Stelling: als ouder moet je altijd oppassen wat je zegt als je kinderen erbij zijn
Het is nogal eens gebeurd dat ik mijn teen stootte en k*t zei, of dat ik per ongeluk vergat Engels te praten terwijl ik het over ze had. Als je kinderen hebt, ga je automatisch in een ‘voorzichtigheid’ modus. Je zegt (zo vaak mogelijk) geen scheldwoorden en probeert in geheimtaal iets over de kinderen te zeggen. Maar is dat écht nodig?
Ha. Mijn antwoord: JA.
Kinderen zuigen informatie. Ze snappen niet wat je zegt maar ze prenten het wel in hun hoofd als waarheid. Als Kobe mij hoort zeggen; ‘Kobe is wel echt slechter in fietsen dan Vicky, hè?’. Terwijl dat voor mij een simpele uitspraak is naar Michiel, kan dit voor Kobe een hele zware opmerking zijn. Het kan bij hem toch groter en heftiger aankomen. Dus YES, altijd oppassen met wat je zegt wanneer je kinderen erbij zijn.
Haha. Ook ik heb, net als Fred, wel eens gescholden waar de kinderen bij waren. Zie bijvoorbeeld quote nummer 5 hier. Dat lijkt me niet zo’n probleem, zolang je je ervan bewust bent en dit soort dingen niet te vaak per ongeluk (laat staan expres…) gebeuren. Maar ik denk absoluut dat je met kinderen binnen gehoorafstand moet opletten wat je zegt én hoe je het zegt, waarbij je ook niet hoeft te liegen. Als ik bijvoorbeeld geërgerd ben om iets dat de man gedaan heeft, zeg ik dat gerust tegen hem, ook in hun bijzijn. Maar dan wel op kalme toon zodat ze ook kunnen zien hoe je zoiets kunt oplossen.
Kinderen, kleuters, luisteren namelijk altijd, ook wanneer je denkt dat ze dat niet doen. En baby’s verstaan bijvoorbeeld nog geen woorden, maar zijn wel ontvankelijk voor toonhoogte, spreektempo etc. Dus ook zij ‘horen’ wat je zegt. Mijn mening: YES, je moet altijd opletten, maar dat betekent niet dat je je altijd in allerlei bochten moet wringen of met een kinderstemmetje moet praten. Want dat is alleen maar irritant ;-).
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
