Waarom ik niet terug verlang naar de babytijd. Nooit.
Laatst was er weer eens iemand die ik ken bevallen. Want dat komt nogal vaak voor als al je vriendinnen tussen de 30-35 jaar zijn ;-). De vrouw in kwestie, M., ken ik van zwangerschapsyoga. Haar dochter (L.) is dus ongeveer even oud als Noël. En nu heeft ze nog een kind (haar derde) erbij. Ik sprak haar in de speeltuin waar ik haar nieuwste baby op afstand bewonderde. Ze vertelde me dat ze het wel druk vond, zo met drie kinderen, en net iets vermoeiender.
“Toen ik zwanger was, begon L. net door te slapen. Toen heb ik wel even gedacht: ‘Zijn we daar net vanaf, gaat het weer opnieuw beginnen…'”.
Ja. Dat was ook het eerste waar ik aan dacht. Al die uren slaap die je inlevert. Aan het begin, natuurlijk, maar ook in de jaren (!) erna. Zelfs met een kind dat (relatief) goed slaapt, zit uitslapen er voorlopig niet in. Ik ken weinig volwassenen zonder kinderen die ook in het weekend uit vrije wil om 7.00 opstaan… Er zijn ergere dingen, natuurlijk, en je weet van tevoren waar je aan begint. Soort van dan, want ik had ook niet verwacht dat mijn jongste zoon na 3,5 jaar het doorslapen nog steeds niet onder de knie zou hebben (…).
Die kinderen hè.. Je krijgt er zo veel voor terug, maar je geeft er ook zo veel (tijdelijk) voor op. Toen ik onlangs met Frederiek sprak over (het gebrek aan) kinderwens, bekroop mij, net als telkens vaker, het gevoel dat het goed is zo. Twee prachtige, kerngezonde, mooie zoons. Twee zeker niet onbezorgde, maar uiteindelijk wel goed afgelopen zwangerschappen. Twee totaal verschillende bevallingen, waar ik inmiddels met een goed gevoel op kan terugkijken. Dat heeft overigens wel even geduurd hoor, bij die eerste dan, want die vond ik een partij heftig…
Als ik een klein babietje vasthoud, want dat doe ik nog steeds heel erg graag :-), dan vind ik dat nog steeds ultiem genieten. Maar vooral omdat ik wéét dat ik hem of haar daarna weer terug kan geven aan zijn eigen ouders. En dat ik niet 64x per nacht eruit hoef en – minstens even belangrijk – niet zoveel uur per dag in het gehuil hoef door te brengen…
Een andere vriendin vroeg me of het anders was geweest als Noël geen huilbaby was geweest. Eerlijk? Ik weet het niet, omdat het altijd moeilijk speculeren is over situaties die zich nou eenmaal niet zo hebben voorgedaan. Maar ik denk het wel. Niet dat ik nu dan wel zwanger zou zijn geweest of had willen zijn, maar ik had er wellicht wel iets meer voor open gestaan, had het minder resoluut verworpen dan ik nu doe. Want nu is het me niet waard. Of, positiever gesteld: die twee jongetjes zijn me alles waard. Het is helemaal goed zo.