Sommige dingen mogen simpelweg niet. Waarom alles maar uitleggen niet altijd hoeft volgens Ritsema in Trouw
Beatrijs Ritsema geeft bij Trouw advies over etiquette: hoe horen dingen te gaan en vooral, hoe niet? In het artikel van afgelopen week gaf ze haar reactie op een schoonmoeder, die zich zorgen maakte over het poeslieve opvoedgedrag van haar stiefzoon.
De schoonmoeder trapt af. Ze wordt lichtelijk zeeziek van de poeslieve opvoeding van haar stiefzoon. Ze is verbaasd:
“Ik begrijp dat je verdrietig en teleurgesteld bent dat je niet met de autosleutel in het melkpak mag prikken, maar we gaan nu samen de autosleutel aan het haakje hangen.” Ik zou zeggen: “Hier, die autosleutel, dat mag niet!”
Op een groot vlak ben ik het met haar eens. Als een kind iets doet waarvan het voor de hand liggend is dat het niet hoort, hoef je dat niet uit te leggen. Een melkpak kapot prikken en dus rommel maken, logisch. Een kind plakt de ‘dat mag niet’ dan op een heel logische situatie.
Maar… een beetje uitleg over de reden waarom iets niet mag, kan geen kwaad. Als ik continu maar zeg: ‘dat mag niet!’ dan worden de regels en grenzen er niet duidelijker op. Je moet een keer hebben aangegeven waaróm voordat je de reden kunt weglaten.
Dit wás (of is nog steeds wel) mijn mening. Maar toen las ik de reactie van Beatrijs. Die geeft aan dat psychologen en pedagogen ons als ouders hebben ondergedompeld in de zachte zienswijze in de opvoeding: een verbloemde autoriteit. Door deze adviezen versluieren ouders inderdaad – en daar doe ik ook aan mee – hun autoriteit en dus dat ze de dienst uit maken.
Het benoemen van emoties is een hoeksteen van deze pedagogie. Als het kind vervelend gedrag vertoont, moet de ouder niet zeggen: “Hou daarmee op!” maar: “Ik zie dat je het leuk vindt om met spaghetti te gooien, maar spaghetti is niet om mee te gooien. Hier neem deze pluchen dobbelsteen – daar mag je mee gooien.”
Ik lees hierin geen mening van Beatrijs, maar puur een omschrijving van de adviezen van pedagogen en die ouders eigenlijk heel goed opvolgen.
Mijn vraag: waarom wordt dit dan geadviseerd als dit niet goed is?
Het advies is natuurlijk niet iets wat ouders maar gewoon klakkeloos moeten overnemen. Je kunt je kinderen niet overal maar voor beschermen en kinderen horen ook bepaalde dingen gewoon niet te doen. En te snappen. Niet alles hoeft uitgelegd natuurlijk.. Maar ook blijft het belangrijk om sommige situaties wél uit te leggen.
Waarom is het gezond en goed om je bord leeg te eten? Waarom horen je kleren niet op de grond te slingeren?
Dus beste schoonmoeder…
Ik snap wel dat je zeeziek wordt bij het zo soft omgaan van je (klein)kinderen. Prikken van een sleutel in een melkpak hóórt natuurlijk echt niet. Een kind van drie hoort ook wel te weten dat je dan vervolgens de vloer moet schoonmaken….
Maar een kind denkt anders; “Ja, rommel, oké ik snap je wel, papa (of oma), maar prikken in iets ís toch ook interessant… ;)”
Ik weet dat Kobe dat soort dingen dagelijks doet, simpelweg om te kijken of dat aluminium autootje blijft drijven of hoeveel melk er uit een pak spuit als je er een klein, of groter, gaatje in maakt.
Dus zijn experimentele gevoel een beetje temperen door uit te leggen dat het inderdaad interessant is om dit te doen, maar dat er wel een enorme rommel komt, vind ik een best goede manier van met hem communiceren…..
Misschien beangstigt het u wel dat u nooit zo communicatief bent geweest?
Tja, discussie blijft: het blijven toch kinderen…. en sommige dingen mogen simpelweg gewoon niet. Experiment of niet. Voer voor een nieuw blog Car?