50% werk, 50% kinderen. Tijdens de lock down doe ik alles voor de helft.
Nu alweer drie weken geleden werd alles doodleuk omgegooid. Natuurlijk doen we dat voor een goed doel. We zien zo weinig mogelijk mensen, gaan niet naar kantoor of uit eten. Schoonouders passen niet op dus elke week hebben we de kinderen thuis. Niet alleen ons eigen sociale leven kwam weer on hold te staan, ook de gehele logistieke planning thuis werd weer 180 graden gedraaid. En dat met twee (bijna) full time banen is dat best weer pittig. En ja, dat voelt als een understatement.
In de week voor kerst, zat ik in een ZOOM overleg met mijn werk. Op de achtergrond waren Kobe en Vicky met de iPad aan het spelen. Ze kregen ruzie, waardoor ik midden in mijn zinnen mijn microfoon steeds moest muten. Een meeting erna, mét een klant, moest de microfoon uit omdat de vaatwasser te veel geluid maakte. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
De meeste reacties die ik hierop kreeg waren in de trant van: “laat het los, werk wat minder.” En ja, dat deed ik ook. Dat moest wel. Alleen: 100% aandacht hebben bij de kinderen wanneer je eigenlijk werken moet, is écht lastig. Ik probeerde het los te laten, maar die marketingplannen van 2021 die eigenlijk gemaakt moesten worden, zitten dan toch in je achterhoofd.
Nee, de lock down heeft mij mijn baan niet gekost, dus ik mag niet klagen. Heeft het mijn prioriteiten verhelderd? Ook niet echt. Tijdens het spelen of wandelen met de kindjes was ik ook met mijn werk bezig en tijdens mijn werk hoorde ik de kinderen op de achtergrond en kon ik ook dát niet helemaal los laten. In beide gevallen kon ik me niet concentreren op wat we aan het doen waren.
Toch ietwat autistisch aangelegd?
Nee, misschien alleen een autistisch trekje. Ik merk dat mijn leven met kinderen enorm voorspelbaar is. En dat dat heel fijn is. Maar 2020 (en nu ook 2021) is een stuk minder voorspelbaar. De kinderen én ouders moeten zich flexibel opstellen, moeten soms opééns met de oppas dingen doen in plaats van naar school. En dat moeten de kinderen allemaal maar ‘pikken’.
Ook ik leer hier iets van. Om niet álles 100% vast te leggen en niet alles maar voor lief te nemen. Want het afgelopen jaar was iedere dag zo onzeker als de pest. Natuurlijk niet alleen als het op werk en school aankwam, ook als we naar onze gezondheid keken. En dan nog maar niet te spreken over de wetenschappelijke onzekerheid over álles; virussen, besmettelijkheid, mondkapjes etcetera etcetera.
Mijn advies.
Mijn advies aan mezelf: geef aan je baas aan wanneer je écht niet werkt. Door de last minute lock down kon dit in de eerste week zeker niet, maar voor januari moet dit wel te doen zijn. Halfhalf is sowieso not done 🙂