Overleven als introverte kleuter in een extraverte wereld. Hoe mijn zoon dat doet.

Onderstaande drie foto’s roepen om meerdere redenen mooie herinneringen bij mij op. De eerste is dat het die dag echt een fijne dag was, onverwachts lekker weer, ontspannen, en we gingen vrij impulsief en last minute nog met vrienden en hun dochter naar het strand om daar te eten.

De tweede is dat het mij die dag opviel hoe ‘vrij’ Elia zich gedroeg, zelfs in het bijzijn van de voor hem redelijk onbekende volwassenen. Nu heeft hij die vrienden van ons wel vaker gezien, dus helemaal nieuw waren ze niet voor hem, maar voor een kind dat bijna vijf jaar lang geen enkel woord tegen andere volwassenen sprak, is dit toch al heel wat. Deze foto’s maakte mijn vriendin van hem, en je kunt er heel duidelijk aan zien dat hij het wel leuk vond, maar dat hij er tegelijkertijd toch ook verlegen van werd.

We boeken dus vooruitgang, en terwijl ik dit typ, vraag ik me af: is dat zo? Is het vooruitgang dat mijn zoon een tikkeltje minder verlegen wordt – of beoordeel ik hem door het gebruik van dat ene woordje ‘vooruitgang’ op zijn vermogen om zich aan te passen aan de (overwegend) extraverte maatschappij waarin we leven?

Fijner voor hemzelf

Nee, het is toch echt vooruitgang. In de eerste plaats voor hemzelf: hij blokkeert veel minder vaak, hij huilt niet meer bij het wegbrengen, hij durft in zijn eentje naar een kinderfeestje te gaan of daar te blijven. Dingen die ik anderhalf jaar geleden niet voor mogelijk hield, gebeuren nu dan toch echt. Toen ik hem vroeg of hij in zijn eentje naar de verjaardag van vriendje M. durfde (gelijk vanuit school), zei hij: “Maar ik ben toch niet in mijn eentje – ik ben met al mijn vrienden!“. Zo hartverwarmend. Ik had voor de zekerheid nog wel M.’s moeder een berichtje gestuurd om te laten weten dat ik bereikbaar was in het geval hij toch niet mee zou willen, maar dat was gelukkig niet nodig.

Ook in de omgang met zijn leeftijdsgenoten zie ik hoe hij groeit. Hij is zeker niet haantje de voorste en zal ook nooit de leider van een groep worden, maar hij is wel, op zijn manier, een volwaardig lid. Hij komt voor zichzelf op wanneer hij iets niet leuk vindt, en – bijna nog mooier – ook voor zijn jongere broertje wanneer die bijvoorbeeld meedoet met tikkertje ‘voor de nep’. Sommige van zijn vriendjes zijn heel druk en extravert, anderen meer zoals hij, ik vind het mooi om te zien hoe al die kinderen toch een manier vinden om in harmonie met elkaar om te gaan en te spelen.

Fijner voor ons

En voor ons is het ook fijner. Want een kleuter wegbrengen die zich aan je vastklampt en keihard huilt gaat je niet in de koude kleren zitten. Ook niet na twintig keer. De ouders van vriendjes die ik inmiddels goed ken, weten dat Elia niet zomaar in zijn eentje bij iemand thuis komt spelen, dus dat ik eigenlijk altijd meega (soms kan ik na een tijdje dan wel weg – soms ook niet). Die ouders doen daar gelukkig hartstikke relaxt over, waardoor ik me ook niet bezwaard hoef te voelen.

Als ik zie wat een vooruitgang (want zo noem ik het dan toch) we op dit gebied het afgelopen jaar geboekt hebben, dan kan ik niet wachten om te zien hoe het over nog een jaar zal zijn, in groep 3 (groep 3!). Ik zie nog steeds echt niet voor me hoe of dat Elia bijvoorbeeld een spreekbeurt gaat houden, maar ik zie inmiddels wel voor me hoe hij bij een vriendje gaat spelen. En dat was heel lang ook absoluut geen zekerheid. Nu nog steeds niet natuurlijk, maar ik heb er vertrouwen in. Vertrouwen in mijn zoon, dat hij als introverte jongen zal weten te overleven in deze extraverte wereld door zich daar op zijn manier aan aan te passen, terwijl hij ondertussen precies blijft wie hijzelf is. En dat is de leukste kleuter die ik ken.