‘Wees nou eens wat stoerder’. De struggle van vaders.
Sindskort volg ik The Crown. De jonge prins Charles wordt naar een jongensschool gestuurd, waar ook zijn vader Philip zat toen hij jong was. (Ja, ja, bij zo’n serie leer je nog eens wat.). Philip vindt zijn zoon te soft. Hij kan niet vissen, wil niet jagen. Is gewoon niet de zoon waar hij op gehoopt had. Je hoort sommige vaders met dochters toch wel eens zeggen; ‘ik had wel een zoon gehad willen hebben om mee te voetballen.’ Nou, in die trant ging het ook bij Philip.
Wat in The Crown heel duidelijk werd was de problematiek rondom vaderschap. Philip heeft natuurlijk een voorbeeldfunctie, als man van de Koningin. Maar voor alle vaders gold toen; heb je een zoon? Dan heb je het goed gedaan en kun je je goede genen doorgeven.
Mannen worden als vader geacht softer op te treden, meer hun emoties te tonen. Tranen mogen gelaten worden en alle mannen ‘moeten’ kunnen knuffelen. Maar vaders moeten ook met het skateboard oefenen en moeders juist weer knutselen? Ik vond het tijd om eens een keer niet naar alle mama-issues te kijken, maar naar de struggle waar vaders tegenaan lopen. Want ja, wij moeders gaan van ‘vrouw’ naar ‘moeder’, maar mannen worden misschien nog wel veel meer heen en weer geschud..
Het beeld..
Nog steeds wordt het beeld geschept dat vaders, mannen en jongens het stoere geslacht zijn. Komt “alleen voor mannen” je bekend voor; dé slogan van Net5? ‘Hier zie je alleen maar mannenfilms en actieseries’. Zie je ook af en toe de reclames met kinderspeelgoed, waar jongens met Harry Potter Lego spelen en meisjes met poppen? Dat is helemaal niet meer van deze tijd, toch? Maar ja, het gebeurt nog wel.
Hoe moeilijk is het om als vader onder die harde vaderrol uit te komen? Hoe stoer willen vaders nu nog dat hun zoons zijn?
Ik denk écht dat we geduld moeten hebben. We zijn op het punt gekomen dat we erkennen dat ieder zijn eigen gewoontes en persoonlijkheidstrekjes heeft. Het geluk wil dan ook dat we zien dat iedereen anders is. Er zijn sterke vaders die kerstfilms kijken, stoere moeders die voetbalcoach zijn. En dat gaat niet over een nacht ijs. Misschien is die verschuiving in ons land gaande, maar er zijn nog steeds landen waar men een feest viert als ze een zoon krijgen.
Lieve vaders,
Ik snap dat ook jullie in de war zijn. Het ene moment wordt er gediscussieerd over het verlengen van vaderschapsverlof en het andere moment wordt er bij The Voice gezegd dat een mannelijke zanger een te vrouwelijke stem heeft. Het ene moment word je erop aangesproken dat je wat vaker een oppas kan regelen en het andere moment heeft moederlief alles al geregeld.
Tja, zo kan ik nog wel doorgaan. Het is allemaal echt niet makkelijk, maar we doen ons best. En al met al leven wij (zo voelt het voor mij) in een wereld waar we écht al de goede kant op gaan.
Mijn man zit bij een kerstfilm gewoon huilend naast me, hoor. Maar goed, ik houd het ook niet droog. Gaat het daar niet gewoon om? Dat we vrijheid voelen om onze emoties en zachte kant te mogen laten zien. Ieder mens is zacht van binnen, I’m sure.