Eén bewuste ademhaling. Mindful moederschap en mijn invulling daarvan.

Als mij een ding is bijgebleven van de zwangerschaps-yogacursus die ik volgde toen ik zwanger was van Noël, is het wel dat mijn docente (een interview met haar staat ook op onze blog) vaak zei:

Eén bewuste ademhaling voor je verder gaat.

Daarmee bedoelde ze dat het goed is om af en toe (letterlijk) stil te staan. Er is altijd tijd voor een rustmoment, een moment van bezinning, zelfs (juist!) op die momenten dat dat niet zo lijkt. Wanneer je bijvoorbeeld wanhopig je baby wiegt die al uren huilt, wanneer je zo moe bent dat je van voren niet meer weet dat je van achteren leeft, wanneer je kleuter blijft zeuren terwijl je peuter een driftbui heeft.

Ademen doen we de hele dag door, het gaat zo automatisch dat we er niet bij stilstaan, pas wanneer het om wat voor reden dan ook ‘anders dan anders’ is. Wanneer je buiten adem bent bijvoorbeeld. Of weeën ligt weg te puffen. Dan ben je je er als het ware opzettelijk bewust van. Maar hoe mooi is het om je soms bewust te zijn van de eenvoudige, vanzelfsprekende, alledaagse dingen?

De term ‘mindfulness’ is nog nooit zo populair geweest als nu. Maar wat is dat nou, mindfulness? Moet je daarvoor per se kennis van chakra’s hebben en dagelijks mediteren? Volgens mij niet. Zoals ik het zie, en invul, heeft mindfulness of mindful zijn vooral te maken met aandacht. Met in het moment zijn. Dat klinkt makkelijk, maar is het allerminst.

Vroeger dacht ik dat je pas mindful kon zijn als je alles had gedaan dat je nog wilde doen. Dat mindfulle momenten, kortom, gelijkstonden aan pauzemomenten. Nu weet ik dat dat niet zo is. Juist niet. Het gaat er niet om dat je een lijst afwerkt om daarna een mindful moment te kunnen ervaren, het gaat er juist om dat elk moment een mindful moment kan zijn. Dus ook de wc schoonmaken bijvoorbeeld. Als je dat met je volle aandacht doet. Aandacht bij het proces, niet bij het resultaat. Mindfulness gaat voor mij om innerlijke rust, om in balans zijn, om reflectie, om aandacht bij de handeling zelf in plaats van bij het beoogde resultaat. Onderstaande quote heeft vast iedereen ook wel eens gehoord:

Deze quote is zo’n cliché dat hij bijna zijn betekenis dreigt te verliezen soms, maar de onderliggende boodschap blijft krachtig. Als je steeds maar bezig bent met het resultaat, met to do lijstjes afstrepen, met wachten op iets anders, dan ben je dus nooit 100% in het nu. En dat is zo zonde. En brengt zoveel innerlijke onrust met zich mee die volledig onnodig is.

Mindful moederschap

Goed, wat is nu de link met het moederschap? Het moederschap kan je bij uitstek mindful maken, of juist helemaal niet. Kinderen brengen stress en zorgen met zich mee. Er ‘moet’ ineens veel meer gebeuren, soms ook op vaste tijden, en soms gaat het ook helemaal niet zoals je wilt. Helemaal fout!

Is dat echt zo? Is er wel een fout en een goed? Is een peuter met een enorme driftbui ongewenst, of is dat juist een mooi leermoment voor jullie beiden? Leert een kleuter die er een eeuwigheid over doet om zijn schoenen aan te doen je niet juist een wijze les, namelijk om iets relaxter te zijn? Doen die twee minuten meer of minder er echt toe, voor iemand?

Mindful moederschap betekent voor mij (want dit is vast niet voor iedereen hetzelfde en dat hoeft ook niet) dat ik prioriteiten stel, waarbij de prioriteit zelden iets praktisch als ‘op tijd komen’ is. De prioriteit is dan bijvoorbeeld meer geduldig zijn (een goede les voor mezelf) of niet geërgerd raken. Schoentjes aantrekken met aandacht, ondertussen gezellig kletsen. Want die aandacht, die is cruciaal. Dat betekent niet dat je 24 uur per dag in dienst van je kind moet staan en op AL zijn uitingen vol interesse moet reageren – want dat is, voor mij althans, niet te doen – maar wél dat je in elk geval op sommige momenten bewust met elkaar bezig bent.

Vroeger greep ik, als de jongens bijvoorbeeld lief zaten te kleuren, mijn kans om mijn do to lijst af te werken. Dan ging ik gauw de keuken schoonmaken of de was opvouwen. Nu kies ik er steeds vaker bewust voor om dat niet te doen, maar om gezellig bij ze te gaan zitten. Samen kleuren, kletsen, naar ze kijken en me over ze verwonderen. In zekere zin is het dus ook een oefening in loslaten. Loslaten van verwachtingen, loslaten van (voor)oordelen. Want die was, die zal er altijd zijn. Maar zij blijven niet voor altijd zo klein. En als het op mindfulness aankomt, zijn zij mijn grootste leermeesters.