Mijn eten opeten terwijl het nog warm is en andere ongekende luxes die ik weer (teruggekregen) heb.
Het is geen geheim dat ik het eerste jaar met twee kinderen onder wie 1 huilbaby niet bepaald genieten vond. Ik vond het eerder afzien. Met geluksmomenten tussendoor, dat natuurlijk wel, en met heel veel liefde. Maar het is niet iets dat ik graag opnieuw zou meemaken (en dat hoeft gelukkig ook niet… :)). Inmiddels zijn de kleine jongetjes opgegroeid tot iets grotere jongetjes, en heb ik een paar ‘luxes’ in mijn leven weer teruggekregen. Hiep hoi! Inmiddels kan ik bijvoorbeeld weer…
In mijn eentje naar de wc gaan
Want zoals elke ouder weet, willen dreumesen en peuters maar wat graag mee. Om te kijken, of om wc-papier aan te geven (lees: de hele rol leegtrekken) of om door te spoelen. Allemaal goed bedoeld en leerzaam voor ze, maar dat zorgt er wel voor dat zelfs dat rustmoment geen rustmoment meer was :’).
Koken in relatieve rust
Nog steeds ga ik geen uitgebreid driegangenmenu klaarmaken, maar dat komt vooral omdat ik niet zo van koken houd. Verder zou het in theorie best kunnen. De jongens kunnen hun behoeftes (MOET.NU.ETEN.) namelijk steeds beter uitstellen of reguleren, en tegenwoordig is het dus heel goed mogelijk om relaxt te koken terwijl zij hier ook rondhuppelen. Zonder dat er iemand in de keuken naast me hoeft te zitten/staan die continue om eten zeurt.
Mijn eten opeten terwijl het nog warm is
Dit klinkt zo vanzelfsprekend hè? Maar toch is het dat niet. Een baby begint namelijk altijd net te huilen op het moment dat je een hap wilt nemen, ook al lag die vlak ervoor nog vredig te slapen. En een dreumes heeft niet het geduld om jou een hap te laten nemen tussen het voeren door. Mijn zoons eten inmiddels helemaal zelf hun eigen eten, en ik dus ook het mijne. Ook kan ik nu thee drinken terwijl die nog heet is. Wat een luxe!
Een boek lezen
Dit gaat niet altijd even goed, omdat ik lezen met op de achtergrond geschreeuw toch niet optimaal vind, maar het kan. Ik kan werken, blogs schrijven of lezen terwijl zij om me heen spelen. En dat dan dus ook zonder dat iemand steeds op me springt of het boek uit mijn handen trekt.
Douchen
Zelf douchen terwijl zij samen beneden spelen… dit had wellicht ook al eerder gekund, als ik mijn grote vriend de tv als oppas had gebruikt, maar daar houd ik dus niet zo van. Ik douch nog steeds liever wanneer ik niet als enige volwassene thuis ben of wanneer ze slapen, dat is toch ontspannener. Maar het kán dus wel.
Het huis verlaten zonder eerst 836297 dingen in te pakken
Luiers? Billendoekjes? Een hydrofiele doek? Flesje? Iets te eten voor als iemand NU iets moet eten? Droge broek en onderbroek voor de zekerheid? Been there, done that. Inmiddels kan ik zo, hup, met ze naar buiten gaan, zonder dat ik echt iets mee moet nemen. Meestal neem ik alsnog drinken en iets te eten mee als we langere tijd van huis zijn, maar echt nodig is het niet. En dat is ook heerlijk :).
Kletsen met bezoek
Als er iemand op visite komt, kan ik zowaar een gesprek met diegene voeren. Niet een uur onafgebroken, en zeker niet in stilte ;), maar we kunnen wel meer dan een paar zinnen achter elkaar uitwisselen zonder dat er iets (iemand) tussen komt. Mocht ik echt met vriendinnen afspreken met als doel bijkletsen, dan zou ik dat nog steeds liever doen zonder de kinderen erbij, maar het kan nu – zeker in de zomer, buiten – ook heel goed met.
Over het algemeen hoef ik ook minder rekening met ze te houden bij het invullen van mijn dag. Natuurlijk houd ik nog steeds heel veel rekening met ze, maar ze zijn wel een stuk flexibeler en zelfstandiger. Niemand slaapt meer overdag (ja ik soms ;)) en het is vele malen makkelijker om ze ergens mee naartoe te nemen dan pak ‘m beet een jaar geleden. Nu is er nog maar één luxe waar ik echt naar snak en dat is doorslapen. En dan niet af en toe, maar structureel. Ik vind zelf dat ik dat verdiend heb na 3,5 jaar ;). Duimen jullie mee?