zat had ik dat ook al – me af te zetten tegen deze hulp. “Dit kan ik zelf”, “ik wil dit zelf leren” waren uitspraken die ik vaak deed. Dit zal mijn moeder erkennen. Ik probeer nu dit gevoel te compenseren door Kobe en Vicky zoveel mogelijk zonder mijn hulp dingen te laten ontdekken. En zo veel mogelijk aan te geven dat ze mijn hulp kunnen krijgen, als ze hierom vragen. Soms iets over de top en laat ik ze tot frustratie aan toe proberen. Ik mag hier mijn compensatie wel iets af laten zwakken en mijn gevoel voor timing ‘wanneer hebben ze wel mijn hulp nodig’ te laten stromen.
- Het kost me veel moeite om dingen consequent te doen – ik probeer dan ook mijn kinderen consequent op te voeden. Als iets niet mag, dan mag dat de volgende dag ook niet. Anders wordt het te verwarrend. Ik probeer hiermee mijn eigen chaos (die ik in mijn hoofd heb) te compenseren. Ook niet per sé een slecht ding lijkt me.
Ik houd ervan om mezelf altijd uit te dagen. Dat kan ook overslaan naar de extreme kant.