Mama, ik lijk steeds meer op jou…

De band met mijn moeder is goed tot zeer goed. Ze zou weliswaar niet de eerste persoon zijn naar wie ik toe zou gaan met een probleem (hoera voor vriendinnen), maar ook zeker niet de laatste. Aan mijn jeugd met mijn moeder heb ik vooral mooie, warme herinneringen overgehouden.

Toch zijn er dingen waarvan ik me voornam om die later, als ik zelf kinderen zou hebben, anders te doen. Niet omdat mijn moeders manier ‘niet goed’ is, maar simpelweg omdat ik haar visie in sommige aspecten niet deel. Toch merk ik dat ik (bewust of onbewust) best vaak op mijn moeder lijk… vooral als ik kijk naar hoe betrokken en beschermend ze me opvoedde.

Betrokken

Wat mijn moeder deed: 
Ik weet nog dat mijn moeder op de basisschool overblijfmoeder was en dus vaak in de pauzes op het schoolplein stond. Toen ik jong was, vond ik dat helemaal prima, gezellig. Toen ik ouder werd, voelde het meer als inbreuk op mijn privacy. Dat heb ik aangegeven (niet in die woorden natuurlijk want ik was een kind…) en daarna is ze ermee gestopt. Op de middelbare school was ze nog steeds betrokken, maar niet meer dan gemiddeld. Soms, als ik er bijvoorbeeld slecht voor stond voor een (exact) vak, wilde ze een afspraak maken met de betreffende docent. Ik wilde dat vanzelfsprekend niet. Ik denk ook dat zij sommige dingen (veel) meer als probleem zag dan ikzelf. Een slecht cijfer bijvoorbeeld. Daarvan wist ik dat ik het wel weer zou ophalen met een andere opdracht, maar bij haar gingen er dan gelijk alarmbellen rinkelen. Uiteindelijk heb ik keurig mijn vwo-diploma gehaald met nul onvoldoendes, dus ook zonder haar bemoeienis is het gelukt. Alhoewel… ze hamerde wel vaak op huiswerk maken, maar dat is niet uitzonderlijk voor een ouder van een puber.

Wat ik hoop te doen: 
Om te beginnen bemoei ik me graag met mijn kinderen, in de breedste zin van het woord. 😉 Positief zou je dus kunnen zeggen dat ik een heel betrokken ouder ben, iets minder positief zou je het ook bemoeizuchtig kunnen noemen. Ik ben klassenouder op de basisschool, ik zit in de oudercommissie van het kinderdagverblijf, ik ben (goed) op de hoogte van wat er overal speelt. Dat is deels denk ik beroepsdeformatie, deels ben ik ook gewoon graag betrokken. Wat ik wel hoop is dat ik dit in de toekomst minder word, als mijn kinderen daar tenminste om vragen. Want een moeder die steeds overal bovenop zit, is best vermoeiend. Hoe goedbedoeld ook. Het zit blijkbaar wel in mijn natuur, dus ik vermoed dat dit een proces met vallen en opstaan gaat worden 😉

Beschermend

Wat mijn moeder deed:
Haar enige kind, een meisje ook nog, zo goed mogelijk proberen te beschermen. Dat is alleen maar mooi, al werd het soms wat verstikkend. Ik mocht dan bijvoorbeeld wel naar een schoolfeest tot 23.00 (jaja!), maar niet alleen naar huis fietsen. Dan kwam ze me dus ophalen met de auto. En dat is gênant als je vriendinnen wel (samen) mogen fietsen. In de loop der jaren op de middelbare school liet ze dit echter wel los, en uiteindelijk fietste ik ook. Maar o wee als ik niet om de afgesproken tijd thuis was… Mijn moeder probeerde me niet alleen te beschermen voor gevaar, maar ook voor teleurstellingen. Ze was een echte curlingouder in een tijd waarin dat woord nog niet eens bestond. Zo hielp ze me op de basisschool met het maken van al mijn werkstukken, en als haar Nederlands daar goed genoeg voor was geweest had ze ze zeker ook zelf geschreven. Op de middelbare, toen ik zelf aangaf dat ik dat niet meer wilde, hield ze ermee op. En dan vriendjes… ik mocht nooit alleen thuis zijn (!) met een jongen, tot ik een jaar of 17 was. Toen mochten er nog steeds geen jongens blijven slapen, maar mocht ik bijvoorbeeld wel weer zelf bij mijn toenmalige vriendje overnachten – mits mijn moeder hem (en zijn ouders) had goedgekeurd. Nou, dat was echt een mijlpaal kan ik je vertellen!

Wat ik hoop te doen:
Ik denk, en hoop, dat ik iets sneller ben met het loslaten van mijn kinderen. Ik heb hier wel vertrouwen in, deels ook omdat ik zoons heb en geen dochters, en omdat ik er twee heb in plaats van een. Uit overbescherming spreekt ook een soort wantrouwen, terwijl ik mijn kinderen liever het gevoel geef dat ik op ze vertrouw, dat ik geloof dat ze geen domme dingen doen. Die ze ongetwijfeld wel gaan doen, want dat hoort bij opgroeien en zelfstandig worden. Het is nog zo’n ver-van-mijn-bed-show dat ik het me haast niet kan voorstellen, maar als ze bijvoorbeeld op hun vijftiende een vriend(innet)je hebben dan is diegene van harte welkom bij ons thuis. En zal ik ze zelfs af en toe alleen laten ook ;). Qua schoolwerk hoop ik mijn zoons te helpen als ze erom vragen, maar niet te veel ongevraagd, en ook niet te veel te pushen. Al zit dat laatste ook wel weer in mijn aard dus dit wordt een uitdaging…

Uiteindelijk heeft mijn moeder, net als (bijna) alle ouders, haar best gedaan. En dat was genoeg, meer dan genoeg, ze heeft het fantastisch gedaan. Als ik mijn kinderen een soortgelijke opvoeding kan geven, met andere issues natuurlijk, ben ik heel tevreden. Het meest bewonderenswaardige aan mijn moeder vind ik dat ze naar me luisterde, meestal dan. Ik mocht minder snel minder dingen dan leeftijdsgenoten, maar uiteindelijk ging ze dan toch overstag. En hoewel mijn moeder en ik het nu op veel vlakken met elkaar oneens zijn, weet ik dat ze, wanneer het er echt op aankomt, altijd mijn kant kiest. En dat ik een gedeelte van waar ik nu (gelukkig) ben aan haar te danken heb. Goed voorbeeld doet hopelijk goed volgen :).